Spartak. Рафаэлло Джованьоли

neçə ay əvvəl ərim məni boşayıb.

      – Bilirəm, – Sulla dedi, – məni sevə bilərsənmi?

      – Bütün qəlbimlə.

      – Valeriya, mən də səni sevirəm. Bir aydan sonra arvadım olacaqsan.

      Sulla bunu deyib öz dostları ilə sirki tərk etdi.

      Üçüncü fəsil

      Libitina Venerası yeməkxanası

      Eskvilinin ən ucqar küçələrinin birində, qədim şəhər divarının yanında bir yeməkxana vardı. Yeməkxanaya Libitina Venerasının adı verilmişdi. 675-ci ilin noyabrında burda əvvəlkilərdən daha çox adam vardı. Taygöz Lutasiya kömür kimi həbəş kənizi ilə birlikdə müştərilərin tələbini ödəməyə çalışırdı. Taygöz Lutasiya qırx beş yaşlı, dolğunsifətli bir qadındı. O, aşağı-yuxarı gedib-gəlir, masalara kolbasa verirdi. Sükutu hamıdan əvvəl qoca qladiator pozdu, o, ucadan dilləndi:

      – İyirmi iki il amfiteatr və sirkdə vuruşdum, amma Basılmaz Spartak kimisinə rast gəlmədim.

      Axsaq, qoca bir legioner dedi:

      – Ordudan qaçmış olsa da, ona azadlıq verildi. Görünür, Sullanın kefi kök imiş.

      O biri qoca qladiator dedi:

      – Yəqin ki, lanista Aksianın yaman acığı tutub!

      – Eybi yoxdur, öz malı üçün bolluca pul alıb!

      Pəhləvan ucadan dilləndi:

      – O pullar mənim olsaydı, ürəyimdən keçəni edərdim.

      – Pulu dağıtmağa nə var ki, amma pul yığmaq hər adamın işi deyil! – qoca dilini dinc qoymadı.

      – Siz məni inandıra bilməzsiniz ki, Sulla öz var-dövlətini zəhmət çəkərək yığıb.

      Lutasiya skamyada oturmuşdu və qızartmaq üçün tavaya dovşan əti qoyurdu:

      – Romanın ən böyük vətəndaşı olan Sullanı yeməkxanamda pisləməyin! – o çığırdı.

      Qoca legioner ucadan dedi:

      – Bir sözə bax! Sən demə, bu taygöz də Sullanın tərəfdarı imiş!

      Bundan sonra mübahisə qapıda hündürboylu, iribədənli bir adam görünəndə səngidi.

      Yeməkxananın ayrı-ayrı yerlərindən eşidildi:

      – Trebonidir!

      – Salam, Treboni!

      Treboni lanista idi. Bir neçə il əvvəl qladiatorlar məktəbini bağlamışdı. O bu mənfəətli işdən yığdığı pulla dolanırdı. Treboni qladiatorların dostu və arxası hesab edilirdi. Bu gün tamaşa qurtarandan sonra qapı ağzında durub Spartakı gözləmişdi. Qladiator çıxanda onu qucaqlayıb təbrik etmişdi. Sonra onu Libitina Venerası yeməkxanasına dəvət eləmişdi. Bura Spartakdan savayı, on nəfər başqa qladiator da gəlmişdi.

      Lutasiya Spartakla Trebonini qarşılayıb yanakı otağa ötürdü:

      – Bura gəlin, şanlı qladiatorlar, burda sizin üçün axşam yeməyi hazırlanıb. Belə qızartma heç Mark Krassın da süfrəsində verilmir.

      Axşam yeməyi yaxşı keçdi. Qladiatorların kefi açıldı. Hamı Spartakı tərifləyirdi, lakin o, nədənsə, qəmli idi.

      Treboni dedi:

      – Səni başa düşə bilmirəm! Sənə nə olub? Niyə içmirsən?

      Başqa bir qladiator ucadan dedi:

      – Elə bil ananın matəmini tutursan!

      Bu söz sanki Spartakı sarsıtdı, o, dərindən ah çəkib:

      – Bəli, anamın matəmini tuturam! – dedi.

      Sarışın cavan qladiator dərdli-dərdli dedi:

      – Spartak, sən xoşbəxtsən ki, sağlığında azadlığa çıxdın! Azadlıq bizə ancaq öləndə nəsib olacaq.

      “Azadlıq” sözünü eşidəndə Spartakın eyni açıldı. O, camını yuxarı qaldırıb ucadan dedi:

      – Yaşasın azadlıq!

      O bu sözləri söyləyəndə qapıda görünən bir adam uca səslə dilləndi:

      – Məğlubiyyət bilməyən Spartak, sən azad olmağa layiqsən!

      Hamı başını səs gələn tərəfə çevirdi. Qapı ağzında Katilina dayanmışdı.

      Treboni cəld Katilinanın qabağına keçib ona hörmətlə baş əydi.

      Katilina:

      – Treboni, mən səni axtarırdım, – dedi, sonra Spartaka sarı dönüb əlavə elədi: – Səni də!

      Katilina öz zalımlığı və adam öldürməsi ilə ad çıxarmışdı. Hətta qorxu bilməyən Spartak da bu dəhşətli patrisinin səsini eşidəndə qeyri-ixtiyari diksindi:

      – Məni?

      Katilina sakitcə:

      – Bəli, səni. Sənə azadlıq verdilər. Buna layiqsən. Amma pulun yoxdur ki, iş tapanacan özünü dolandırasan. Mən Qney Korneli Dolabella ilə sənin üstündə mərc gəlmişdim. İndi udduğum on mindən çox sestertsinin bir hissəsini sənə vermək istəyirəm.

      Spartak Katilinaya etibar etməsə də, onun mərhəmətindən mütəəssir olmuşdu. O dilləndi:

      – Ey şanlı Katilina, bu nəcib niyyətinə görə sənə təşəkkür edirəm. Lakin bu hədiyyəni qəbul edə bilmərəm. Əvvəlki sahibimin məktəbində döyüş təlimi keçəcəm. Əminəm ki, öz zəhmətimlə yaşaya bilərəm.

      Katilina Spartaka sarı əyilib pıçıldadı:

      – Mən də iyrənc Roma cəmiyyətinin quluyam, mən də azadlığın həsrətindəyəm… Bəli, mən işdən xəbərdaram… mən də sizinləyəm…

      Sonra yerindən qalxdı, uca səslə dedi:

      – Bu pul kisəsini rədd etmə. O heç də hədiyyə deyil, bu pulu öz zəhmətinlə qazanmısan.

      Spartak mat qalmışdı: patrisi bəzi gizli işarə və sözlərə haradan bələd olmuşdu, – bunu anlaya bilmirdi. Spartak Katilinanın əlini sıxdı, pul kisəsini götürüb dedi:

      – Nəcib Katilina, sənin bu hərəkətin məni çox həyəcanlandırdı.

      Katilina bundan sonra Treboni ilə söhbətə qoşuldu. Burda söhbət gedərkən o biri otaqda əyyaşlar yaman səs-küy qoparmışdılar. Birdən Katilina süfrə yoldaşları ilə bərabər o biri otaqda hamının:

      – Rodopeya! Rodopeya! – deyə bağırdığını eşitdi.

      Rodopeya iyirmi iki yaşında gözəl bir cavandı. Əynindəki mavi geyimi bu qızın romalı olmadığından xəbər verirdi. O, istəmədiyi halda pozğun həyat tərzi keçirirdi. Amma yeməkxananın sırtıq müştəriləri ona hörmət edirdilər. Rodopeya Lutasiyanın masası qabağında dayandı. Ona bir cam alban şərabı verdilər. Birdən otağın küncündə yenə səs-küy başladı.

      Ona qədər adam bir ağızdan çığırdı:

      – Rədd olsun patrisilər! Rədd olsun Katilina!

      Katilina bu hay-küyü eşidən kimi cəld yerindən qalxdı. Ordakı adamları qəzəblə süzüb ucadan çığırdı:

      – Murdar həşəratlar, məndən nə