Аның исеме – Мәхәббәт / Имя ей Любовь. Фарзана Акбулатова

ул, иңбашларын уйнатып, Шәйморатка сыенды.

      – Хәзер самый раз, шулаймы? – Җавап та көтми егетнең муенына сарылды. Шәйморат та чос шул, тегене җәһәт кенә күтәреп алды да эчке бүлмәгә юнәлде.

      – Сине очраттым да, шайтан алгыры, бөтен дөньяны оныттырдың! Ә мине нинди ирләр яратты… Бүтән берәүнең дә сөяркәсе буласым килми, ишетәсеңме? Хатыны да… – диде Таня, аны нык итеп кочаклаган килеш.

      – Дөньяда мин бердәнбер чын ир! Шулай диясең киләме?

      Таня ризасыз төс белән башын читкә борды.

      – Ну тупаслыгың бар инде! Бигрәк күп җикерәсең. – Аннан Шәйморатның ирененә үрелде. – Ничего, яшьсең. Үтәр кызулыгың. Әллә нәрсәгә өйрәтербез әле…

      Таняның яңгырау тавыш белән көлгәне аска да ишетелде. Тәрәзә аша караңгылыкка төбәлгән Фәйрүзә бөркәнгән шәл эченнән пычак чыгарды да түрдәге киштәгә тыкты. Көчәнеп пычак тотып кызарган учын ышкыды, дога укыды.

      – Иртәгесе көнне дә, Ходай, сәламәтлек белән каршыларга язсын, – диде һәм үзенә урын җәя башлады.

      Шәйморат җәһәт кенә торып утырды, үрелеп, лампаны кабызды. Көннәр нык кыскарды, яктырганын көтеп ятып булмый. Сәгать алтыда сикереп тору аның өчен бернәрсә дә түгел. Эшне ничегрәк итеп башлап җибәрергә? Нәрсәдән? Җавап урынына эч быгырдады.

      – Таня! Ашарга бармы?

      – М-м-м… – Таня иренен генә ялады да икенче якка борылып ятты.

      – Йокы чүлмәге! Революция исеменнән боерам!

      Таня аһылдап, торып утырды.

      – Нәрсә сиңа? Мәңге ач бүре! Чакыр кухарканы!

      – Никаких! Без эксплуататор түгел. Аларны күрергә дә теләмим. Коммунист хатыны буласың килсә тор! Утка да, суга да бергә керәсең.

      – Хатын? Фу, сине! Берәүнең дә хатыны булырга җыенмыйм! Искелек ул, ахмак!

      – Нәрсә?

      – Селкетмә мине. Без, Питерда оешмаларны булдырганда ук, карашыбызны ачык белдердек – азат мәхәббәт. Һәрьяклап син дә, кызыл командир, искечә фикерләвеңне ташла!.. Аңладыңмы?

      – Ашарга, дим!

      – Шайтаныма олак, крәстиән калдыгы. Без монда эшче-крәстиән дуслыгы өчен гомерне аямыйбыз. Ә бу авылга килеп төшү белән, учак каршысында торыр бичә эзли. Күралмыйм!

      – Нигә алай булгач торып калмадың? Әйттем бит мин сиңа! Искәрттем! Юк, иярә!

      Таня аңа нәфрәт белән карап алды да урыныннан кузгалды.

      – Хәзер китерәм, бирән тамак! Акылын җуйган…

      Таня беренче катка төште дә, капшана-капшана, аш өе ягына юнәлде.

      – Иптәш, кем әле? Гражданка! Ә таптым, икмәк. Сөтме бу?

      Аның артыннан ук килеп төшкән Шәйморат зур тустаганны иснәде.

      – Катык. Бик яхшы.

      Бераздан ишек шакыган тавыш ишетелде. Икесе дә сагайды.

      – Мөмкиндер бит!.. – дигән тонык кына тавыш ишетелде.

      – Мөмкин! Кем буласыз?

      – Шушы авыл ярлысы Сәгыйть булам инде. Сезнең килгәнне кичә үк ишеткән идек…

      – Сәгыйть иптәш, тиз генә авыл активистларын җыеп алып кил. Куелган бурычлар, башкарасы эшләр турында гәпләшеп-фикерләшеп аласы бар. Озакламагыз, җәһәтрәк!

      Көн яктыра башлаганда, активистлар үзләренең беренче утырышына җыелган