Хаціна. Дмитрий Максимович Акулич

хлам ён перацягнуў і скінуў за хатай. Затым, ён паеў набыты абед і ад стомы, лёг на свежае, набытае ім у горадзе, новае пасцельнае. Заснуў.

      Паспаўшы ўсяго толькі пяць гадзін, Алесь ускочыў. Страшны сон бадзёра падняў яго з ложка. Гэтым вечарам, ён гатовы быў зноў вярнуцца ў таемны падвал. У маўчанні ён збіраў сябе да новых прыгод.

      Хлопец патэлефанаваў шэрыфу і паведаміў таму, што за сталом, які жадаў Бацюк, не варта прыязджаць. Падманваў яго тым, што яму тэрмінова трэба з'ехаць назад на поўдзень, па важных справах. У гэты раз, перад тым як спусціцца ў падвал, Алесь навесіў дадатковых замкоў, добра замкнуў дзверы і вокны. І затым, спускаючыся пад хату, закрыў за сабой уваход у падвал. Ён старанна паклаў шчыт з дошак на месца. Тады ж у гэтае падвальнае памяшканне Алесь спусціў з сабой ежу, ліхтарык, медыкаменты і нататнік. Хутка паклаў усё на пусты край стала. З вялікім перажываннем унутры сябе, ён падышоў да залацістых шароў, якія ляжалі на падлозе, надзеў пальчаткі і падняў прадметы. Нерваваўся, акуратна паклаў іх на невялікі стол.

      Вярнуўшыся да бацькоўскага дзённіка, хлопец спрабаваў адшукаць у ім галоўны рычаг, сілу, якая адкрыла яму іншы свет. Пару хвілін ён удумваўся, збіраў адвагу, шукаў рашучасць у сабе. Было няпроста і незразумела. У роспачы, якая надавала яму сілу, Алесь думаў пра маму. Яго сэрца амаль замерла ад сумных і нудных думак: ён так даўно заставаўся без самага роднага чалавека ў жыцці і гэта яго штурхала на рызыку. Пасля чаго хлопец зняў пальчаткі і дзёрзка кінуў іх на падлогу. Ён зноў паўтарыў усе тыя дзеянне, якія ўпершыню адкрылі яму нязведаны свет. І ў гэты момант тугі пра маму, хлопец прыклаў далонь да шара. Ён нядбайна і няўважліва падняў перад сабой залатую сферу, дзе была гравіроўка «В-0». Алесь тоўстым пальцам дакрануўся да пазнакі, якая імгненна кальнула яго, узяўшы кроплю крыві. Ён не паспеў прыбраць палец, як шар, нібы іскра ў ночы, зазяў і ахапіў залатым святлом яго цела. За імгненне малады чалавек выпарыўся, зусім не падазраючы аб новых загадкавых наступствах і падзеях, якія паўплываюць на далейшы яго лёс і на лёс іншых людзей.

      4.

      Ноч. Удалечыні, злёгку весялілась маланка, дрыжаў страшэнны гром. Праз тоўшчу хмар, разразаючы клубні змрочных аблокаў, прабіваўся ваенны самалёт. Гучна гулі рухавікі нябеснага транспарту. Чорны корпус, ад пробліскаў надыходзячай навальніцы, мільгаў у шэра-белай афарбоўцы.

      На борце, у мяккім паўзмроку і ў поўным маўчанні, у асяроддзі салдат, удумліва стаяў Алесь.

      – Салдат! Ну-ка сеў на месца! – гучна, па-камандзірску, аднекуль з крыкам прагучаў голас.

      Ад нечаканасці, спахапіўшыся, Алесь хутка прысеў на цвёрдае сядзенне, прыціснуўшыся спіной да сценкі паветранага судна. На борце, не лічачы пілотны экіпаж, з Алесем знаходзілася яшчэ пяцёра вайскоўцаў. Салдаты сядзелі ля сцен, адзін насупраць аднаго. Алесь, як і ўсе вайскоўцы, быў у цёмна-шэрай вайсковай форме, з адметнымі знакамі на плячы і грудзях: аранжавы круг, у сярэдзіне якога чорны квадрат. На спіне ўсіх байцоў вісеў добра ўкамплектаваны