Olan işdi. Василий Иванович Белов

da tək-tənha gəlib axı?

      – Hə. Təkcənə. Nə kişilər var, nə də faktura.

      – Deyirlər ki, hamamda yatıblar.

      – O qədər içiblər ki!

      – Dayanmaq bilmirlər ki…

      – Mal yerindədi, deyirlər?

      – Prennikləri gətiriblər, amma samovarlardan ikisinin lüləkləri qırılıb, at özü tövləyə girib, kirşə də

      aşıb.

      – Oy, qızlar! İvan Afrikanoviç bu işin altından nə cür çıxacaq?

      – Hamısının günahı içkidədi, hələ özündən deyən heç kim ona üstün gəlmiyib!

      – Kim bilmir ki, əlbəttə günah ondadı!

      – Bu “alagözlərdən” nə desən gözləmək olar!

      Alıcılar tez-tez girib çıxırdılar. Briqadir də yolunu oradan saldı, heç nə almadı, bir az gap eləyib getdi. Traktorçular siqaret dalınca gəldilər. Söhbətin əsas mövzusu İvan Afrikanoviçlə Mişkaydı.

      İvan Afrikanoviçi səhər tezdən harasa qaçan görmüşdülər. Sonra o evə giribmiş, ora-bura vurnuxubmuş. Deməynən, dünən arvadı Katerinanı xəstəxanaya aparıblar: hələ o selpoda olarkən və

      guya o, qaynanası Yevstolyaya deyib ki, o, yəni İvan Afrikanoviç Yekaterinasız yetim kimi bir şeydir.

      Qaynanası Yevstolya isə əvəzində bildirib ki, zülüm çəkdiyi bəsdi, Severodvinskə, oğlu Mitkanın yanına gedəcək. “Mən gecələr sizinçün beşik yırğalıyım, sizsə Katerina ilə kef edəsiniz. Elə şey yoxdu.

      Bir gün də burda qalmaram, gedəcəm Mitkanın yanına.

      Arvadların ağzını yığmaq olar?.. Satıcı akt yazmaq üçün ambara getdi, arvadlara da tapşırdı ki, gözləri piştaxtada olsun. Mağazada isə ağız deyəni qulaq eşitmirdi, arvadlar hamısı birdən danışır, İvan Afrikanoviçə yazıqları gəlir və Mişkanı söyürdülər. Elə bu zaman Mişka hardansa peyda oldu: dünənin sərxoşluğu başından getməmiş, başı açıq, özü də mahnı oxuyur:.

      Kiminsə sevgilsi var

      Mənim də ki, Mişkam.

      Heç vaxt lampa gətirməz

      Çoxdu deyər, slişkam3.

      – Zənən əhlinə salamlar!

      – Salam, salam, Mişka.

      – Kefin yuxarıdı?

      3 Slişkam – həddən artıq

      10

      – Eləəə…

      – Gəlini gətirə bilmədin?

      – Gətirə bilmədim, alınmadı…

      – Başın ki, ağrıyır?

      – Elə ağrıyır, – deyə Mişka etiraf elədi və pilləkəndə oturdu. – Araq öldürmək, sənət deyil. Sənət deyil…

      – Dostunu neylədin, elçini?

      – Eh, heç demə! Elçi, nə elçi… – Mişka ürəyi gedənə qədər güldü, sonra boğula– boğula öskürdü. –

      Eh, arvadlar, bir görəydiniz, bizi… nədir o… diversantlar kimi…

      – Yaxına qoymadı?

      – Qovdu! Tutqacnan… İndi də dirsəyim ağrıyır. Necə itələdisə, biz raket kimi uçduq… pilləkəndən.

      Elə bil bizi külək üfürdü. Danışmasam yaxşıdır…

      Mişka yenə də oskürəkdən boğula-boğula qəhqəhə çəkdi, amma arvadlar əl çəkmədilər.

      – Bəs ikinci dəfə cəhd eləmədiniz?

      – Nə danışırsan? Bir dəfə də bəsdi. Ayılandan sonra fikirləşdik ki, görən, nə edək? At evə əkilib, bizsə şaxtada dayanmışıq. Mən dedim: “Gəl, İvan Afrikanoviç, hamama gedək, səhərə kimi başımızı qatarıq”… Fikirləşirdim ki, Nyuşkayla pərqu yorğan-döşəkdə gecələyəcəm, amma hər şey tərsinə

      oldu”. Getdik, hamamı tapdıq…

      – Kimin hamamıydı? Onların?

      – Elədir! Hələ soyumamışdı, bir-iki vedrə də su vardı. Deyirəm ki, İvan Afrikanoviç, elçilikdən bir şey çıxmadı, heç olmasa qaynanamın hamamında çimək.

      – Lap şeytandı e! Buna bax, sən allah! – Arvadlar gülə-gülə əl çaldılar.

      – “…Köynəyini soyun, – deyirəm, – İvan Afrikanoviç, – günahımızı yuyacağıq”. O isə fors edir, dirəşir: bel sürtən yoxdu, bəsməkan yoxdu. “Məni, – deyir, – Moskvada üç evdə tanıyırlar. Mən, –