Асыл ташлы муенса. Тансулпан Гарипова

– Тиктормас Галимә инде өйгә барып җитеп, ишек башындагы язуны укып маташа иде. – Л-а-в-ка – Лавка, Мәдинә, лавка!

      Ул арада лавка болдырына бер хатын күтәрелде, Галимәгә елмаеп сүз кушты:

      – Кто ты будешь, девочка? То есть, чья будешь?

      Галимә, бу тагын берәр нәрсә эндәшкәнче дип, арба ягына йөгерде.

      – Нәрсә диде ул сиңа? – Ят апай белән сөйләшкән Галимә үзе дә бик серле булып киткәндәй тоелды Мәдинәгә.

      – Ишетмәдеңмени: туес, диде.

      – Туес?

      Аннары кайтып барганда Мәдинә, Галимәгә карап, авыр көрсенеп куйды:

      – Әй… урысча да өйрәнеп булмады…

      – Һи… «туес» ны өйрәндек лә инде?

      – Аны Рауза да гел әйтә!

      Әле менә, ак миткальне кискәли башлагач, шул базарга бару исенә төште Мәдинәнең.

      – Моны укытучы хатын кемнән отып алды икән? Әллә марҗалардан күрде микән?

      Галимәнең моннан башка да яңалыклары күп иде Мәдинәгә сөйләргә.

      – Ахирәт, сезнең күрше, теге карт алаша, нәрсә эшли, беләсеңме?

      – Ихсанбаймы?

      – Түгел, теге ни… карты!

      – Сибгат абыйны әйтәсеңме?

      – Шуны!

      – Юк, ишетмәдем, – Мәдинә, сүз үзе турында баргандай, нигәдер кызарып китте, – нәрсә булган аңа?

      – Раузага барган.

      – Шуннан? Барса соң?

      – Уф, шушының… Аңламыйсыңмыни?!

      Мәдинә тагын кызарды: шуның сыман нәрсәләрне ничек җиңел генә сөйли ала икән шушы Галимә?

      – Юктыр, кеше сүзедер…

      – Кеше сүзе, – Галимә янә кычкырып көлде, – Рауза үзе исән чакта кешегә сөйләргә сүз калдырамыни? Үзе сөйләгән! «Мин, – дип әйтә, ди, – хәзер, – дип әйтә, ди, – әкияттә яшим, – дип әйтә, ди. – Мин – Зөһрә, Сибгат – Таһир, аебыз – талир, төнне көтеп үткәргән һәр көнебез – үзе бер гомер!» – дип әйтә, ди.

      – Адәм ышанмасны!

      – Ышанмаска, Сибгат карт бит сакалына тиклем кырган! – Галимә янә шаркылдап көлеп сәкегә тәгәрәде. – Күрсәң, кыргач… уң битендә, колак янындарак, кара миңе килеп чыккан! Урысның теге… тәресе!

      Мәдинә янә кызарды, бу юлы хәтта өшеп, калтыранып киткәндәй булды. Тәрегә охшаган кара миң… Җантимернең дә нәкъ шул урында. Шундый ук миң бар Биктимердә дә.

      Үз сүзенә үзе исергән Галимә ахирәтенең бер агарып, бер кызарып утыруын сизмәде дә хәтта: аңа бит атна буе җыелган сүзен сөйләп бетерү кирәк.

      – Ахирәт, ә безнең персидәтел Мирхәйдәров агай Ихсанбайны эштән кудырам дип кыза.

      Мәдинә янә сискәнде. Ихсанбай дигәннән, ул барлык язмышларны бармак очында гына әйләндереп тоткан дәү бер гыйфритне күз алдына китерә.

      – Булмас-с!

      – Чын, үзем ишетеп калдым! Теге Камалетдинов белән сөйләшкәннәрен ишетеп тордым! Мирхәйдәров агай Ихсанбайны «сөрсегән мәет» диде!

      – Кит әле!

      – Ишшү, җитмәсә, – Галимә матур иреннәрен бүлтәйтте, – шул килбәтсез Ихсанбай кеше юкта гел минем янга керергә тырыша, әкияттәге хур кызын бер суырып үпсәң иде, ди.

      – Уй, ахирәт… сак бул!

      – Һи! Үзең беләсең, ахирәт, миңа кем ошаганын. – Галимәнең