НАМОЗШОМ ХАЁЛИ. Муҳаммадали ҚЎШМОҚОВ

ака-а?!.

      Дарвоза олдидаги пастак ғиштин супача тарафдан қаровулнинг овози эши-тил-ди:

      – Ҳо-о, Раҳимуп, ман бу ердаман, иним!..

      Ҳаял ўтмай, Бобожон қаровул кўринди: бошяланг, калласи тақир, соқол-мўй-лави калта кузалган, эгнида йўрма ёқали, этаги узун сурп кўйлак, сурп иштон, оёқяланг.

      – Кавушийиз қани, Бобожон ака?

      Бобожон қаровул:

      – Ина… – деб, дарвоза томонга ишора қилди, сўнг оёғига қаради: тирноқлари буришиб-бужмайиб кетибди. Аллатовур кулимсиради: оғзининг у ер-бу ерида иккитами, учтагина тиши кўринди: узун-узун. – Шуниси яхши: илимжи ердан шира сўради-да, Раҳимуп!..

      – Бобожон ака, сўрасалар, чой-пой дамлаб берарсиз.

      – Яхши-ажаб, Раҳимуп.

      – Матқодирга айтинг, пастга тушиб, меҳмонлар ёнида бўлсин.

      – Яхши-ажаб, Раҳимуп! – деб, Бобожон қаровул ҳовлининг адоғи томон жил-моққа чоғланди. – Ҳозир айтаман.

      – Боя ман валасапедимни райкомнинг ҳовузи ёнида унутиб галаверибман.

      – Неваралардан бирини юборай, Раҳимуп? Йўғ-а, ишга ярийдиган неваралар бари ётарлайин пахтая гетган. Ман ўзим бора қолий?

      – Йўқ, ўзим…

      … демак, қаровулдан бошқа ҳамма ҳашара, – деб ўйлади Раҳимов, дабдуруст-дан Биринчининг важоҳат билан қўл сермагани кўзўнггидан ўтаркан, кўчага хомуш чиқаётиб. – Даҳшат-ку, а?!.

      * * *

      Тўлин ой шуъласидан хона ичи ёп-ёруғ. Боққа қараган дераза ланг очиқ эди. Рўпарадаги олманинг акси оҳиста деворда сирғалади – гоҳ у ёққа, гоҳо бу ёққа.

      Раҳимов ҳали ухлагани йўқ, яқин орада ухлашиям гумон: тоғасининг қўнғи-роқ қилишини кутиб ётибди; хаёли номаълум – олис ёқларда, кўзлари эса де-ворда беқарор сирғалаётган сояларга қадалган; лекин сояларнинг сирли-сеҳрли, ажабтовур ўйинини кўриб-кўрмаётгандек.

      Бир маҳал, телефон жиринглади.

      Раҳимов шошиб қаддини тиклади-да, шартта дастакни олиб:

      – Алў? – деди. Ва, ўша асно, юраги гуп-гуп ураётганлигини сезиб, дарров кафтини кўксига босди. – Дойи?..

      Қўшни уйнинг эшиги секин ғижирлаб очилди:

      Раҳимов бошини буриб, тўнғичини кўрди: қизи узун тункўйлаги устидан бо-шига катта рўмол ташлаб олибди.

      – Раҳмат, дойи, раҳмат!.. Сизниям овора этдим-да, алаштирмийсиз, дойи. Ду-шундим… Ҳовва… Яхши ухлаб туринг, дойи!..

      Раҳимов дастакни жойига қўяр-қўймас, қизи паст овозда:

      – Хушхабарми, ака? – деди.

      Раҳимов хушҳол жилмайиб:

      – Ҳовва-а! – деди.

      – Хайрият-э! – деди қизи, эшикни ёпишга чоғланиб. – Яхши ухлаб туринг, ака.

      – Апанг ухлаб қолдими?

      – Йўқ… Биласиз-ку, ака.

      Раҳимов бошини қуйи солди.

      … бахтимиза Ў з и н г тану жонини соғ қилғийсан, Тангрим?..

      Қизи яна бир карра хушҳоллик билан хайрли тун тилагач, аста эшикни ёпди.

      Хиёлдан сўнг, Раҳимов энди хотиржам ухламоқни ният қилиб, тўшагига чў-зилди.

      Бироқ, хоразмликнинг: ҳўккининг устига тугун, деганидек, Раҳимов, орага тоғасини қўшгани учун, ташвиш устига ташвиш орттириб олганлигини ҳали билмас эди.

      * *