ОЛИГАРХНИНГ МЕРОСХЎРИ. Чингиз Абдуллаев

калта қирқилган, лабларига ёрқин рангли буёқ сурилган, чиройли сузилган қора кўзлар соҳибаси бўлмиш бунақа хонимлар ҳар қандай муссасанинг бебаҳо безаги саналади.

      – Жаноб Шарипов, – аёл сўроқ эмас, тасдиқ маъносида мурожаат қилди.

      – Шундай, бу менинг вакилим жаноб Сизов, – у сал довдираб турган Димани туртиб қўйди.

      – Мен билан юринглар, – таклиф қилди аёл баланд пошнали туфлисида чаққонлик билан бурилиб, – Иосиф Борисович сизларни кутаяпти.

      – Қандай гўзал-а, – хўрсинди Дима. У аёлнинг елкасидан келар, Ринат эса бўй борасида баравар эди.

      Улар иккинчи қаватга кўтарилишди. Қабулхонада яна бир ёқимтойгина ёшгина аёл ва келувчиларга синчиковлик билан тикилиб қарайдиган ёш йигит бор эди. Сўнгра ўзларини кутишаётган хонага – адвокатнинг улкан иш бўлмасига киришди. Бу ерда идора соҳибидан ташқари яна икки нотаниш кимса ҳам бор эди. Иосиф Борисович Плавник ўрта бўйли, тепакал, ҳаракатчан юзли, ингичка қошли киши бўлиб, калта кузалган соқол ва мўйлови туфайли қиёфаси ёдда тез қоларди. У ингичка йўлли қора-кулранг костюм кийган, қўлини силкитганда бриллиантли тақма тугмалари ярқиллаб кўринди.

      Қолган икки киши, чет элликлар бўлишса, бир- бирига ўхшаб кетарди. Бири – узун бўйли, қотмадан келган, қисқа тарашланган сочларига оқ оралай бошлаган, нафис ва қимматбаҳо кўзойнк таққан бўлса, иккинчиси – бўйи сал пастроқ, сочи ва кўзлари очиқ рангда, чап ёноғида чандиғи бор киши эди.

      – Келинглар, келинглар, – ўрнидан сапчиб турди адвокат.

      У меҳмонлар қошига чопиб бориб, қўлларини қисди ва доира стол атрофига таклиф қилди ҳамда меҳмонлар билан таништирди:

      – Мистер Дрюмо – бу баланд бўйли, кўзойнаклиси, – мистер Лекларк – буниси чандиқли киши эди

      Сўнг келувчиларни таништирди:

      – Жаноб Шарипов. – у Ринатни кўрсатди, – Ва жаноб…

      – Сизов,– деди Плавникнинг уларни бошлаб кирган ходимаси.

      –Ва жаноб Сизов, – адвокат бошини ирғаб, аёлга кетишга рухсат бергач, ҳаммани стол атрофига таклиф қилди.

      – Жаноб Шарипов, – сал тантанавор оҳангда гап бошлади адвокат, – суҳбатимизни бошлашдан олдин, оилангизга оид айрим далилларни аниқлаб олсак…

      – Оиламнинг нима аҳамияти бор бу ерда? – норозилик билан сўради Ринат. У ҳозир гап Лиза ҳақида боради, деб ўйлади. Наҳотки, алимент масаласида судга беришга жазм қилган бўлса? Ҳолбуки, боягина булар “Лиза биз билан гаплашини ҳам ҳоҳламади”, дейишганди-ку.

      – Гап бобонгиз ҳақида кетаяпти, – тушунтирди адвокат

      – Бобом ҳақида? – янада ҳайратланди Ринат. – Аллақачон ўлиб кетган-ку. Бу ерга нима дахли бор?

            Дима бу ҳашаматлар ичида ўзини қандай тутишни, қўлларини қаёққа қўйишни билмай, довдираган кўйи ўзининг курткаси ва ботинкасидан хижолат чекиб ўтирарди.

      – Бир бошидан бошлайлик, – таклиф қилди адвокат. – Сиз Равил Шарипов билан Екатерина Полищукнинг ўғлисиз? Тўғрими?

      – Ҳозирча шундай.

      – Онангиз саксон саккизинчи йилда Киевда