Çippolinonun macəraları. Джанни Родари

hazıram, senyor!

      – Bu avara Kudunu başa salın ki, krallıq qanunlarına əsasən o, dərhal buradan rədd olub getməlidir! Sakinlərə də elan eləyin ki, Albalı qrafinyalar bu it damına kəndin ən quduz köpəyini bağlayacaqlar!

      – Baş üstə, senyor! Buyurduğunuz kimi eləyərəm!

      Kavaler Pomidor bu dəfə üzünü Kudu lələyə tutub soruşdu:

      – Vəkilin dediklərini eşitdin?

      – Axı o heç nə demədi, – kimsə kənardan dilləndi.

      – Necə? Sən mənimlə mübahisə eləyirsən?

      – Mən ağzımı da açmadım, senyor, – Kudu lələ yazıq-yazıq dedi.

      – Burada səndən başqa kim var ki? – kavaler Pomidor ətrafa göz gəzdirdi.

      – Fırıldaqçı! Kələkbaz! – yenə həmin səs eşidildi.

      – Bu kimdir belə? Yəqin, qoca qiyamçı Üzümdür! – kavaler Pomidor qışqırdı.

      O, pinəçi dükanına yaxınlaşıb əlindəki dəyənəklə qapını döyəcləməyə başladı.

      – Ey Üzüm! Elə bilirsən, sənin burada nə işlərlə məşğul olduğundan xəbərim yoxdur? Albalı qrafinyalar haqqında hər yerdə ağzına gələni danışırsan! Dayan! Növbə sənə də çatacaq!

      – Bu dəfə növbə sənindir, senyor Pomidor! Tezliklə şişib partlayacaqsan! Çox az qalıb!

      Bu sözləri deyən Çipollino idi. O, əllərini cibinə salıb qətiyyətlə kavaler Pomidora yaxınlaşdı. Pomidorun ağlına da gəlmədi ki, bayaqdan bəri bütün təhqiramiz sözləri ona söyləyən bu balaca oğlan ola bilər.

      – Sən haradan çıxdın belə? De görüm, niyə işdə deyilsən? – o, Çipollinodan soruşdu.

      – Mən işləmirəm, hələ öyrənirəm, – Çipollino dedi.

      – Nə öyrənirsən? Bəs kitabların hanı?

      – Fırıldaqçıları öyrənirəm, senyor Pomidor. Bax elə bu dəqiqə onlardan biri qarşımda dayanıb. Mən onu yaxşıca öyrənib başa çatmamış heç yerə buraxan deyiləm.

      – Deməli, sən fırıldaqçıları öyrənirsən, – kavaler Pomidor onun atmacasını başa düşməmişdi. – Yaxşı-yaxşı öyrən. Bu kənddə elə hamı fırıldaqçıdır. Yeni fırıldaqçıya rast gəlsən, onu mütləq mənə də göstərərsən.

      – Məmnuniyyətlə, senyor! – Çipollino bunu deyib cibindən balaca bir güzgü çıxartdı və kavaler Pomidora yaxınlaşıb güzgünü düz onun burnuna tərəf uzadaraq əlavə etdi:

      – Baxın, cənab, həmin fırıldaqçı budur! Tanıdınız?

      Kavaler Pomidor gözünün ucu ilə güzgüyə tərəf baxdı. Və, əlbəttə ki, orada özünün qıpqırmızı sifətini, qəzəbli gözlərini, yekə ağzını gördü. Senyor Pomidor, nəhayət, Çipollinonun onu ələ saldığını başa düşdü. Qəzəbdən üzü daha da qızardı. Çipollinonun saçlarından yapışıb yuxarı qaldırdı.

      – Kələkbaz! Bu saat sənə göstərərəm! – kavaler bunu deyib Çipollinonun saçlarını elə möhkəm dartdı ki, oğlanın bir neçə tükü qoparaq onun əlində qaldı.

      Bu vaxt qəribə bir şey baş verdi: senyor Pomidorun gözləri və burnu göynəməyə başladı. O, bir neçə dəfə asqırandan sonra gözündən sel kimi yaş axıb toppuş yanaqlarından aşağı süzüldü.

      – Bu nədir? Mənim başıma heç vaxt belə iş gəlməmişdi! – kavaler Pomidor qorxa-qorxa mızıldandı.

      Həqiqətən də, çox qəddar adam (əgər pomidora adam demək mümkündürsə!) olan kavalerin ağladığını indiyədək heç kim görməmişdi. Pomidor göz yaşlarından elə bərk qorxmuşdu ki, dərhal karetinə minib gözdən itdi. Uzaqdan onun səsi eşidildi:

      – Ey Kudu, mən artıq sənə xəbərdarlıq elədim! Səfeh oğlan, bu göz yaşlarım sənə çox baha başa gələcək!

      Çipollino qəhqəhə çəkib gülməyə başladı. Kudu lələ isə yaylığını çıxarıb alnının tərini sildi.

      Evlərin qapı-pəncərələri yavaş-yavaş açıldı. Pinəçi Üzüm dükanından çıxıb Çipollinonun yanına gəldi:

      – Axır ki, bu kavaler Pomidoru ağladan tapıldı! Oğlum, sən haradan gəlmisən?

      Çipollino başına gələnləri ona və qonşularına danışdı.

      Professor Armud, Kəvər və Qırxayaq barədə…

      Həmin gündən Çipollino pinəçi Üzümün yanında işləməyə başladı. O, pinəçilik işini həvəslə və çox tez öyrənirdi. Üzüm oğlanın işindən çox razı idi. Üstəlik, Çipollino işə başlayandan pinəçi dükanına gələnlərin sayı birə-beş artmışdı. Hamı kavaler Pomidoru ağlamağa məcbur eləmiş bu cəsarətli oğlanı öz gözü ilə görməyə can atırdı. Beləliklə, qısa vaxt ərzində Çipollino özünə çoxlu dost qazandı.

      O, əvvəl professor Armudla tanış oldu. Daim skripkası qoltuğunda gəzən Armud musiqi müəllimi idi. Professor Armudun arxasınca həmişə bir topa arı dəstəsi uçardı. Çünki onun skripkası ətirli, şirəli armuddan düzəldilmişdi. Bəzən skripkanın içinə qurd da girirdi. Qurd armudun içini gəmirib aləti yararsız hala salırdı. Odur ki professor özünə yeni skripka düzəltməli olurdu.

      Armuddan sonra dirrikçi Kəvər gəldi. Onun başında sıx kəkili vardı, upuzun bığları çənəsindən aşağı sallanırdı.

      – Bu bığlar başıma çox dərd açıb, – Kəvər bığlarının ucunu buraraq Çipollinoya şikayətlənirdi. – Arvadım paltar qurutmaq istəyəndə məni balkonda oturdub bığlarımın ucunu divardakı mıxa bağlayır. Sonra da mələfələri, köynəkləri, corabları bığlarımın üstünə sərir ki, qurusun. Mən də onlar quruyana kimi balkonda, Günəşin altında oturmalı oluram.

      Bir dəfə pinəçi dükanına Qırxayaq ailəsi təşrif buyurdu: ata və iki oğlu. Qırxayağın oğlanları bir dəqiqə də yerlərində dinc durmur, ora-bura vurnuxurdular.

      – Onlar həmişə belədirlər? – Çipollino soruşdu.

      – Nə danışırsınız! – ata Qırxayaq ah çəkdi. – Əslində, burada özlərini çox sakit aparırlar. Siz onları evdə görəsiniz! Onları çimizdirdiyimiz vaxt arvadım qabaq ayaqlarını yuyana kimi arxa ayaqlarını çirkləndirirlər. Hər dəfə onları yuyunduranda bir qutu sabun işlətməli oluruq.

      Pinəçi Üzüm boynunun ardını qaşıyıb dedi:

      – Hə, nə deyirsiniz, ayaqlarının ölçüsünü götürüm?

      – Yox, yox! Mənim o qədər çəkmə sifariş eləməyə pulum çatar?!

      – Düzdür, – Üzüm razılaşdı. – Heç məndə də o qədər çəkməni tikmək üçün dəri yoxdur.

      – Yaxşısı budur, siz oğlanların hansı ayağındakı çəkmələr daha çox yırtılıbsa, onların ölçüsünü götürün, – ata Qırxayaq dedi. – Heç olmasa, bir neçə cütünü dəyişək.

      Nəhayət, pinəçi oğlanların ayaq ölçülərini götürəndən sonra Qırxayaq ailəsi