Gözəlçə. Süzanna Şaybler

>I fəsil

      Filip Stakinin Hollivuddakı villasında ziyafət idi. Bu ziyafət adi kübar məclislərindən o qədər fərqlənmirdi. Bağa yığışmış şıq geyimli xanımlar və cənablardan kimisi terrasda, kimisi geniş çəmənlikdə İsveç masalarının böyründə yerini rahatlamışdı. Hamı yeyib-içir, söhbətləşirdi.

      Dəvətlilərin əksəriyyəti cavan, ya da cavan görünməyə can atan qonaqlar idi. Kişilər açıqrəngli kostyumlar və eyni çalarlarda köynəklər geyinmişdilər. Belə kostyum-köynəklər onların Kaliforniya günəşi altında yanmış dərilərinin tunc rəngini daha qabarıq nəzərə çarpdırırdı. Kişilərin xarici görkəmlərindən onların hər gün tennis kortunda, idman klubunda və üzgüçülük hovuzunda xeyli vaxt keçirməklə özlərini formada saxlamağa çalışdıqları hiss olunurdu. Qüsursuz saç düzümləri və makiyajları olan xanımlardan ətrafa «Dior», «Armani», «Jivanşi» və «Unqaro» ətirlərinin başgicəlləndirici rayihəsi yayılırdı. Qadınların nəfis bər-bəzəklərini görənlər o dəqiqə anlayırdılar ki, bunları məhz Rodeo Drayvdan – bütün Qərb sahilindəki ən dəbdəbəli və yəqin, ən bahalı ticarət küçəsindən alıblar.

      İspan üslubunda qurulmuş köşkdə bir dəstə qonaq Filip Stakinin onları əyləndirmək üçün pulla tutduğu hoqqabazı dövrəyə almışdı.

      – Əziz xanımlar, – hoqqabaz arıq barmaqlarını iki qadının qabağa uzatdıqları ovucları üzərində sürətlə oynadırdı, – mənim sözlərimə diqqət verməyin: pul sözdən irəlidir! Təsəvvür edin ki, bank kreditlərini siz idarə edirsiniz. Nə varsa, sizin əlinizdədir, məndə heç nə yoxdur!

      Bunu deyib o, gənc reportyor Süzan Braysonun ovcuna üç qızıl sikkə qoydu.

      – Bir, iki, üç, – iri sikkələri saydıqdan sonra hoqqabaz Süzanın ovcunu yumdu və dördüncü sikkəni yanında durmuş qırmızı paltarlı qadının ovcundan götürdü.

      Hoqqabaz hamının sikkəni görə bilməsi üçün onu başının üstünə qaldırdı və ətrafdakılara nümayiş etdirdi. Sonra o, ovcunu yumub açdı – sikkə yoxa çıxdı.

      – Nə varsa, sizin əlinizdədir, məndə heç nə yoxdur! – hoqqabaz bayaqkı sözlərini təkrar edib Süzanın barmaqlarını araladı. Doğrudan, qızıl sikkələrin dördü də qızın ovcunda idi.

      Ətrafdakılar gülüşdülər. Hoqqabaz isə doğurduğu təəssüratdan məmnun qalıb oyunu davam etdirdi:

      – Amma, deyəsən, sizə qızılı etibar etmək olmaz. Bir pens də bəsdir.

      O, Süzanın ovcundakı dördüncü sikkəni götürüb çevik hərəkətlə bir əlindən o birisinə atdı. Qızılı iri mis pula «döndərdi» və onu dərhal qırmızı geyimli qadına verdi, gülümsəyib sözünə davam etdi:

      – Əlbəttə, siz qızıl sikkənin harada olduğunu bilmək istəyirsiniz. Diqqət!

      Möcüzə baş verdi: qızıl sikkə Süzanın qulağının dibindən çıxdı.

      Qonaqlar ürəkdən güldülər və hoqqabazı alqışladılar. Yığışanlar gözəl əhvali-ruhiyyədə idilər. Bu zaman yaşı otuzu keçmiş, qarnı pırtlamış və başı dazlaşmağa başlamış ev sahibi Filip Staki onların arxasında peyda oldu.

      – Bir qulağa görə bir pens? Əladı ki! – hoqqabazın son əməlini görən Staki güldü. – Bəs qalanı neçəyədir?

      Yaraşıqlı sarışın Süzan bu atmacaya cavab verməyə macal tapmamış Staki yanındakı cavan kişiyə tərəf döndü.

      – Edvardı görməmisən, Mark? – soruşdu.

      Mark başını buladı.

      – Təəssüf ki, yox. Əntiqə məclisdir, Filip!

      Staki cavab əvəzinə yüngülcə gülümsədi, hərçənd tərifdən xoşlandığı aydın görünürdü.

      – Arvadın, mənim arvadımın əməyinin bəhrəsidir. Heç bilmirəm, bu qədər işin öhdəsindən necə gəlib? Təsəvvür edirsiniz, məclislərdə xidmət göstərən firmanın nömrəsini yığanadək nə qədər əziyyət çəkib? – bu yerdə Filip özündənrazı halda güldü. – Bağışlayın, – dedi və qonaqların arasında yoxa çıxdı. Başqa bir tanışı barda gözünə dəymişdi, onunla da bir-iki kəlmə danışmaq istəyirdi.

      – Salam, Hovard! Hə, işlər necədir? – Filip qoşadüyməli boz yüngül kostyum geyinmiş cənabla salamlaşdı.

      Cənab söhbət etdiyi cavan xanımdan üzr istəyib Stakiyə tərəf çevrildi:

      – Hər şey normaldır, Fil. Sizin kontorda nə var? Eşitmişəm, Edvard indi də «Mors İndastriz»lə maraqlanır.

      – Bura günəş vannası qəbul etməyə gəlməyib ki, – deyə Staki başı ilə təsdiqlədi.

      – Bəlkə, şərik olaq?

      – Buyur. Sən zəng vur! Mənə zəng et! – Staki həmsöhbətinin çiynini döyəcləyib ondan ayrıldı və qonaqların arasından sivişib başqa bir qaraşın cənabın yanına tələsdi.

      – Xoş gördük! Mən Filip Stakiyəm, – deyə özünü təqdim etdi, – Edvard Lyüisin vəkili.

      – Xoş gününüz olsun! – yaşlı kişi Filipin əlini sıxdı. – Maraqlıdır, bu məclisin fəxri qonağı hara yoxa çıxıb? – o, Stakidən soruşdu.

      Yaşlı kişi «fəxri qonaq» deyəndə müflisləşmə həddinə düşmüş «Mors İndastriz» şirkətini almaq üçün Nyu-Yorkdan bura gəlmiş «Lyüis Enterprayzis»in başçısı Edvard Lyüisi nəzərdə tuturdu.

      Edvard ilə Filip təkcə dost deyildilər. Staki uzun illər idi ki, Edvardın firması üçün vəkillik edirdi və dostunun işgüzar duyumu və uğurlu sazişləri sayəsində böyük pullar qazanırdı.

      Staki ətrafa boylandı, amma dostu nə köşkdə, nə terrasda, nə də qonaq otağında gözə dəyirdi. O, kinayə ilə gülümsədi.

      – Kimi də olmasa, Edvardı mən yaxşı tanıyıram… Mərc gələrəm ki, hansısa xəlvət guşədə bir quşcuğazla şirin söhbətdədir.

      Filip yaşlı kişinin üzünə bir daha gülümsədi və onun yanındakı çox gözəl gənc qızın yanağından öpdü.

      – Necəsən, balaca? – deyə o, qızın halını soruşdu, amma cavab gözləmədən digər qonaqlarını yoluxmağa getdi.

      Nümunəvi ev sahibi kimi Staki hər kəslə kəlmə kəsməyə, hamının üzünə gülümsəməyə, yaxud uzaqdan da olsa, başı ilə salamlaşmağa çalışırdı. Arada qonaqlardan birinin yanında ayaq saxlayır, nəzakət qaydalarına uyğun olaraq onunla ayaqüstü söhbətləşirdi.

      Amma Edvard Lyüis dostu Filip Stakinin güman etdiyi kimi hansısa küncdə özünə qız tapıb əylənmirdi. O, Stakinin kabinetində qarağacdan nəhəng yazı masasına söykənib telefonda Nyu-Yorkla danışırdı. Onun düzgün cizgilərə malik, cazibədar sifətindən dilxor olduğu sezilirdi. Edvardın qıcıqlandığı səsindən də hiss edilirdi.

      – Mənim katibəm hər şeyi həll etməli idi. O sənə zəng vurmamışdı?

      – Zəng vurmuşdu, – deyə xəttin o başından əsəbi qadın səsi cavab verdi. – Niyə səndən çox, katibənlə danışıram.

      Edvard hirsini boğdu. Cessika ilə münasibətləri çoxdan davam edirdi, uzun müddət birgə yaşamışdılar, lakin son zamanlar qız onu bezdirmişdi. Görünür, eşq macərasının sonu gəlmişdi.

      – Hə, yaxşı, – o, kabinetin iri pəncərəsindən günəş şüalarına bürünmüş təpələrə baxa-baxa mızıldadı.

      – Hər halda, mənim də öz şəxsi həyatımı qurmağa ixtiyarım çatır, – Cessika onun heç vaxt həzm edə bilmədiyi qəzəbli tərzdə ağlamsındı.

      – Los-Ancelesdəki bu həftə mənim üçün çox vacibdir, – Edvard səsini mümkün qədər yumşaltmağa cəhd göstərdi və qızı dilə tutmağa başladı. – Sən indi mənə burada lazımsan.

      – Xəbərdarlıq edə bilərdin, – Cessika fınxırdı. – Yoxsa elə bilirsən, bircə fit çalmağına bəndəm, o dəqiqə küçük kimi qaça-qaça dalınca gələcəyəm?

      – Cessika, – Edvard inildədi, amma dərhal özünü ələ aldı, sakit və səbirli tərzdə sözünə davam etdi, – niyə elə fikirləşirsən ki, fitə gələn küçüyə bənzəyirsən?

      – Sən