Dostlar gözləyir məni / Şeirləri və Poemaları. Nəriman Həsənzadə

dağlar arxasına çəkilir.

avqust, 1978

      AYRILIQ

      Mən səni həyatda daşa dəyişdim,

      torpağa dəyişdim, məzara döndün.

      Mən öz baharımı qışa dəyişdim,

      çinara dönmüşdün, hasara döndün.

      Bir ana bənd imiş bu əbədiyyət,

      duydum buza dönən nəfəsini də.

      Anamı əlimdən alan təbiət,

      gözü götürmədi,

      aldı səni də.

      Mən bir xəcalətdən çıxa bilmədim,

      bu gizli dərdimi açıq desəm də.

      Sənə – sənə layiq baxa bilmədim,

      səni – sənə layiq dəfn eləsəm də.

      Yerə söykədilər mərmər üzünü,

      qışqırdım dayanın, əl saxladılar.

      Mən özüm örtərdim evdə üstünü,

      burda, qəbristanda torpaqladılar.

      Sən getdin, dəyişdi həyatın özü,

      getdi dadı-tamı, hər şeyi getdi.

      Evi bəzərdin ki, gözəl görünsün,

      evimin ən gözəl bəzəyi getdi.

      Gedib dost-qohumun qəbri üstünə,

      gül-çiçək qoymuşuq ikilikdə biz.

      – Mən sənsiz ölərəm! –

      demişdim sənə, –

      Hamısı yalanmış, yaşadım sənsiz.

      – Sənə sədaqətdi bütün həyatım! –

      deyərdim, baxardın gülümsəyərək.

      Səni qəbristanda qoyub qayıtdım,

      sədaqət şüarım bu imiş demək.

      Bu gün qəbristanda gecikib səhər,

      üstünə nur səpir qızıl dan yeri.

      Torpaq ot bitirər, ağac bitirər,

      burda daş bitirir qəbristan yeri.

      Bir gözəllik itib duman içində,

      dünya imtahanmış, işləri ovsun.

      İlahi, bu qədər insan içində,

      bir insan tapmıram söz demək olsun.

      Fikirli qalxıram üzüyuxarı,

      nə qədər yaxınsan, nə qədər uzaq.

      Təzə ot göyərib örtür cığırı,

      itirmək istəyir qəbrini torpaq.

      Mənsiz darıxırdın evdə hər dəfə,

      dözümsüz olmuşdu gecə-gündüzün.

      Gedəndə deyirdin tez qayıt evə,

      bəs niyə qayıdıb gəlmirsən özün?!

      Gözüm yolda qalıb, qulağım səsdə,

      gedibsən, qalmışam mən qonaq kimi.

      Sən yerin altında, mən yerin üstə, –

      biz ayrı düşmüşük kök-budaq kimi.

noyabr 1986

      DANIŞ, QIZSIN ÜRƏYİM

      Zərdabi institutu,

      qədim Gəncə torpağı.

      Üçüncü mərtəbədə

      bizim sinif otağı,

      sənin gözəl ürəyin,

      mənim şeir dəftərim.

      Yol çəkərdi gözlərim.

      Şeirimi dərsarası

      lövhələrə yazardım,

      elan kimi asardım.

      Guya filankəs üçün

      bu, məktub əvəziydi.

      Cavanlıq həvəsiydi,

      ilk məhəbbət aləmim.

      Onda könlüm danışdı,

      dilim lal oldu mənim.

      Bir qızın əsiriydim,

      qızlar mənə gülərdi.

      Dəftərdən-dəftərlərə

      şeirim köçürülərdi.

      Məhəbbətim dolaşdı

      ağız-ağız, yadigar.

      Heç bilmirəm kim oldu

      e'tibarsız, Yadigar.

      Danışıram hələ mən

      arsız-arsız, Yadigar.

      Danış, qızsın ürəyim,

      Sən danış, qoy mən axım

      xatirələr selində.

      Gözüm sənin gözündə,

      əlim sənin əlində.

      MÜHİT

      Şekspirin əsəri

      tamaşaya qoyuldu.

      Nə məqalə yazdılar,

      nə xoş söz deyən oldu.

      Müasir müəllifi

      gətirdilər səhnəyə.

      Məşqindən başladılar

      ona tərif deməyə.

      MEHR, ÜLFƏT

      Belçikada,

      kilsədə,

      bir keşişin səsində

      mən hərarət duyurdum

      flamand ləhcəsində.

      Yanımda tərcüməçi

      pıçıldayıb arada,

      – mehr, ülfət istəyir

      deyirdi o, dünyada.

      – Gərək fikirləşəydi

      dedim ülfət istəyən,

      NATO-nun qərargahı

      uzaq deyil kilsədən.

      Yüz addım aralıda

      pozulur mehr, ülfət,

      ölümlə hədələnir

      dünyada bəşəriyyət.

      Nədir onun günahı?

      Raketlər,

      generallar

      tanımırlar allahı.

      Brüssel bahalıqdı,

      xanım, deyin keşişə.

      o xeyir-duasını

      bəlkə bir az dəyişə.

      Şəxsi mehmanxanada

      biz ütü istədik: pul!

      stəkan istədik: pul!

      (pul əl çirki deyilmiş,

      burda gördüm ay oğul).

      Köynəyimiz ütüsüz,

      özümüz çaysız, yetər.

      Bizlərdə