Gecikmiş məktub. Xaliq Temur Məmmədov

məntəqəsi san ki, qaynayırdı. Hərbi xidmətə çağırılanlar, ata-analar, əmi-dayılar, xidmətdə olan əsl hərbiçilər qarışmışdı bir-birinə. Bizi səslədilər radio ilə. Bütün çağırışçılar yığıldılar bir yerə. Bizi nömrə verib təyin etdilər qruplara-komandalara. Apardılar tibbi müayinədən keçməyə. Hesab edin ki, indiyə qədər böyüklərin yanında ayaqyoluna getməyi ayıb sayan cavanları soyundurub anadangəlmə lüt vəziyyətdə cavan həkim qızların, qadınların, yaşlı həkim kişilərin qabağında durmağa məcbur edirdilər.

      –Filan sahədə şikayətin var?

      –Yox!

      –Çevril bu tərəfə! Çevril o tərəfə!

      Utana-utana bu biabırçılığı qurtardıq. Üc-dörd saat vaxt verib dedilər günortadan sonra yola düşürük.

      Dayımla ağacların sıx olduğu bir küncə çəkilib oturmuşduq. O mənə ürək-dirək verir, sakit olmağa çağırırdı. Amma, ürəyimdə təlaş, həyacan qarışmışdı bir-birinə. Sevimlilərimlə ayrılmaq, iki il qürbətdə yaşamaq istər-istəməz narahatçılıq verirdi mənə. Köynəyimin cibində balaca bir şəkil vardı, tez-tez əlimlə o şəkili yoxlayırdım, san ki, itirməyə qorxurdum.

      Birdən, saat 11 radələrində səhərdən həzin musiqi verən radionun səsi çox yüksək tonla yayıldı hər yana:

      –Diqqət! Diqqət! Hörmətli çağırışçılar! Bütün komandalar yığılsın filan nömrəli blokun qabağına!

      Axı, hələ vaxta var idi, görəsən, nə üçün yığırlar bir yerə?

      İzdiham axışdı deyilən yerə. Üç nəfər yüksək rütbəli zabit çıxdı qabağa:

      –Diqqət, çağırışçılar, atalar, analar! Yaranmış şəraitlə əlaqədər olaraq, yığım saatı ayın 12-si, saat 14.00-a təyin olunur. Hələlik hamı evinə qayıda bilər!

      Hansı şərait, nə olub? Heç kim heç nə başa düşə bilmədi. Amma, sual verən də olmadı. Hamı bir himə bənd idi. Gurultu ilə axışdıq çıxış yoluna tərəf. Yalnız çöldə, mülki innsanlar bizə başa saldılar hansı hadisə baş verib: Moskvada Rəhbər vəfat edib. Bu münasibətlə matəm elan olunub.

      İnsan ölümü nə qədər faciə olsa da, üç günlük fasilə məni sevindirirdi. Solmazımı görəcəyimə görə sevincimin həddi-hüdudu yox idi. Dayımla gəldik Sabunçuya. Çay içdik, çörək yedik. Günorta idi. Bir bəhanə axtarırdım ayrılıb aradan çıxmağa. Axır ki, tapdım çıxış yolu.