Oğluma nəsihət. Низами Гянджеви

verəsən?

      Sənə vəfalı yoxsa, umma hətta vəfanı,

      Sormasalar, söyləmə hətta xoş bir duanı.36

      Şəriət elmi səni adlı-sanlı bilməsə,

      Girişmə şairliyə, uyma yırtıcı nəfsə.

      Şəriət elmindədir şairin şair gücü,

      Söz de ki, kəmərindən nur alsın Cövza bürcü.

      Şerin qaldırar səni, Sidrdə əyləşdirər,

      Sənə ən uca qatda şahlıq, sultanlıq verər.37

      Hökmdarlıq şərəfi qazandırar söz sana,

      “Söz hakimi” demişlər söz yaradan ozana.38

      Fələklərə ucalan bir söz yaratmayınca,

      Fələk kimi süst olub oturma bikar, bica.39

      İsmətli ol əriyib baş əyən şamlar sayaq,

      Gündüz təvazö əhli, gecələr ayıq-sayıq.40

      O zaman ki, ilhamın aşıb-daşar, qızışar,

      Çərxin köhlən atını ram edərsən… yumşalar.

      Hər şeri bəyənmə sən, yarat elə bir əfsun,

      Dünyanın şah əsəri sənin qismətin olsun.

      Lovğalanma, görsən də gövhəri əllərində,

      Ondan da əlasını ara öz içərində.

      Qızışma, sözü bir az ehtiyatla bəyən sən,

      Sən ki uca rütbəli söz yarada bilənsən.

      Söz yolunun başına bayrağını dikənlər,

      At çapar, Günəşi – top, Ayı – çövkən eləyər.41

      Sənətkar duymasa da nəfəsində od, şölə,

      Azaltmaz sürətini hətta bir nəfəs belə.

      Təfəkkür meydanında oddur şair ürəyi.

      Yazığı gəlsə belə, dalda qoyar fələyi.

      Cəbrayıl qanadını at edib çapar şair,

      İsrafilin telindən yelpazə yapar şair.

      Yol vermə ki, tarlanı tapdalasın hər yetən,

      İnci düzdüyün sapın ucunu göstərmə sən.42

      Əncirin qol-budağı bomboş qalardı yayda,

      Ənciryeyən olsaydı bütün quşlar dünyada.

      Bu şivənin, bu dilin mahir ovçusuyam mən,

      Dəyər məni görməyə, şairlər xasıyam mən.

      Hər hücrəyə köçürdüm şeri, şeriyyəti mən,

      Çıxartdım meyxanədən, ucaltdım sənəti mən.43

      Birdəfəlik tullayıb zünnar ilə xirqəni,

      Zahidlər, rahiblər də gəlib tapdılar məni.44

      İndi mən al-qırmızı bir qönçəyə bənzərəm,

      Quzey rüzgarlarını durub burda gözlərəm.

      Aşkarlasam, car çəksəm bakirə sözlərimi,

      Səs salaram cahana qiyamət suru kimi.

      Mən söz cadugəriyəm, tazə, köhnə hər nə var,

      Mənim məftunum olar, mənim heyranım olar!

      Bütün sehrbazları mat qoyur sehrim mənim!

      Mələkləri aldadan əfsundu şerim mənim.

      Gəncəm – Babilim mənim Harutu45 yandırmada,

      Ən uzaq ulduzu da Zöhrəm nurlandırmada.

      Zöhrəm söz dəyərini Mizan bürcündə ölçür,

      Dilim – ruh aləminin lisanıdır, gözüdür.46

      Duz-çörəyim bilirəm öz cadugər şerimi,

      Halal sehrim sındırır Harutun hər sehrini.47

      Ürəyinin şəklidir Nizaminin sözləri,

      Mənim halal sehrimlə daim canlı, dipdiri!

      Ümidsiz padşahın bağışlanması dastanı

      Adil şah yuxusunda zalım bir soltan gördü,

      Soruşdu: – Sənə Tanrı hansı cəzanı verdi?

      Gündüzlər qan tökmüsən, ev yıxıb, zülm etmisən,

      Gecə hansı əzabı çəkdin əvəzində sən?

      Zalım cavab verdi ki: – Ömrüm çatarkən sona,

      Göz gəzdirdim cahana, pənah gətirdim ona.

      Görüm düşkün çağımda yol göstərən kimim var?

      Tanrı mərhəmətinə kim məni ulaşdırar?

      Baxıb gördüm heç kəsin mənə bir şəfqəti yox,

      Hiddəti, nifrəti çox, lütfü, mərhəməti yox.

      Söyüd kimi titrədim, dözmədim bu rüzgara,

      Ürək yara, üz qara, indi gedim mən hara?

      Axar suya tulladım dörd ucunu kilimin,

      Təkcə Tanrı lütfünə bağladım öz könlümü.

      Dedim: “Ey ulu Tanrım, biz acizik, sən qadir,

      Bu miskin, aciz qulun səndən xəcalətlidir.

      Suçlarından peşiman zavallıya rəhm elə,

      Nifrinlər qazanmışam yolundan çıxmaq ilə.

      Ya tulla cəhənnəmə – ən sərt cəza ver mənə,

      Ya da pisliklərimin əksini göstər mənə”.

      Gördü üzümdə tər var – xəcalət nişanəsi,

      Üz döndərmədi məndən, kimsəsizlər kimsəsi.

      Feyzilə qəbul etdi mənim yalvarışımı,

      Çiynimdən dağ götürdü, sığalladı başımı.

      Peşmanlıq, tövbə dolu bir nəfəs getməz hədər,

      Qiyamətdə Tanrının qəzəbini söndürər.

      Ey boşboğaz, aldığın hər boş nəfəs, fikir ver:

      Bir əzab tərəzisi, bir ziyan ölçüsüdür.

      Boş

36

Özləri verməyincə hökmdarlardan pul, mükafat, imtiyaz umma!

37

Sənətkarın hörmətini, nüfuzunu ucaldan yalnız öz poeziyasıdır. Yalnız böyük poeziyası sayəsində o, göyün 7-ci qatında yerləşən əfsanəvi Sidr ağacı mövqeyinə yüksələ bilər, cəmiyyətin ən uca qatında mövqe tutan sultanlardan, şahlardan belə yüksək və əzəmətli görünər.

38

Beyt “Şairlər – söz hökmdarıdır” ərəb məsəli üstündə qurulmuşdur.

39

Sən əsrlərin, fələklərin başı üstündən keçib gedə biləcək böyük, qadir, ülvi söz yaratmağa borclusan. Nəfsini cilovla, özünü gəldi-gedər şahlar, sultanlar önündə alçaltma!

40

Burada gündüzdən daha çox gecələr çalışan şairlər şama bənzədilir. Gündüzlər sakit dayanan şamlar yalnız gecələr yaşayır, əriyə-əriyə işıq saçmaqla ayıq-sayıq ömür keçirirlər.

41

Yalnız bədii sözün ləyaqətini uca tutan şairlər Ay kimi işıqlı, Günəş kimi qüdrətli poeziya yarada bilərlər.

42

Düzəliş üçün şeirlərini başqa şairlərin ixtiyarına vermə, onlar sənin min bir əziyyətlə becərdiyin tarlanı tapdaya, inci düzdüyün sapı qıra bilərlər.

43

Nizami öz poeziyasının inqilabi mahiyyətini işıqlandırır: Mən şeiri ümumxalq malı etdim, meyxanədən və saraya xidmət vəzifəsindən qurtardım, sənəti uca bir mövqeyə qaldırdım.

44

Nizami Gəncəvi öz poeziyasının beynəlmiləl mahiyyətinə işarə vurur. Bu poeziya yalnız xirqə (qıldan toxunma, yamaqlı, cındır əba) geyən sufilər, dərvişlər və zahidlər üçün deyil, belinə zünnar (qıldan toxunmuş kəmər) bağlayan xaçpərəstlər, məsihilər üçün də gərəklidir. Nizami poeziyası olan yerdə nə xirqəyə ehtiyac qalır, nə zünnara. Bütün bəşəriyyətə məxsus Nizami sənəti dini atributların hamısından yüksək dayanır.

45

Harut və Marut – Tanrı tərəfindən göndərilmiş iki mələyin adıdır. Hər ikisi Zöhrə xanıma vurulub, onu yoldan çıxarmaq istəyirlər. Tanrının buyruğu ilə Zöhrə planetə çevrilir. Harut ilə Marut isə Babilistanda cəzaya məhkum olunur, dərin bir quyudan başıaşağı asılırlar. Poeziyada Harut, Marut, Babil sehr, əfsun rəmzi kimi işlədilirlər. Nizami ana yurdu Gəncəni Babilistana, öz poeziyasını isə cadugərlərin tilsimini qıran qüdrətə, habelə dan ulduzu Zöhrəyə bənzədir.

46

Bu məntəqənin (Gəncənin) Zöhrəsi (musiqiçi və müğənnilərin hamisi), mənim Zöhrəm tərəziçidir, sözümün dəyərini tərəzidə çəkir. Mizan bürcündə ölçür və görür ki, mənim şeir-sənət dilim ruh aləminin dilidir, ləyaqət və gözəllik meyarıdır.

47

Harutun sehr və tilsimləri yalana, adam aldatmaya əsaslandığı üçün haramdır, mənim sənət cadularım isə həqiqətə, ilhama güvəndiyi üçün zəhmətimlə qazandığım gündəlik duzum, çörəyim qədər halaldır. Mənim halalım hər cür haramı sındırır, batil edir.