Сайланма әсәрләр. 2 т. / Избранные произведения. Том 2. Нурислам Хасанов

әле, син нигә дип Әхәт Хәбировичны «Чуртан» дип атыйсың. Кешене мыскыл итеп. Давай, кончай это…

      – Мин кеше сөйләгәнне генә әйтәм ич, – диде Иркә, акланырга тырышып.

      – Оныт ул сүзне!

      Иркә дәшмәде, борылып китеп барды.

      Тукбаев, тынычлана төшкәч, корт чаккандай кабаланып, телефон номерын җыйды.

      – Ал-ло! Динар Хамаевич! Бу мин әле. Минем яңа эт оясы ни хәлдә? Аны шушы көннәрдә ясап бетерәсе иде бит. «Сельхозтехника» начальнигы белән уртак фикергә килдегезме соң? Салих Сәләхиевич тоткарлый?.. Ну, вәгъдә биргәч, ни җитми аңа? Әллә тимер уголоклар, калай таба алмыймы? Тапсын, аның эше шул… Тыңламый икән, чарасын күр. Ә-ә? Ты как считаешь, анысы синең кулда. Давай, бу мәсьәләне иртәгә ачыклап бетерик…

      Ул, трубканы куюга, авыз тутырып борычлы сүзләр әйтте. «…Вәт тинтәкләр, бер эт оясын ясый алмасыннар инде, – диде, чит илдән самолётта алып кайткан нәселле этен кызгангандай. – Эте эт кенәме! Бер елда бозау кадәрле булып үсте. Бер каптырып алса, ычкынырмын димә! Шушындый йорт-дәүләтеңнең сакчысы булган эткә оя да кора алмасыннар инде. Барска аерым игътибар, яхшы шартлар кирәк…»

      Тукбаев ваннадан сөртенгән сөлгесен иңенә салып чыкты да, авыр үлчәмдәге көрәшчедәй атлап, икенче катка – йокы бүлмәсенә юнәлде. Баскычның урта бер җиренә җиткәч, хәл алгандай, фасонлап станокта кырдырылган терәкләргә таянып, янә үз-үзенә куанып йортын күзәтте. «Шәп бит, шәп!» – дип тел шартлатты. Аннан шул шәплек рухы аны янә җиңелчә генә өскә күтәрде. Йокы бүлмәсендә аны Иркәсе көтә иде…

* * *

      Иртәнге эш, гадәттәгечә, телефон шалтыраудан башланды. Тукбаев иң элек хуҗалык, оешма җитәкчеләре белән элемтәгә керде, кемнәрнеңдер үтенеч-зарларын тыңлады, аерым күрсәтмәләр бирде. «Инеш» кооперативында узачак семинарда төп игътибарны нәрсәгә юнәлтергә кирәклекне, аерым алганда, сөт күрсәткечләрен ничек арттыру турындагы кайбер фикерләрен туплады. Шулвакыт югарыдан кызыл төстәге телефон шалтырады. Телефонда министр Сөнгатов үзе иде. «Рәсим Юлаевич! – диде ул. – Менә нәрсә, безгә «Россельмаш» заводының генераль директоры Савельев Пётр Анатольевич килә. Без аны республиканың берәр районында кунак итеп җибәрергә планлаштырган идек. Абага районы главасы белән сөйләшенгән иде дә, ул отказ бирде, рәсми делегация белән чит илгә китеп бара. Син Пётр Анатольевичны, безгә кирәкле кеше инде ул, Байтирәктә кабул итә алырсыңмы? Кайчан дип, бүген кичкә. Әйе, вакыт аз калды анысы. Җавап хәзер кирәк. Уйла, уйла… Нәрсә, оештыра аласыңмы?

      Бер мәлгә тынып калган Рәсим Юлаевич башын алай да, болай да эшләтте һәм исәп-хисабын тотып тәвәккәлләде:

      – Була, Фәрһад Акаевич, – диде.

      – Алайса килештек…

      Тукбаев, трубканы куйгач, тәвәккәл таш яра дигәндәй, башын өскә чөйде һәм боргаланып, кабаланып эшкә кереште. Иң элек аэропорттагы танышы Тимәш белән элемтәгә керде, вертолёт белеште. Ул моны уңай хәл итте. Ашау-эчү якларын оештырырга, мунча хәстәрен күрергә дип райпо рәисен чакыртты, калган кирәкле кешеләрне кисәтеп чыкты. Ишкәевкә дә тиз генә кереп чыгарга хәбәр салды.

      Бу вакытта