Давыллардан алган көчем бар. Каусария Шафикова

тәгәриләр,

      Кар шыгырдап, сер сөйли.

      Тукта-тукта, сер сөйләми,

      Кар шыгырдап, җыр көйли.

      Минем яңа җырым ич бу,

      Аклык, шатлык турында.

      Бәхетеннән ташып чыккан

      Сөю, сафлык турында.

      Килер язлар турында җыр,

      Анда кошлар тавышы.

      Анда ялкын ялмап алган

      Йөрәкләрнең кагышы.

      Тәгәрмәчләр карлы юлда,

      Юк, мин иген кырында.

      Тыңламыйм кар шыгырдавын,

      Башаклар шавын ишетәм

      Туып килгән җырымда.

      «Утыз биш яшь – җәйге болыннарда…»

      Альбинага

      Утыз биш яшь – җәйге болыннарда

      Нәфис гөлләр булып үскән чак.

      Чәчәк таҗларына чак-чак тиеп,

      Назлы җилләр булып искән чак.

      Утыз биш яшь, – хисләр ташып тынгач,

      Инеш кенә булып аккан чак.

      Якты хыялыңнан көтеп алган

      Сөю кошың канат каккан чак.

      Утыз биш яшь – гүзәл яшьлегеңә

      Кулъяулыгың болгап калыр чак.

      Яшәр өчен акыл, көч, дәрт туплап,

      Бәхетеңне кочып алыр чак.

      Утыз бишең, – еллар үткән саен,

      Иң матур чак булып калыр чак.

      Ике төс

      Шатлыкларны кершән итеп биткә ягам,

      Кайгыларның төсе кара, сөрмә тартам.

      Бу ике төс үз урынын табып алды,

      Юк, булмады үкенерлек тирән хатам.

      Шатлыгым да тартып алган шатлык түгел,

      Үземнеке, минем җанда тамырланды.

      Кайгыларым маңгаема язылганнар,

      Күргәннәрем кара күмер булып янды.

      Үсмер чагым дәшә

      Гөжләп кенә яна каен утын,

      Үрдәк ашы пешә казанда.

      Өй җып-җылы, әнкәй токмач кисә,

      Их, шулчакта булсам һаман да!

      Лампа яктысында чигү чигәм,

      Өйгә эшен эшли сеңелем.

      Сәгатьләре, минутлары белән

      Шул елларны сагына күңелем.

      Эштән кайткан әткәй гәзит укый,

      Радиода җырлый Фәридә*.

      Гаиләбезнең шундый тулы чагы

      Булсын иде дә бит әле дә.

      Еллар үтте, әткәй-әнкәй китте,

      Мәрхүм инде алар күптәннән.

      Кич җиттеме, өзеп үзәгемне,

      «Бәхет кочагында чакны яз», – дип,

      Үсмер чагым дәшә үткәннән.

      Яралы өмет

      Кайларда сезнең малай чак,

      Акыллы чакларыгыз?

      Сезне ташлап калдырган ич

      Бер гөнаһсыз сабый чакта

      Атланган атларыгыз.

      Үстегез дә бит, күңелне

      Шатландыра алмыйсыз.

      Сез инде әти кешеләр,

      Шулай да, тормышта әле

      Күп нәрсә аңламыйсыз.

      Җил тузгыткан кош оясы

      Минем өчен ят түгел.

      Бу дөньяда балагызның

      Ятим булып үсәчәген

      Һич көтми иде күңел.

      Кыя бөркетләре итеп

      Күрдем сезне хыялда.

      Инде бүген ничек белим,

      Югалтулар – табышлармы,

      Ни көтә сезне алда?!

      Өзелмәгән өметем бар,

      Тирән яралы ул да.

      Алыгыз