Skelliq. Дэвид Алмонд

ölmüşdü. Hər yer ölmüş peyin milçəkləri ilə dolu idi. Burada mən az qala əlli ildən qalma köhnə qəzet və jurnallar da tapmışdım.

      Olduqca ehtiyatla irəliləyirdim. Ən çox qorxduğum o idi ki, indi hər şey başıma uçacaq. Tozdan boğazım acışır, burnum gicişirdi. Bilirdim ki, bir azdan məni axtarmağa başlayacaqlar, ona görə də buradan tez çıxmalıydım. Qarnıüstə alçaq, köhnə servantın üzərinə uzanıb uzaq divara qədər olan məsafəni işıqlandırdım və… onu gördüm.

      Ölü!

      O, divara söykənib oturmuşdu. Ayaqlarını qabağa uzatmışdı. Ətrafda hər şey kimi onu da toz və hörümçək toru basmışdı. Üzü solğun idi, saçlarına və çiyinlərinə ölü milçəklər səpələnmişdi. Fənərin şüası onun sifətində, qara kostyumunun üzərində oynayırdı.

      – Sənə nə lazımdır? – o soruşdu.

      Açıq gözləri düz mənə baxırdı.

      Olduqca cırıltılı bir səsi vardı, sanki sahibi uzun illərdir ondan istifadə etmirdi.

      Təkrar soruşdu:

      – Sənə nə lazımdır?

      Ürəyim dəlicəsinə çırpınır, gumbuldayırdı.

      – De görüm, sənə nə lazımdır?

      Bu vaxt məni səslədilər:

      – Maykl! Maykl!

      Daldalı gedərək, nələrəsə ilişərək bayıra çıxdım.

      Qışqıran atam idi, o artıq ot basmış cığırla mənə sarı gəlirdi.

      – Axı biz sənə xəbərdarlıq etmişdik… – o başladı.

      – Hə, hə. Əlbəttə.

      Mən təlaşla üzərimdəki hörümçək torunu və tozu çırpıb cavab verdim. Çənəmdən sallanan hörümçəyi yerə atdım.

      Atam məni qucaqladı:

      – Axı sənə görə deyirik. Bura hələlik təhlükəlidir.

      O, saçımdan sallanan peyin milçəyinin meyitini götürdü, sonra da qarajın divarına bir yumruq vurdu. Tikili titrədi.

      – Görürsən? Sən heç nə baş verə biləcəyini təsəvvürünə gətirirsən?

      Qapıya yenidən yumruq ilişdirməsin deyə atamın əlindən yapışdım.

      – Xahiş edirəm, lazım deyil. Hər şeyi anladım.

      O, çiyinlərimdən sıxdı və söz verdi ki, tezliklə hər şey yenidən qaydasına düşəcək.

      – Üstünün toz-torpağını çırpmaq yadından çıxmasın, – atam güldü. – Bu kökdə ananın gözünə görünmə.

      Dördüncü fəsil

      Həmin gecə, demək olar ki, yatmadım. Mürgü məni aparan kimi onu görürdüm: qarajdan çıxır, yolla evə doğru gəlir.

      O hətta otaqda da gözümə görünürdü. Düz çarpayının yanında, başdan-ayağa toz içində dayanıb. Üstü yenə ölü milçəklərlə doludur. Solğun sifəti də öz yerində.

      – Sənə nə lazımdır? – o pıçıldayırdı. – De görüm, sənə nə lazımdır?

      Özümün özümə acığım tuturdu, fikirləşirdim ki, sarsağın biriyəm. Niyə də yox? Axı, əslində, mən heç kimi görməmişəm. Heç şübhəsiz, gözümə görünüb.

      Uzanıb baxışlarımı qaranlığa zilləmişdim, atamın xorultusuna qulaq asırdım. Bir də qızcığazın – balaca bacımın nəfəsini duymaq olardı. O, nəfəs alanda xoruldayır və fit çalırdı. Gecədən xeyli keçmiş təzəcə yuxuya getmişdim ki, uşağın ağlamasına oyandım. Anam əvvəlcə onu yedizdirməyə, ardınca isə sakitləşdirmək üçün layla çalmağa başladı. Sonra səssizlik çökdü, yenidən atamın xorultusu gəldi. İndi qızın səsini heç eşitmirdim.

      Demək olar, səhər açılırdı. Mən yerimdən qalxıb barmaqlarımın ucunda onların otağına girdim.

      Balaca çarpayı valideynlərim yatan divanın düz yanında idi. Anamla atam bir-birini möhkəm qucaqlayaraq yatırdılar.

      Mən qızcığaza baxdım. Əlimi yorğanın altına saldım. Barmaqlarımın altında ürək döyünürdü – tez-tez. Uşağın sinəsi qalxıb-enir, qız xırıldayır və nıqqıldayırdı. O, od tutub yanırdı. Sümükləri elə nazik, özü elə xırda idi ki…

      Birdən möhkəm gəyirdi. Çənəsindən boynuna qatı südlü selik axdı. Doğrudanmı bacım öləcək? O, təzə anadan olanda həkimlər qorxurdular ki, ölə bilər. Uzun müddət onu evə buraxmadılar. Hər tərəfdən borucuqlar və tellərlə sarılmış vəziyyətdə şüşə qutunun içində saxladılar. Biz isə kənarda dayanıb ona baxırdıq, gözlərimizi sanki akvariuma zilləmişdik.

      Mən yorğanı onun altına yığdım.

      Sifəti ağappaq, saçları isə qapqaradır. Deyirlər ki, onun üçün dua etmək lazımdır, amma mən bilmirəm necə.

      – Sən gəl tez sağal, – mən pıçıldadım.

      Anam tərpənib oyandı.

      – Nədir, əzizim? – o, əlini uzatdı.

      – Heç nə, – mızıldanıb gəldiyim kimi də gizlicə öz otağıma qayıtdım.

      Pəncərədən ot basmış bağa baxdım. Qarajın damında qaratoyuq oxuyurdu.

      O isə servantın arxasında uzanıb. Saçları hörümçək toruna bürünüb.

      Axı ölü orada nə edir?

      Beşinci fəsil

      Qəhvəaltı zamanı qarajın aqibəti ilə maraqlandım.

      – Oranı nə vaxt təmizləyəcəklər?

      Anam “hm” etdi, ah çəkdi və gözlərini tavana zillədi.

      – Gərək bir adam tapaq, – atam cavab verdi. – Amma, oğlum, bu, hələlik vacib deyil. Sonranın işidir.

      – Lap yaxşı, – mən razılaşdım.

      Atam həmin gün evlə məşğul olmaq üçün yenə işdən icazə aldı. Anam da hansısa analizləri vermək üçün uşaqla birlikdə yenidən xəstəxanaya getməyə hazırlaşırdı.

      – Bəlkə, mən də qalım? Sənə kömək edərəm, – atamdan soruşdum.

      – Əla, – o sevindi. – Erninin unitazını zibilxanaya atarsan, yerini də qəşəngcə silib yuyarsan.

      – Onda, yaxşısı budur, mən məktəbə gedim, – yeməyimi çantama qoyub aradan çıxdım.

***

      Bura köçməzdən əvvəl valideynlərim soruşdular ki, məktəbi necə, dəyişmək istəyirəm, ya yox? Mən dəyişmək istəmədiyimi dedim. Əvvəlki kimi, Liki və Kutla birlikdə oxuyacam. Yol uzaqdır? Şəhərin bu başından o başına avtobusla getməliyəm? Boş şeydir!

      Həmin səhər avtobusda gedərkən fikirləşirdim ki, bəlkə, elə belə yaxşıdır: götür-qoy etməyə də vaxt var. Amma nə qədər düşünürdümsə, heç nədən baş çıxara bilmirdim. İnsanlar minirdilər, düşürdülər. Qəzet oxuyur, dırnaqlarını gəmirir, pəncərədən baxır, xəyala