Изқувар Пуаро. Агата Кристи

ғижимланган шляпаси сирғалиб кўкрагига тушди. У Луизага илтижо қилиб шундай деди:

      – Отди… у мени отди… найзада… Ёрдам беринглар! – Луиза эшикни очмоқчи бўлиб тутқични бураганди, эшик очилмади. У эшикни очишга қанчалик ҳаракат қилмасин, бефойда эди. Шундан кейин эшик қулфланиб қолганига амин бўлди.

      У югуриб дераза олдига бориб бақира бошлади.

      – Мен бу ердаман, қулфланиб қолганман.

      Мисс Гриншоу Луизага тескари ўгирилиб, қўшни хонадаги иш юритувчига шундай деди:

      – Полицияга қўнғироқ қилинг… Телефон…

      Мисс Гриншоу маст кишидек у ёқ-бу ёққа чайқала бошлади. Кейин эса бирданига ғойиб бўлди. Биринчи қаватдаги меҳмонхонада қанақа қилиб йиқилиб тушганига ақл бовар қилмайди. Бироздан сўнг чинни идишларнинг чил-чил синаётган овози эшитилди. Бирпасдан кейин эса жимиб қолди. Луиза ўтириб ўзича ўйлай кетди. Мисс Гриншоунинг боши айланган ва чой ичиладиган столга қоқилиб тушган.

      Луиза кутубхонани бошига кўтариб ёрдамга чақира бошлади. Деразадан тушишнинг ҳеч иложи йўқ.

      Ниҳоят, у эшикни уришдан тўхтаб, дераза олдига келди. Шу пайт қўшни хонадаги деразадан иш юритувчи бошини чиқарди.

      – Мени қутқаринг, мисс Оксли, қулфланиб қолганман.

      – Мен ҳам.

      – Вой Худо, бу қандай даҳшат! Мен полицияга қўнғироқ қилдим. Мисс Оксли, бу ердаги телефонлар бир-бирига уланган, ҳеч фойдаси йўқ. Бизни ким қулфлади? Эшикни кимдир қулфлаганини эшитганим йўқ. Сиз-чи?

      – Мен ҳам ҳеч нарсадан бехабарман. Худойимей, энди нима қиламиз? Балки Альфред бизга ёрдам берар. – Луиза бор овози билан «Альфред, Альфред» дея бақирди.

      – Альфред овқатлангани кетган бўлса керак. Соат неча бўлди?

      Луиза соатига қаради.

      – Ўн иккидан йигирма беш дақиқа ўтди.

      – Жиноятчи қочиб кетиши мумкин. Тезроқ ҳаракат қилиш керак.

      – Сиз ўйлайсизки… Сиз ўйлайсизки…

      Луиза: «Сиз ўйлайсизки, у ўлганми?», – деб сўрамоқчи бўлди. Бироқ айтмоқчи бўлган гапи бўғзида қолаверди.

      Кутишдан ўзга чора йўқ. У дераза токчасига чиқиб ўтирди. Бу кутиш унга жуда чўзилиб кетгандек туюлди. Уй муюлишида беўхшов темир қалпоқ кийган полиция констеблининг гавдаси кўринди. Луиза деразадан кўриниш берди. Буни полициячи пайқади-ю, юзини кафти билан қуёшдан бекитиб бақириб юборди:

      – Бу ерда нима бўляпти ўзи? – қатъий сўради у. Луиза ва миссис Крессуэллар бу уйда рўй берган воқеалар хусусида тушунтиришга шошилишарди.

      Констебл қалам ва ёзув дафтарини олиб ёза бошлади.

      – Хоним, сиз иккинчи қаватга чиқиб қулфланиб қолибсиз-да! Исмингиз нима эди, хоним?

      – Бизларни кимдир қулфлаб қўйди. Тезроқ юқорига чиқинг-да, бизни қутқаринг!

      Констебл эса жаҳл билан «Шошилманг», деди-ю, биринчи қаватдаги деразадан уй ичига кириб ғойиб бўлди.

      Вақт жуда секин ўтарди. Бир соатдан кейин машиналарнинг овози эшитилди. Дақиқалар ичида полиция сержанти аввал миссис Крессуэллни, сўнгра Луизани озод қилди.