Molla Nəsrəddin lətifələri. Группа авторов

sağ olsun! Su asmışam, gözləyirəm qaynasın, sizin üçün plov bişirim.

      Teymur hirslənib deyir:

      – Adə, sən özünü dolamısan, ya bizi? Buradan da oraya isti dəyib su qızar?

      Molla ondan də bərk hirslənib deyir:

      – Bəs iki ağaclıqda yanan şama baxmaqla da bədən qızar ki, sənin hakimin o hökmü çıxarıb?

      Teymur soruşur: "bu nə məsələdir?" Molla əhvalatı danışır, Teymur qızı alıb oğlana verir.

      MÜNƏCCİMLİK

      Günün birində Teymurləng Mollaya deyir:

      – Molla, saraya bir münəccim lazımdır, tapa bilmirik. Sənin əlindən munəccimlik gəlməz?

      Molla deyir:

      – Gələr, amma arvadla birlikdə.

      Teymur soruşur:

      – Bu nə deməkdi?

      Molla deyir:

      – Bizim arvadın sözü ilə mənim sözüm həmişə tərsinə olur; məsələn, mən axşam havaya baxıb deyəndə ki, sabah yağış yağacaq, arvad hökmən baxıb deyir yağmayacaq. Özü də sözü ki dedik, üstündə möhkəm dururuq. Öldü var, döndü yoxdur. O deyəndə ki, məsələn, bu il taxıl yaxşı gələcək, mən deyirəm gəlməyəcək. Neçə ildir ki, fikir vermişəm, həmişə ya onun dediyi olur, ya da mənim. Üçüncü cür olmur. Odur ki arvadla mən ikimiz bir münəccim ola bilərik.

      BAŞ-GÖZ QALMAZDI

      Molla bir gün bir qaba üç qoz qoyub Teymurləngə aparır. Yolda nəfsini saxlaya bilməyib qozların ikisini sındırıb yeyir, birini aparıb Teymura verir. Teymur bundan çox xoşlanıb Mollaya bəxşiş verir. Bir neçə vaxtdan sonra Molla yenə də Teymurdan bir şey qoparmaq məqsədilə bir pud çuğundur götürüb saraya gedir. Yolda dostlarından biri ona rast gəlib soruşur:

      – Molla, hara belə? O nədir?

      Molla deyir:

      – Vallah hamı deyir ki, Teymurləng pis adamdı. Amma mən ondan yaxşılıqdan başqa bir şey görməmişəm. Keçən dəfə ona bir dənə qoz aparmışdım. Mənə filan qədər bəxşiş verdi. İndi bir pud çuğundur aparıram. Bilirəm, indi mənə o qədər bəxşiş verəcək ki, sayeyi mərhəmətində kasıblığın daşını atacağam.

      Dostu Mollaya deyir:

      – Kaş sən fikirləşən kimi olsun. Amma mən qorxuram tərsinə ola. Hər halda, mən dünyagörmüş adamam. Sən gəl ona çuğundur aparma. Heç olmazsa, əncir apar. Əncir nübardır.

      Dostunun sözü Mollanın beyninə batır. Gedib var-yox pulunu verib bir səbət yaxşı əncir alır, aparır Teymura. Teymur əncirləri görcək əmr edir ki, hamısını Mollanın başına vursunlar. Fərraşlar əncirləri bir-bir Mollanın başına vururlar. Hər əncir dəyəndə Molla bir dəfə şükür eləyir. Axırda Teymur soruşur:

      – Kişi nə şükr eləyirsən?

      Molla deyir:

      – Qibleyi-aləm sağ olsun! Mən sizə bir pud çuğundur gətirirdim. Yolda bir dostum rast gəlib əncir gətirməyi məsləhət gördü. İndi şükür eləyirəm ki, nə yaxşı o adam mənə rast gəldi. Yoxsa səbətdəki çuğundur olsaydı, sənin sayeyi-mərhəmətində məndə baş-göz qalmazdı.

      MOLLA və ŞƏHƏR HAKİMİ

      HAMINIZIN DƏRDİNİ ÇƏKİRƏM

      Şəhərin hakimi Molla Nəsrəddinə özünün ən qorxulu düşməni kimi baxarmış. Bütün fikri-zikri bu imiş ki, bir fürsət tapıb Mollaya pislik eləsin. Amma hər nə hiylə qurarmışsa, Molla işin içindən elə məharətlə çıxarmış ki, hakim özü axmaq vəziyyətdə qalarmış.

      Günlərin birində Mollanın eşşəyi ölür. Hadisə Mollaya o qədər təsir eləyir ki, kişinin yuxusu ərşə çəkilir. Nə dinir, nə danışır, elə dərd çəkir. Şəhərin hakimi məsələdən xəbərdar olur. Heç olmazsa, Mollaya sataşmaq üçün yaxşıca fürsət düşdüyünə sevinir. Adam göndərib Mollanı hüzuruna çağırtdırır. Salamdan sonra yalandan qaşqabağını sallayıb deyir:

      – Bu nə bədbəxtlikdir, sənə üz verib, ay Molla!? Deyirlər, canından artıq istədiyin, özünə layiq bir eşşəyin var imiş, ölüb… Bəs bizim kimi dostlara niyə xəbər verməmisən?

      Molla başa düşür ki, hakim onu təhqir eləmək məqsədilə çağırıb. Heç halını pozmayıb deyir:

      – Siz haqlısınız, hakim ağa! Mən, doğrudan da, o eşşəyi çox istəyirdim. O mənə həm eşşək idi, həm at, həm də, sizdən yaxşı olmasın, gözəl bir dost idi. Yazıq elə birdən-birə azarladı, ömrünü bağışladı sizə.

      Hakim baxır ki, Molla yenə də onu üstələdi. Yanına çağırmağına da peşman olur. Birtəhər başdan eləmək üçün deyir:

      – Çox da fikir eləmə! Dünyanın vəfası budur. Hamımız o yolun yolçusuyuq da… Nə etmək olar ki?