ТАНЛАНГАН АСАРЛАР. Нурмуҳаммад Исроилов

– қизлар гул мавсумида

      Сени сайилларга бошлаб кетдилар.

      Нуқсон йўқ қизларнинг бўйи-бастида,

      Севги саодатин тилайди қизлар.

      Гулнинг маст қилувчи бўйи остида

      Орзу қўшиғини куйлайди қизлар.

      Синглим, унутмагил, аччиқ-ширин ва

      Хоҳ ёш, хоҳ кексайган кезингда бўлсин,

      Ишқнинг бошланиши, менинг шеърим ва

      Ўша олча гули эсингда бўлсин.

      БОЛАЛИК

      Гўё болаликнинг пок эртагида

      Юракларга ғулув солгани атай,

      Беҳи мўралаган девор тагида

      Шўх излар қолдириб чопар болакай…

      Умримиз йўллари гоҳ тор, гоҳи кенг,

      Гоҳ ўйга толамиз биз йўл-йўлакай.

      Қайга шошмоқдасан, боғ кўчаларнинг,

      Чангини тўзитиб чопган болакай…

      Ўз йўлидан шошар каттакон жаҳон:

      Тўй-томоша, баҳслар, мушоиралар.

      Қисқа ҳордиқ чоғи гуррос, ногаҳон

      Эшик қоқиб келар улфат жўралар.

      Келинг, жўраларим, жиддий оламнинг

      Умид йўлларидан биз ҳам борайлик.

      Менинг ҳамқишлоғим беғам боланинг

      Тиниқ кўзи билан йўлга қарайлик.

      Юракдан орзулар олами сари

      Олов чизиқлардек сўқмоқ ташланган.

      Оламнинг жамики катта йўллари

      Шу олов сўқмоқлар билан бошланган.

      Икки йўл шеър айтиб йўллар олдидан

      Биз юртлар кезамиз олис ва яқин.

      Бевақт ҳорғинликни биз олмаймиз тан,

      Йўл гарди деб бевақт сочларнинг оқин.

      Боғ кўчани қўмсаб гупурса-да қон,

      Нега ахир, миниб соғинч отига,

      Учмоқ-чун болалик мамлакатига

      О, бизлар доим ҳам топмаймиз имкон?!

      ҚЎШИҚНИНГ ТУҒИЛИШИ

      Инсон инонади: порлоқ нафасда

      Қўлига бахт қуши келиб қўнади.

      Орзу измин тутиб, ёниб ҳавасда,

      Яхши ният билан ёғоч йўнади.

      Кечмайди муқаддас бу эҳтиёждан,

      Ёғоч йўна-йўна толмайди инсон.

      Чарчаш билмас, токи дағал ёғочдан

      Соз яратиб ато этмагунча жон.

      Гўё шу заҳматда – яхшилик сири,

      Тинмагур одамзод ёғоч йўнар жим.

      Гўё соз биландир – бахшилик сири,

      Сознинг қоқ қалбидан сим тортади, сим.

      Сўнг чертиб кўради куйлаб бенуқсон,

      Забт этгач сеҳрли садолар мулкин,

      Қўлини кўксига қўйиб гоҳ инсон

      Ўз қалбини шундай тинглаши мумкин.

      Шунда ҳайратларга солиб ҳар жонни,

      Соқов симлар қўшиқ айта бошлайди.

      Ҳорғин инсон эса шу жараённи

      Қайтадан бошлайди, қайта бошлайди.

      БУЛБУЛ

      Сафоли боғимда дил ўртар чаҳ-чаҳ,

      Булбулим, сен билан эртам уйғонди.

      Бунча куйламасанг дардсиз, хушчақчақ,

      Армонсиз руҳимда бир армон ёнди:

      Ўлмас тароналар тўқиса инсон,

      Оламни тўлдирса булбул чамани…

      Бунча титрамасанг, увоққина жон,

      Бунча титратмасанг, булбулим, мани.

      Менинг чаманимга чаманлар туташ,

      Булбул