Azan gəmilər limanı. Яшар Буньяд

section>

      Yaşar Bünyad. Azan gəmilər limanı.

      Bakı, “Köhlən” nəşriyyatı, 2019.

      © Yaşar Bünyad / 2019

      © Köhlən Nəşriyyatı / 2019

      ISBN 978-9952-8360-3-5

      facebook.com/kohlanpress

      instagram.com/kohlanpress

      twitter.com/kohlanpress

      [email protected]

      055 3599923 / 050 2229511

      Bütün hüquqlar qorunur. İcazəsiz olaraq hər hansı şəkildə yayımlanması QADAĞANDIR!

      Yaşar Bünyad 1956-cı ildə Şamaxı rayonunun Əngəxaran kəndində anadan olub. S.M.Qənizadə adına 5 saylı orta məktəbi bitirəndən sonra, təhsilini Azərbaycan Kənd Təsərrüfatı institutunda davam etdirib.

      1997-ci ildən 2015-ci ilə qədər Rusiyanın Saratov vilayətində yaşayıb. “Azan gəmilər limanı” müəllifin üçüncü kitabıdır. Bundan qabaq “İblis busəsi” (roman) və “Miqrant” (hekayələr) kitabları çap olunub.

      Romanda Qismət adlı gəncin taleyindən bəhs olunur. Atası Qisməti müharibədən qurtarmaq üçün Rusiyaya qaçırdır. Müəllif Qismətin timsalında, doxsanıncı illərdə dolanışıq dalınca Rusiyaya gedən minlərlə azərbaycanlının həyat yoluna işıq salır.

      Azan gəmilər limanı

      Əzabdan qurtulan hər kəsə…

      Batan gəminin suya atılan yükü kimi kənara atıram ümidlərimi. Ömrümün divarında bir gün yenə kəndir dayanıb qapı yerinə…

Vaqif Səmədoğlu

      Göydən qar yox, elə bil daş yağırdı… Əslində quşbaşıydı yağan – lopa-lopa, ağappaq pambıq kimi. Baxan elə bilərdi, yüngül yel titrədən bəyaz tül pərdəydi, göydən asılıb yellənirdi qənşərində. Daş nə gəzirdi göylərdə?! Sərsəm adamın ağlına gələrdi bu. Hələ ki ağlı başındaydı. Qol-budağı çətirə bənzər küknar ağacının altına düşmüşdü, üst-başına ki tökülmürdü, nədən daş bilsin ki?

      “Qəfil zərbədən gözlərimə zülmət çökmüşdü – nədi, dünya qaranlığa büründü, qeybdən gəlirmiş kimi anlaşılmaz səslər də qulaqlarımı deşirdi. Heç nə görmür, ancaq eşidirdim. Səslər çaşdırmışdı məni, səslər… Onsuz da aça bilmirdim – gözlərim xeyli yumulu qaldı, əllərim də üstündə. Nəydisə şaqqaşaraq şaqqıldayırdı, elə bil coşub-daşan dağ çayının qırağındaydım, yaz seli qənbər daşları biri-birinə çırpışdıra-çırpışdıra bir addımlığımdan qovub aparırdı. Sanki irəliyə bircə addım atsaydım, ata bilsəydim, quduz dalğalar qoynuna alıb lap dünyanın o başına aparacaqdı məni… Qulağımdı səsə düşən… İlahiii, bu nə vaxt bitəcək?! Bir canlı həniri duymaq üçün ciyər dolusu nəfəs alıb bağırmaq istədim, səsim içimdəcə öldü. Uğultunu “boğmaq” üçün başımı ovuclarımla bərk-bərk sıxdım, ovxaladım, ovxaladım… Beynimə tıxılıb qalmış hayhəşiri qovmağa çalışdım. Nə qədər vaxt ötmüşdü, on dəqiqəmi, bir saatmı, anlaya bilmirdim. Sanki yer kürəsinin bütün saatları çıq-çıq çıqqıldayırdı, amma əqrəbləri qırılmışdı – vaxtı göstərmirdi. Gecəsi gündüzünə qarışmışdı dünyanın. Kor dumanda itmiş gəmiydim – arxam haraydı, qənşərim hara, ayırd eləmirdim, eliyə bilmirdim, dayanıb təmkinlə gözləyirdim, nəyi gözləyirdim, duman ötəndən sonra hara gedəcəkdim, özüm də bilmirdim. Başımın içində, lap dərinliyində dolananlar mənə həm tanışıydı, həm də yad. Səbrimi basan, “hələ döz” deyən də o tanış duyğular idi, yad olanlar beynimi qarışdırırdı…”

      …Handan-hana vücudunu tar-mar edən uğultu yavaşıdı, bir az toxtadı, başındakı küt ağrı səngidi, deyəsən ağlı başına qayıdırdı. Bəbəklərinə sarılmış qara tor da üsulluca əriyib yox oldu. Gözlərinə işıq qayıtdı. Bayaqdan içində ölmüş səsi də dirildi: “Sən özün kömək ol, İlahi! Eşidir…sən?..” Elə kallaşmışdı ki, səsini özü də tanımadı. Gör neçə il idi bu halları keçirmirdi. Gör neçə il idi beləcə ölüb-dirilmirdi. Neçə ildi heç Tanrıya da belə ağız açmırdı. Deyəsən Tanrı da ancaq əlacsız durumda ona üz tutan məxluqlarının etibarsızlığıyla çoxdan barışmışdı…

      Uzaqda, lap uzaqlarda, cərgə-cərgə göyə tuşlanmış top lüləsinə bənzər bacalardan rəqs edirmiş kimi burula-burula göyə qalxan bozumtul tüstü diqqətini çəkməsəydi, ətrafda nə kəndi, nə də üfüq boyu uzanan ucsuz-bucaqsız ağcaqayın meşəsini ağlına gətirə bilməzdi. Ağaclar kimi kənd də qarın altında itibbatmışdı, təkcə kərpic bacalar məğrur-məğrur dikəlmişdi göy üzünə – qara-borana təslim olmurdu. Azca sevindi. “İtlər hürsəydi eşidilərdi. Kənd ola, iti hürməyə? Heç işıq da gözə dəymir. Deməli uzaqdı, çox…” Ani təsəllidən ürəyi sakitləşsə də, bu mənzərə ona boş ümiddən özgə bir şey vermədi; axı ora çatacaq, yetəcək halı nə gəzirdi?! Ona elə gəldi ki, düşdüyü halla necə, nə qədər getsə də, bu bəyazlıq bitən, tükənən deyil. Eee… uzağı yaxından ayırmaq olmurdu. Burada göylə yer iç-içəydi; sanki doyunca sevişib yorulan sevgililər qol-boyun olub sakitcə uyuyurdu. Özgə vaxt olsaydı, qarşısında açılan təkrarsız, göz oxşayan mavi-bəyaz mənzərəyə heyranlıqla baxıb sevinərdi. Ayın parlaq işığında ətraf elə qüsursuz, elə bakirəydi, sanki tanrıyla şərik olmağa iddialı rəssam fırçasından çıxmışdı. Onunsa ürəyi açılmırdı. Özgə vaxt olsaydı… İndi isə nəinki “dünyanı xilas edəcək” gözəlliyə, hətta başına gələnlərdən sonra gözündən düşmüş öz cılız varlığına belə nifrət edirdi. Yıxılanda, qarın üstüylə xeyli diyirlənmişdi. Əzələləri göynəyirdi. Deyəsən hündür qar təpəciyinə ilişib dayananda çiynini azca zədələmişdi də. Azca yox, lap əməllicə əzilmişdi. Özünə gələnə qədər xeyli arxası üstə qaldı. Başı üstündə şaxtanı vecinə almayan qoca küknar ağacının yamyaşıl iynəli budaqları çətirlənirdi. Budaqlarından sallanan qəhvəyi-gümüşü qozalar yeni il oyuncaqlarını xatırladırdı. Yadına düşdü ki, bayrama az qalır. “Atam deyərdi ki, əvvəllər hər evdə canlı yolka bəzənərdi, şam meşəsinin ətri bir həftə evdən getməzdi, o ləzzəti də çox gördülər, əvəzində eybəcər plastmas yolkalar evlərə ayaq açdı. Cansızlaşdı hər şey…” Duyğuları onu bir anlığa qarlı-çovğunlu rus çöllərindən qoparıb uzaqlara – qışı qarlı olsa da, küknarı, yeni il bayramı yamaq kimi görükən məmləkətinə apardı, xəyalən həyətlərini dolandı, ağacın çılpaq budaqlarında “bu da Qismətin qisməti” deyib saxladıqları büzüşmüş narıncı xurmaları qoxudu, evlərini addım-addım, otaq-otaq gəzdi, amma bayramdan əsər-əlamət görmədi; nə saxta, nə doğruçu yolka, nə də yanıb-sönən işıqlar vardı. Heç anası da gözünə sataşmadı. Yaxşı tanıyırdı anasını, yolka bəzəmək nədi, onsuz heç bayram qazanı da asmazdı axı. Evləri suyu qurumuş dəyirmanıydı ki durmuşdu. Kövrəldi… Xoş, çox tanış bir qoxu doldu burnuna. Uşaqlıqdan xoşladığı sabun qoxusuydu, şamlıqdan gəlirdi… İlk yadına düşən “peycer”i oldu. Əlini tez sağ böyrünə toxundurdu. Heç olmasa mesajlaşıb vəziyyəti başa salardı… Yanılmırdısa, səhər kəmərinə pərçim etmişdi, adət etdiyi kimi sol tərəfdən. “Zibilə qalmış, evdən çıxanda götürmüşdüm axı?” – deyib iki əlini də belində gəzdirdi. Yox idi. “Yəqin yıxılanda düşüb, bəlkə də vaqonda. İndi gəl, qarın içində peycer tap, görüm necə tapırsan! Zibil!.. Bir ətək pul vermişdim. Hayıf…”

      Ancaq bilmədi peycerə, yoxsa ona verdiyi pula hayfı gəldi. Ayağa duranda hirsini soyutmaq üçün təpəciyi dağıtmaq gəldi ağlına. Amma nə xeyri, nə qədər əlləşdisə, qar küməsini dağıda bilmədi. Alt qat yaman bərk idi. Ayaqqabısının dabanıyla bir az tappıldatdı, tappıldatdı, amma təpəciyi azca dağıda bildi. Payızda meşədən kiminsə topladığı, lakin apara bilmədiyi quru ağac budaqları, daşınması rahat olsun deyə bir adamboyu doğranmış odun parçalarıydı, qış düşəni yağan qarın altında donub daşa dönmüşdü. Düzdü, donmuş odun kopasını təpiklədikcə bədəninin qırışığı açılırdı, azca istilik gəlirdi canına, amma bu mənasız “əyləncə” də onu tez yordu. Sakitləşməyə çalışdı.

      “Bu təpəcik olmasaydı, yəqin, ya o yoğun gövdəli ağaca, ya Allah bilir, başqa nəyə çırpılıb şil-küt olacaqdım. Bəxtim gətirib. Yaxşı ki əvvəl