Tanıdığım Əli Kərim. Altay Məmmədov

o idi ki, adam doğma qardaşı ilə də ilk tanışlığını xatırlaya bilmir. Hər halda, Əli ilə ilk tanışlığım 1955-ci ildən əvvəl olub. Bunu bir hadisə ilə müəyyənləşdirə bilirəm. Həmin il respublika gənc yazıçılarının müşavirəsi keçirilirdi, Elmi Bilikləri Yayan Cəmiyyətin binasında. Əlini artıq seçilmiş, tanınmış şair kimi, Sabir Əhmədli ilə məni isə əyalət ədəbiyyatının gənc nümayəndələri sifətində rəyasət heyətində əyləşdirmişdilər (Yəqin ki, partiyanın müvafiq qaydalarına uyğun olaraq). Tənəffüsdə fürsətdən istifadə eləyib ikisini bir-biri ilə yaxından tanış elədim. Bunun xeyri o oldu ki, Sabir Bakıya köçəndən sonra mən ikiyə bölünmək çətinliyindən xilas oldum.

      Mən "Azərbaycan" jurnalı redaksiyasına tez-tez gəlirdim. O dövrdə orada işləyənlər – Böyükağa Qasımzadə, Salam Qədirzadə, İsa Hüseynov, Əhəd Hüseynov və bir də Əli Kərim. Ensiz otağa girəndə sağ tərəfdə balkonbaşı təkin bir yerdə baş redaktor, yəni Əli Vəliyev oturardı. O olmayanda normal söhbət gedərdi otaqda, amma asta səslə, çünki hər an redaktorun içəri girmə təhlükəsi mövcud idi. Əli Vəliyev gələndən sonra ölüm sükutu çökürdü otağa. Mən orada olanda bir söz demirdi. İlk dəfə əvvəllər, məni görəndə demişdi: Müəllifləri 2-dən sonra qəbul edirik. Salam isə demişdi ki, bu yoldaş rayondan gəlib, ona gərək aid olmasın bizim cədvəlimiz. Əli Vəliyev qəbul eləmişdi bunu, bir "neynək" sözü ilə. Əli Vəliyevə otaq da darlıq edirdi, vəzifə də. Vaxtilə yüz nəfərə yaxın işçisi, bütün respublikanın əhatə dairəsi olan "Kommunist" qəzetinin redaktoru olmuş, vaxtının çoxunu Mərkəzi Komitədə keçirən Əli Vəliyev üçün indiki vəzifəsi "semiçka çırtlamaq" kimi bir şey idi. Amma heç bir partiya işində olmamış işçilər üçün bura əzici pres timsalında idi. Əli Vəliyevin otağı əvvəlki kabinetinə nisbətən kiçik qəfəs yerində olsa da küçəyə, iyirmialtılar bağına geniş pəncərələri vardı. İşçilərin oturduqları otağın isə pəncərələri yoxdu, redaktorun otağından keçən işıqla kifayətlənməli olurdular, hava ilə də həmçinin… Hətta işçilərin haradan haraya keçə biləcəklərinə aid simvolik cizgi də çəkilmişdi. Bütün bunlar "əmək intizamı" naminə edilmişdi. Jurnal hər ay vaxtında çıxmalı idi, çıxırdı da, keyfiyyətə gəlincə o dövrün özünün ölçüləri var idi. Otağın "yuxarı başında" Salam Qədirzadə əyləşirdi, yenə hamıdan cəsarətli o idi. Hərdən sükutu da o pozurdu. Qalan vaxtlarda him-cimlə danışardılar. Bəzən bu kiçik otaqda məktublaşırdılar. Salamdan sonra Böyükağa Qasımzadə, Əhəd Hüseynov, İsa Hüseynov oturardılar. Lap aşağı başda Əli Kərim əyləşmişdi. Əli çox gənc idi və görkəmi ilə onların heç birinə oxşamırdı, çox kövrək görünürdü. Onlar isə bərkiyib mətinləşmişdilər, bərkdən-boşdan çıxmışdılar. Bu dəmir intizam onlara keçəri bir şey kimi görünürdü. Əli isə mənə elə gəlirdi ki, "divara dirənmiş" vəziyyətdə idi. Xoşbəxtlik o zaman baş verirdi ki, Əli Vəliyevi Siyasi Büroya (Rəyasət heyətinə) dəvət edirdilər. Mən istəyirdim ki, Əlinin arxasındakı divar yoxa çıxsın və Əli nəhayətsizliyə, sərbəstliyə qovuşsun. Əli Vəliyev "Siyasi Büro" nun iclaslarına çox böyük həvəslə gedirdi, elə bil iri bir balığı açıb dənizə buraxırdılar. O, ciddi tapşırıqlarını verməmiş getmirdi. Bütün bunlara baxmayaraq işçilər öz redaktorlarından razı idilər. Bu da, Əli demiş, "sirri-xudalardan" biri idi. Əli Vəliyev gedəndən sonra vestibülə və ya üçüncü mərtəbəyə Əli müəllimə nisbətən liberal-demokrat olan Süleyman Rüstəmin redaktor olduğu "Ədəbiyyat və İncəsənət" qəzeti redaksiyasına getmək olardı.