Парыж, Эйфелева вежа і…. Виктор Правдин

маленькі, без праважатых абыдуся, – адмахнуўся Алесь. – І ніякіх жыць!.. Толькі адна ноч!

      – А гаспадыня – чыста ангел, – як і не чуў Гурскага старшыня, – маладая, прыгожая і… – ён блазнавата падміргнуў Алесю, – незамужняя…

      – Вы мяне сватаеце?

      – Ажаніцца – не ўпіцца, – яшчэ больш ажывіўся Дабрынкін. – Ідэя класная, і заўважце, пра сватаўство Вы сказалі…

      Алесь уявіў гаваркога Дабрынкіна ў ролі свата, усміхнуўся:

      – Думаю, Дзмітрый Дзмітрыевіч, сватаўство – Ваш канёк…

      – Не ў брыво, а ў вока, – задаволена крактануў у кулак старшыня. – Людзі кажуць: у каго Дабрынкін сватам – там любоў мацней за атам. І глядзіце, ніводная сям’я не распалася…

      – У мае планы жаніхоўства не ўваходзіць, – імгненна спахмурнеў Гурскі. – У майстэрні заначую на сядзеннях разабранага «мерседэса»…

      – Не падобны пан Гурскі на пужлівага чалавека, – развесяліўся старшыня, – але ж за пагляд не б’юць…

      – Не шлюбу баюся, а разводу…

      – Калі так, пярэчыць не стану, але ж і жарты разумець трэба, – Дабрынкін капрызна надзьмуў губы і дэманстратыўна сунуў рукі ў кішэні, паказаў, што развітваецца і рукі не падасць.

      Старшыня хітрыў. На самай справе жаданне Гурскага застацца ў майстэрні было на руку, яму вельмі хацелася, каб людзі пабачылі жмінду-бізнесмена, які і ноччу прыглядвае, трасецца над сваім жалеззем. Ён крутнуўся, зрабіў некалькі крокаў, і раптам бліснула думка: «А што, калі гарадскі піжон у майстэрні не застанецца і, шукаючы прытулак, пойдзе па хатах? Што тады пра мне вяскоўцы скажуць?» Ён зірнуў на Гурскага і, хаваючы вочы, з абыякавай мінай на твары ўпарта прамовіў:

      – Надумаеце начаваць у Лявоніхі, ідзіце ад канторы ў бок возера. Яе хата паміж вялікіх ліп, леваруч апошняя…

      Дабрынкін прымоўк і з падкрэсленым сарказмам у голасе дадаў:

      – З гаспадыняй дамоўлена поўнае ўтрыманне… Вашай, Алесь Пятровіч, светласці…

      Сказаў і шпарка пайшоў з высока ўзнятай галавой і пачуццём выкананага абавязку.

      Гурскі панура паглядзеў услед каратканогаму Дабрынкіну і каторы раз злавіў сябе на думцы, што з ім сталася нешта не тое. Жыў па раскладзе, цаніў кожную хвіліну, як раптам – вёска, каровы, мудрагелісты старшыня са сваім сямействам умельцаў… Навошта ўся гэтая калатнеча?.. Як сталася, што здарэнне на дарозе раззлавала, зблытала, перакруціла думкі, што цяпер ён гатовы ўсяму свету даказваць сваю правату? Гэтую сітуацыю павінны ўладжваць адвакаты, але чамусьці сам уцягнуўся… Ужо і Парыж не ўспамінаецца, і нядаўні сямейны разлад… Цяпер яму хочацца аднаго: прыструніць Дабрынкіна, даказаць вясковаму хітруну, што местачковае «княжанне» – нялюдская справа… Але чаму нялюдская? Ён жа ў сваёй фірме таксама і цар, і бог, і вайсковы начальнік… Дысцыпліна рубель родзіць…

      – Я чуў, што Вы хочаце застацца ў майстэрні, – стоячы зводдаль за спінай Гурскага, крактануў, абазначыў сябе Ціхан. – Мы з Насцяй, канешне, не супроць,