Слоў моб. Дзяніс Трусаў

не пушчу, іх нельга на дно.

      О, якая ўпартая была яна! Яна брала ў рукі цяжкое каменне, і каменне цягнула яе да дна, а яна цягнула жылы.

      Але і каменне не дапамагала.

      І тады яна задумалася – пра тое, кім ён зрабіўся, і пра тое, кім не зрабілася яна. І калі яна думала пра гэта, думкі ейныя зрабіліся цяжкія, нагэтулькі цяжкія, ажно ёй раптам не спатрэбілася ані каменне, ані іншыя хітрыкі – цяпер яна імгненна апускалася на самае ягонае дно.

      А на дне, сярод цёмных шчупальцаў-водарасцяў, ляжалі аграмадныя ракавіны. І яна расчыняла ракавіны – проста там, на дне, і зіхценне дзівосных перлінаў асвечвала змрочную глыбіню, і тады думкі ейныя рабіліся лёгкія-лёгкія і ў імгненне вока выцягвалі яе разам з перлінамі на паверхню.

      Гэтак – дзень пры дні, яна пазбаўляла ягонае дно перлінаў, а ён віраваў, пеніўся, уздымаў аблачыны глею, труціў яе усімі сваімі каракаціцамі і акуламі, крабамі і амарамі, аднак усё было марна.

      Яму заставалася адно адчуваць яе вёрткае загарэлае цела, што церабіла тоўшчу ягоных водаў, і адзначаць, як адна за адной знікаюць ягоныя перліны. І вось надышоў дзень, калі ейны нож раскроіў апошнюю ракавіну і апошнюю перліну была паднятая на паверхню.

      Яна сядзела на ягоным беразе і нанізвала пярліны на нітку. Ён ціхутка дыхаў, абмываючы ейныя босыя ногі цёплым прыбоем, гэтак ліжа боты скуралупа, канаючы, сабака – не спадзеючыся на літасць, не ў змозе ўкусіць, згасаючы, даруючы ўсё.

      І вось каралі былі гатовыя. Яна надзела іх на шыю і ўстала. Перад ёй распасціраўся ён, цяпер ужо зусім іншы, на многія кіламетры яна бачыла ягоныя мёртвыя воды, цяпер ужо не сінія, не блакітныя, а слепа-чорныя. Ані хвалі, ані рабізны на вадзе.

      Сыходзячы ўверх па выдмах, яна колькі разоў памахала яму рукою.

      Выцінанка

      Выцінаю з музыкі гукі —

      папраціналі ж

      наскрозь.

      Выцінаю з восені любоў —

      Пажоўкла ж.

      *

      На чорным-чорным падваконні

      сядзела чорная-чорная котка.

      і маўчала.

      *

      Выцінаю з жыцця танцы —

      не бязногае ж.

      Выцінаю са здымка вочы

      не пакінуць жа ж.

      *

      На чорны-чорным стале

      ляжала чорна-чорная котка

      і маўчала.

      *

      Калі ўсё, што павыцінала,

      наляпіць на мёртвага вожыка,

      вожык ажыве.

      Калі ўсё, што павыцінала,

      выцінаць салаўінай раніцай,

      пасміхнуцца маладыя дойліды.

      Калі ўсё, што павыцінала,

      наляпіць на цябе —

      буду я.

      *

      На чорнай-чорнай камодзе

      муркатала

      чорная-чорная котка

      ў чорнае-чорнае люстра

      сама сабе.

      Эдэльвайсы

      Вось чалавек, які караскаецца па прыцемках да вершалін раніцы, ягоныя вочы, закалыханыя яшчэ не ўбачаным, ягоны чорны ірваны правал рота, які раздзірае знутры не адбытае, – “Ааааа!” Глытальны позех, пазяхлівы глыток, што трушчыць цэласнасць часу, – “А-а-а-а!”

      Аднойчы ён абарочваецца