Асыл ташлы муенса. Тансулпан Гарипова

Эче катып көлә-көлә, Шәңгәрәй Сибгатне эчкә үткәрде. – Кара аны: икмәк бирмәсәң, мин сине дә – тох, тох!

      Өйгә кергәч, Сибгат баскан җирендә селкенә алмый торды: Ихсанбае шәрә килеш идәндә ауный. Зарифа күренми. Төп өйгә үтте – Зарифа анда да юк.

      – Кәнтәй…

      Сибгат, иелеп, Ихсанбайның ялангач ботыннан тартты:

      – Әй! Тор…

      Ихсанбай янга әйләнде, ләкин тормады, хәтта уянмады да шикелле.

      – Ихсанбай, Камалетдинов эзләтә сине!

      – Ә?.. – Ихсанбай уянгандай булды, әмма күзен ача алмады.

      Сибгат аның өстенә мич буенда торган бер чиләк суны сипте.

      – Мә, хаин, эчә белми эчсәң!

      – Һәй! Кем ул, ә? Әти?!

      – Камалетдинов эзләтә сине, тор, тиз бул штобы.

      Сибгат чыгып китте. Әле ярый Шәңгәрәй күренмәде, икмәк сорап өенә тиклем озатыр иде. Их, малайны сугыштан алып калып ялгышты, ахры. Үзе дә эчте шул, үзен онытыр өчен эчте дә бит, күрәсең, үзен түгел, Ихсанбайны онытты…

      Өенә җитәрәк, Сибгатнең адымнары ышанычсызрак була барды. Хәзер аны Фәүзиянең дөм кара карашы өтәчәк. Ни уйлаганын сорашырга тырышып, күпме генә аның йөзенә карамасын, нык итеп кысылган юка иреннәрдән, керфек астына, тирәнгә яшеренгән күзләреннән аның берни дә укый алмаячак…

      Шушы минутта ул кабаттан үз бусагасы аша атламас өчен генә әллә ниләрен бирер иде…

* * *

      – Малайлар! – Өендә күренмәгәч, Мәдинә, энеләрен эзләп, тышка чыкты. – Малайлар, дим! Җантимер, Биктимер, сез кайда? Юклар бит… – Мәдинә, аларны эзләвен дәвам итеп, урамга чыкмакчы иде, үзләренә таба килгән ахирәтен күрде, анысы килеп җитәр-җитмәстән кычкырып сүз башлады:

      – Нәрсә анда чебешләрен җыя алмаган тавыктай торасың, ахирәт?

      – Малайлар әллә кая чыгып киткән. – Мәдинә Галимәнең өстендәге эре кызыл чәчкәле яшел ситсы күлмәкне шунда ук шәйләде. – Күлмәгең калын икән, – диде ул, ахирәтен чеметергә үрелеп. – Нигә эндәшмисең?

      – Һәй! Сине очратып буламы? – Галимә быел яздан бирле колхоз идарәсендә кәгазьләр белән эшли. Әти-әнисе булгач, җидене бетерә алды шул ул, Мәдинә шикелле кара эштә интекми. – Сиңа киләм, ахирәт, кәнсәгә кешеләр килеп тулды, персидәтел мине чыгарып җибәрде…

      – Кемнәр икән? – Мәдинәдә әле хаксызга тартып алган сыерын кире кайтару өмете сүрелмәгән.

      – Камалетдинов диме шунда, этем белсен! Ихсанбай да шунда кереп калды…

      – Камалетдинов районда… баш кеше була түгелме?

      Әмма Галимә Мәдинәгә төпченергә ирек бирмәде:

      – Әй Мәдинә! Аның Ихсанбае ни дә, Мирхәйдәровы ни. Түрә бит алар! Әллә аларда синең белән минем кайгы дисеңме? Лутчы үзеңә бер нәрсә күрсәтәм.

      – Галимә…

      – Әйдә әле… Теге чак әйткән идем бит! – Галимә, якын-тирәдә кеше-фәлән күренмәсә дә, Мәдинәнең колагына иелде.

      Мәдинә кызыксынуын җиңә алмады:

      – Әйдә соң…

      Өйгә кергәч, Галимә төенчеген чиште:

      – Менә!

      – Кемнеке бу?

      – Укытучы Сәрбиназ апайныкы.

      – Уй… нинди тамаша! – Мәдинә юка ак тукымадан ике бала башлыгын бергә тоташтырган кебек итеп тегелгән әйбергә ис-акылы китеп карады. – Ничек кияргә икән?

      – Артында… менә төймәсе бар!

      – Уф,