Fiesta. Эрнест Миллер Хемингуэй

yeməyi və şərabımızı bitirdik.

      – Gəl gedək, – mən dedim. Gedək, kofeni də onlarla içək.

      Corcet çantasını açıb, kiçik güzgüsünə baxa-baxa üz-gözünə əl gəzdirdi, dodaq boyasını təzələdi və şlyapasını düzəltdi.

      – Yaxşı, sən deyən olsun, – o dedi.

      Biz Bredoks, onun yoldaşları və çoxlu adamlarla dolu olan otağa daxil olduq.

      – İcazə verin, nişanlım Madmazel Corcet Leblankı sizə təqdim edim, – mən dedim. Corcet o gözəl gülüşü ilə gülümsədi və biz hamı ilə əl sıxıb tanış olduq.

      – Sizin müğənni Corcet Leblankla qohumluğunuz var? – xanım Bredoks soruşdu.

      – Heç tanımıram, – Corcet cavab verdi.

      – Amma, adlarınız eynidir, – xanım Bredoks mehribanlıqla təkid edirdi.

      – Yox, – Corcet dedi. Elə deyil. Mənim soyadım Hobindir.

      – Ancaq cənab Barns sizi Madmazel Corcet Leblank kimi təqdim etdi. Öz qulaqlarımla eşitdim, – fransızca danışmağın həyəcanından düşünməyə macal tapmayan xanım Bredoks dediyindən dönmək istəmirdi.

      – O, axmaqdır, – Corcet dedi.

      – Ah, demək, bu, bir zarafatdır, – xanım Bredoks dedi.

      – Əlbəttə, – Corcet dedi. Gülmək üçün söylədim.

      – Eşidirsən, Henri? – xanım Bredoks stolun aşağısına tərəf səsləndi.

      – Cənab Barns öz nişanlısını Madmazel Leblank kimi təqdim etsə də, əslində onun soyadı Hobindir.

      – Əlbəttə, əzizim, Madmazel Hobin, mən onu çoxdan tanıyıram.

      – Oh, Madmazel Hobin, Frensiz Klayn xanım Bredoksun lovğa və həyəcanlı fransızcasından fərqli olaraq, öz səlist və təbii fransız ləhcəsi ilə dilləndi.

      – Siz çoxdandır Parisdəsiniz? Bura xoşunuza gəlir? Parisi sevirsiniz ya yox?

      – Bu kimdir? – Corcet məndən soruşdu. Onunla mütləq danışmalıyam?

      O əyləşib əlini əlinin üstünə qoymuş, başını dik tutub dodaqlarını danışmaq üçün büzmüş Frensizə tərəf çevrildi.

      – Yox, mən Parisi sevmirəm. Bura baha və çirkli şəhərdir.

      – Doğrudan? Ancaq mən buranı həddindən ziyadə təmiz hesab edirəm. Hətta, deyərdim ki, Avropanın ən təmiz şəhərlərindən biridir.

      – Fikirlər müxtəlifdir.

      – Çox qəribədir! Ola bilsin, bu şəhərdə yenisiniz.

      – Mən kifayət qədər uzun müddətdir ki, buradayam.

      – Ancaq razılaşmaq lazımdır ki, burada çoxlu yaxşı insanlar var.

      Corcet mənə tərəf döndü.

      – Əcəb yaxşı dostların var.

      Frensiz içkili olduğundan söhbəti daha da uzatmaq marağında olsa da, Lavinin kofe və likör gətirməsi ilə söhbət yekunlaşdı və biz hamımız Bredoksun dediyi rəqs klubuna yollandıq.

      Rəqs Müqəddəs Montan Ceneve küçəsində yerləşən "Bal Muzet"də keçirilirdi. Həftənin beş günü Panteon məhəlləsinin işgüzar camaatı burada rəqs edirdi. Həftədə bir gün isə bura rəqs klubuna çevrilirdi. Bazar ertəsi isə bura bağlı olur. Biz çatanda qapının ağzında oturan polisdən, bir də barın arxasındakı sahibkarın həyat yoldaşı ilə barın sahibindən başqa demək olar ki, heç kəs yox idi. Biz içəri girəndə buranın sahibinin qızı pilləkənlərdən aşağı endi. Burada uzun skamyalar, otaq boyunca düzülmüş stollar və sonda rəqs döşəməsi var idi.

      – Kaş adamlar bir az tez gələrdi, – xanım Bredoks dedi.

      Bar sahibinin qızı nə içəcəyimizi öyrənmək üçün bizə yaxınlaşdı. Sahibkar rəqs döşəməsinin yanındakı hündür kətildə əyləşib, akkordeonda ifa etməyə başladı. Onun topuğundakı zınqırovlu xalxal hər dəfə ifa etdikcə səs çıxarırdı. Hər kəs rəqs edirdi. Çox isti olduğundan, biz tər içində döşəmədən uzaqlaşdıq.

      – Aman Tanrım, – Corcet dedi. Tamam su içindəyəm.

      – Hə, yaman istidir.

      – Həm də necə!

      – Şlyapanı çıxart.

      – Heç bu ağlıma gəlmir.

      Kimsə Corceti rəqsə dəvət etdi və mən bara yaxınlaşdım. Belə isti gecədə akkordionun səsi insana xoş təsir edirdi. Mən qapının kandarında dayanıb, küçədən gələn küləyin sərin nəfəsini içimə çəkə-çəkə pivə içdim. Elə bu vaxt iki taksi sıldırım küçədən aşağı endi. Hər iki taksi rəqs zalının qarşısında saxladı. Maşından bəzisi köynəkdə, bəzisi jaketdə olan bir dəstə gənc aşağı düşdü. Mən qapıdan düşən işıqdan yalnız onların əllərini və təzəcə yuyulmuş dalğalı saçlarını görə bilirdim. Qapının ağzında dayanan polis mənə baxdı və gülümsədi. Onlar içəri daxil oldular. Onlar deyib gülə-gülə içəri girəndə işığın altında ağ əllərini, ağ sifətlərini, dalğalı saçlarını daha aydın gördüm. Bret də onlarla idi. O, çox qəşəng görünürdü və oğlanlarla çox mehriban idi.

      Onlardan biri Corceti göstərib dedi:

      – Özüdür ki var! Əsl fahişədir. Mən onunla rəqs edəcəm, Lett. Bizə tamaşa edərsən.

      Lett adlı qaraşın hündür olan oğlan dedi:

      – Özünü ələ al.

      Qıvrımsaçlı sarışın cavab verdi:

      – Narahat olma, əzizim. Bret isə hələ də onlarla idi.

      Mən çox hirslənmişdim. Həmişə onlar necəsə məni əsəbləşdirməyi bacarırdılar. Bilirəm onlar əylənmək istəyirlər və mən dözümlü olmalıyam, ancaq onların ağzının payını vermək üçün istənilən adamın üstünə atılmağa hazır idim. Bunun əvəzində isə mən küçəni aşağı düşüb, zalın yanındakı barda pivə içdim. Pivə yaxşı olmadığından onun dadını qaçırmaq üçün ondan daha pis dadan konyak içdim. Zala geri qayıdanda döşəmə rəqs edənlərlə dolu idi və Corcet, oyanarkən boynunu əyən, gözlərini qaldıran, iri yanlarını silkələnən hündürboy sarışınla rəqs edirdi. Musiqi dayananda isə dəstədən başqa biri onu rəqsə dəvət etdi. Qız onların çevrəsinə düşmüşdü. Mən başa düşdüm ki, onların hamısı bir-bir onunla rəqs etməsə əl çəkməyəcəklər. Onlar həmişə belə edirdilər.

      Mən bizim masaya yaxınlaşdım. Kon da qonaqların arasında idi. Frensiz isə rəqs edirdi. Xanım Bredoks kimisə özü ilə gətirib bizə Robert Prentis kimi təqdim etdi. O, əslən Çikaqodan olan, Nyu-Yorkda yaşayan yeni roman yazarlarından idi. Onun qəribə ingilis ləhcəsi var idi. Mən ona içki təklif etdim.

      – Çox sağolun, – o dedi. İndicə içmişəm.

      – Birini də için.

      – Çox sağolun, bir azdan içərəm.

      Biz qızı çağırdıq və hər birimiz su ilə konyak sifariş etdik.

      – Eşitdim, siz Kansazdansınız? – o dedi.

      – Bəli.

      – Paris