Қасос ва муҳаббат. Хабиб Темиров

юр! Учрашгунча хайр. Яқин ойларда бир ўтиб қоларман. Нима? Келинни ҳам олиб келинг, дейсанми? Э-э, қайси бирини олиб борасан бу қисир сигирларнинг. Янгисими? Ҳа, қурғур, қайси гўрдан эшита қолдинг? Майли олиб бораман. Зора у томонларнинг ҳавоси ёқиб… бунисининг пушти ёзилиб қолса…

      Гўшакни қўйиб, оғир сўлиш олди. Кайфияти тушди. Селектрни ҳам босмай, қарсак чалди. Котиба кирди:

      – Ҳой Шерифе, битта қаҳва келтир, ичига озгина анави… қорачидан эзиб ташлавор. Меъёрини ўзинг биласан-а!

      – Билам, билам, – деди котиба ва шипиллаб чиқиб кетди.

      Зум ўтмай, қаҳва тайёр бўлди. Отабой ота пуфлаб-пуфлаб ичар экан, котибанинг белидан ушлаб сўради:

      – Наякисини кўп солиб юбормадингми?

      – Во-ой, не дейсиз? Бугун қилаётганим йўқ-ку кофейни…

      – Зўр, зўр қипсан, Шерифе, сени… Шунинг учун яхши кўрам-да, аний!

      – Ҳо-о, биз энди аний бўлиб қолдикми? Ҳеч бўлмаса опой десангиз-чи…

      – Кечир Шерифе, кечир, азизим. Сен ҳали… Ҳалиям қиздайсан. Майли, энди мен борай. Қирқи чиқмаган келинчакни куттириш ярамайди…

      ҚОЧОҚЛАР

      Икки қочоқ – Лайло билан Нозим пойтахтга кириб келишди.

      – Қаерга борамиз? – деб сўради Лайло. – Лекин дадам тутиб олса, иккаламизни ҳам ўлдиради.

      – Бекордан-бекорга ўлиб кетаверадиган аҳмоқ йўқ. Кейин… даданг сени бева қолдиришни истамас.

      – Сиз мени ҳали олинг…

      – Мана олдим-ку. Тўй бўлди. Энди ҳозир бориб никоҳ ўқитамиз.

      – Жиннимисиз, ким бизларни никоҳдан ўтказади.

      – Хавотир олма. Гаплашиб қўйганман.

      Нозим шундай деб, машинани Эски шаҳар томонга ҳайдади, кичикроқ бир масжидга етиб, дарвозасини қоқди. Мулла чиқди. Ҳужраларнинг биридан икки муллаваччани топиб келди, никоҳ ўқилди.

      – Энди… қаерга борамиз?

      – Менинг ижарахонамга борамиз, жоним.

      – Қаерда у?

      – Қозоқ бозорининг орқасида. Яқин.

      Қизил “Жигули” бозор ортидаги тор кўчалардан бирига бурилди. Нозим пастқамроқ бир ҳовлининг темир дарвозасини калит билан очиб, машинани ичкарига ҳайдади. Ҳар эҳтимолга қарши, номерларини ечиб қўйди. Сўнгра Лайлони ҳовли тўридаги кичикроқ ҳужрага олиб кирди. Бу талабалар яшашига мўлжалланган одмигина хона бўлиб, битта эски каравот, стол ва стуллар қўйилган.

      – Шуми олиб келган жойингиз? Ахир… одамнинг кўнгли айнийди бу ерда, – деди Лайло.

      – Шошма, азизим. Сабр қил. Тез орада хорижга жўнаб кетамиз.

      – Дадамга қачон хабар берасиз? Тезроқ айтиб, тинчлантирмасангиз, дунёни ағдар-тўнтар қилиб ташлайди-ку.

      – Шошма, бироз жаҳлидан тушсин.

      – Жаҳлидан тушармикин? Бошланиб турган тўйни бузиб келдингиз-ку. Шунча харажат, бўладиган гап-сўзни айтмайсизми?

      – Лайло, қўйсанг-чи бу гапларни. Ҳаммасини олдиндан билиб, рози бўлиб келгансан-ку. Нима, ақлинг энди жойига келяптими?

      – Сиз мени… шунга мажбур қилдингиз-да…

      – Нима? Мен? Ё тавба қилдим. Ўзинг, ўз оғзинг билан: “Дунёда сиздан бошқа ҳеч ким керак эмас”,