Сармоядор. Теодор Драйзер

ва шу билан ўзини қизга таништиргандек бўлди. – Тўғри, у сиздан бир синф пастда ўқийди, лекин уни танисангиз керак?

      – Ўйлашимча, уни танийман. Мактабдан қайтаётганида уни кўрганман.

      – Мен ҳов анави ерда, ўнг томонда яшайман, – бармоғи билан ишора қилди бола қиз худди бусиз у қаерда яшашини билмайдигандек. – Демак, энди тез-тез кўришиб турарканмиз-да?

      – Сиз Рут Мерриэмни танийсизми? – сўради қиз Фрэнк уйига олиб борадиган тош ётқизилган кўчага қайрилай деганда.

      – Йўқ, нега сўраяпсиз?

      – Сешанба куни у зиёфат уюштиряпти… – деди қиз беихтиёр ёдига тушгандек.

      – У қаерда яшайди?

      – Йигирма саккизинчи уйда.

      – Уникига боришга қарши бўлмасдим, – деб қўйди Фрэнк уйи томонга қайриларкан.

      – Балки сизни ҳам таклиф қилар, – деди ораларидаги масофа узоқлашгани сари, ботирроқ бўлиб бораётган Пейшенс, – ундан сўраб кўраман.

      – Раҳмат, – жилмайиб миннатдорчилик билдирди Фрэнк.

      Қиз шодланиб югуриб кетди. Фрэнк жилмайганча унинг кетидан қараб қолди. Қиз чиройли эди. У дилида қизни ўпиш иштиёқи уйғонганини ҳис этди ва Рут Мерриэмникида бўладиган зиёфат ҳамда бу унга нима беришини кўз олдига келтира бошлади.

      Бу ҳали вақти-вақти билан Фрэнкни чулғаб оладиган болаларча ўйинқароқлик ҳисси эди. У ўзига бошқа қиз топгунича Пейшенс Барлоу билан бурчакбурчакларда ўпишиб юрди. Пейшенс қиш оқшомлари қўшни қизлар билан қор ўйнагани кўчага чиқар ёки эрта коронғи тушадиган қиш кунлари эшигининг олдидаги ўриндиқда ўтирарди. Бу пайтларда уни учратиб, ўпиб олиш зиёфатларда унинг қулоғига ҳар хил бўлар-бўлмас нарсаларни гапиришдек бемалол эди. Cўнгра Пейшенснинг ўрнига Дора Фитлер келди. Бу пайтда Фрэнк ўн олтида, Дора эса ўн тўрт ёшда эди. Кейинчалик, Фрэнк ўн етти ёшга кирганида ўн беш ёшли Маржори Стэффорд пайдо бўлди. Дора қорачадан келганди, Маржори эса тонг каби оппок, ёноқлари ним қизғиш, кўзлари ҳаворангкулранг, сочлари майин ва дўмбоққина эди.

      Ўн етти ёшга тўлганида Фрэнк мактабдан кетишга қарор қилди. У юқори синфда уч йилгина ўқиган, бироқ ўқиш унинг жонига текканди. Ўн уч ёшидан бери унинг фикру хаёли ўзи Учинчи кўчада кузатгани – молия ишларида эди. У вақти-вақти билан мўмайгина пул ишлаб олиш имконини берадиган юмушларни бажариб турарди. Сенека тоғаси юк портида тарозибон бўлиб ишга киришига ёрдам берди. Бу ерда давлат назоратчиларининг кўз ўнгида қисқа муддатга юк сақланадиган давлат божхона омборларига шакар солинган уч юз фунтлик қоплар тахланарди. Иши кўпайиб кетган пайтда эса йигитчани отаси ёрдамга чақирар ва у бунинг учун ҳақ оларди. Фрэнк ҳатто шанба кунлари дўконида ишлаб бериш учун жаноб Дэлримпл билан ҳам келишиб олганди, бироқ у ўн беш ёшга чиққанида отаси йилига тўрт минг доллар ойлик билан бош кассир лавозимига ўтди ва энди болакайнинг пештахта ортида туриши тўғрисида гап бўлиши мумкин эмасди.

      Айни шу пайтда Филадельфияга олдингидан анча семирган ва янада ҳукмфармо бўлиб қолган Сенека тоғаси келиб қолди ва жиянига бир таклифни айтди:

      – Фрэнк, менга қара, агар иш бошламоқчи бўлсанг,