Afrika'dan Arabistan'a ve tüm dünyaya. Андрей Тихомиров

nostratik diller yaratılır. Danimarkalı dilbilimci X. Pedersen, zamanında, ilgisiz olduğu düşünülen en büyük ailelerin dillerinin genetik bağlantısını hipotezledi. Bu dilleri "nostratik" olarak adlandırdı (Latince'den. noster bizimdir). Sovyet dilbilimci VM Illich-Svitych'in araştırması, Hint-Avrupa, Semito-Hamit, Ural, Altay ve bazı dillerin geniş bir nostratik makro aileye birleştirilmesinin bilimsel geçerliliğini göstermiştir. Bu makro aile, Güneybatı Asya'da ve bitişik bölgelerde üst Paleolitik bölgede gelişmiştir. Son Würmian buzullaşmasının ve Mesolit'teki iklimsel ısınmanın geri çekilmesiyle, Nostratik kabileler Asya ve Avrupa'nın geniş bölgelerine yerleştiler; daha önce orada yaşayan kabileleri geri çektiler ve kısmen asimile ettiler. Bu tarihi süreçte, Nostratik kabileler, özel dil ailelerinin oluşmaya başladığı bir dizi ayrı alan oluşturdular. Bunlardan en büyüğü Hint–Avrupa dil topluluğu önce Orta Asya – Kelteminar arkeolojik kültürü, daha sonra Güney Uralların topraklarında ve daha sonra Altay'dan Karadeniz'e kadar «Büyük Bozkırda» oluşmaya başlamıştır.

      Tüm Hint-Avrupa kültür kompleksinin alanı ile ilişkilendirilebilecek arkeolojik kültürler olarak, bilim adamları Güneybatı Asya'daki Halaf, Ubeyd, Çatal-Hyuk kültürlerini ve Transkafkasya'daki Kuro-Araxin'i çağırıyorlar. Bu bilim adamlarına göre, Hint-Avrupalıların ikincil bir ara doğum yeri, yerleşimlerinin M.Ö. 3. binyıldan kalma olduğu Kuzey Karadeniz Bölgesi'ydi. e. Hint-Avrupa ailesinin menzilinin güneyinde, yedi-Hamit (Afrasya) dil ailesinin çekirdeği oluşmuş olabilir. Hint-Avrupalıların kuzeyinde, görünüşe göre, Kartvelian Prahedica'nın taşıyıcıları, doğuda Dravidian Prahedica'nın taşıyıcıları yaşıyordu. Ural (Finno-Ugric ve Samoyed) Türk, Moğol ve Tunguso-Mançu dillerinin atalarının evi muhtemelen kuzeydoğu çevresindeydi. Dillerin bu Nostratik makro familyasına Hint-Avrupa, Semito-Hamit veya Afrasya, Kartvel, Ural, Dravidya, Türk, Moğol, Tunguso-Mançu, Çukot-Kamçatka ve muhtemelen Eskimo-Aleut dil aileleri dahildir. Bu büyük makro ailenin dillerinde şimdi dünya nüfusunun 2 / 3'ünden fazlası konuşuyor.

      Nostratik dillerin yayılması, muhtemelen hem modern türün eski insanlarının yeniden yerleşmesi hem de farklı kabile grupları arasındaki temaslar yoluyla ilerledi. Asya'nın güneydoğusunda, aynı zamanda, farklılaşması Çin-Tibet, Austroasiatic ve Austronesian dillerinin gelişmesine yol açan başka bir eski dilsel makro ailesinin (veya gövdesinin) – Pasifik – geliştiğini varsaymak için bir sebep vardır. Diğer bilim adamları (birçok Sovyet dilbilimcisi de dahil olmak üzere), dil ailelerinin oluşumunun en muhtemel zamanının, Neolit'e (Yeni taş devri) ve arkeolojik dönemleşmenin Tunç Çağı'na (M.Ö. 8-2. 000) karşılık gelen daha sonraki tarih dönemleri olduğuna inanıyorlardı. e.). Şu anda en eski dil ailelerinin oluşumu, hareketli, çoğunlukla pastoral kabilelerin tahsisi ve bunların dilsel farklılaşma ve asimilasyon süreçlerini güçlendiren yoğun yer değiştirmeleriyle ilişkiliydi. Bununla birlikte, her iki bakış açısı arasındaki gerçek farklılıkların o kadar da büyük olmadığına dikkat edilmelidir, çünkü farklı dil ailelerinin oluşumu zamansız bir şekilde gerçekleşti ve çok uzun bir süreci temsil ediyordu.

      Diğerlerinden önce, muhtemelen, şu anda ilkel Oikumena'nın çevresinde yaşayan küçük halklarda yaşayan dilleri konuşan etnik topluluklar gelişmiştir – insanlar tarafından doldurulan toprakların toprakları (Yunanca: "eykeo— – yaşamak için). Bu diller, çok çeşitli fonetik kompozisyon ve dilbilgisiyle ayırt edilirler, çoğu zaman kendi aralarında, belki de ilkel dilsel süreklilik dönemine kadar uzanan fark edilmeyen geçişler oluştururlar. Soybilimsel sınıflandırmaya uyması çok zor olan bu tür dillere, Amerikan Yerlilerinin, Sibirya'nın Paleoasyalılarının, Avustralyalıların, Yeni Gine Papualılarının, Bushmenlerin ve Hottentotların, Batı Afrika'nın bazı halklarının zaten bildiğimiz dilleri aittir.

      Güney Aravya kültür kompleksi yerel substratta kuruldu ve geleneksel (Kuzey Afrika) kültürel bağlantı yönünü korudu. Arap Yarımadası'nın geç Neolitik döneminin erken döneminde (M.Ö. b. b.), Doğu Arapya kompleksinin ortadan kaybolması, Güney Arapya kültür kompleksinin, Nil Vadisi'nin ve Doğu Sahra'nın Kapsiya endüstrisine ve Fayum neolitine benzerlik gösteren «çöl neoliti» ye dönüşmesiyle işaretlenmiştir. M.Ö. VIII binde zaten spesifik olanlar. e. Güney-Arapya Neoliti için Fayum vahasındaki unsurlar sadece M.Ö. V'de sabitlenmiştir. E., bu da Arabistan'dan Kuzey Afrika'ya doğru kültürel etkilerin yönünü gösteriyor. Güney Arabistan'ın postneolitik anıtları (II-I bin M.Ö.) Tunç Çağı kültürüne ve bu bölgenin erken şehir uygarlığına senkronize edildi ve tarihsel olarak modern göçebe Bedevi nüfusunun kültürüne sorunsuz bir şekilde dönüştürüldü