Танцавальны марафон. Виктор Правдин

Аляксандраву стала цяжка стаяць, нядобрае прадчуванне, быццам абцугамi, сцiснула скронi.

      – Хто цябе сюды прыводзiў? – выцiснуў Вiктар Пятровiч i сеў у крэсла. Ён ужо ведаў, што скажа Ванда Мiкалаеўна.

      – Тыя, для каго ты быў «дзяржаўным» чалавекам, – iранiчна ўсмiхнулася Ванда Мiкалаеўна i строга паглядзела на сына. – Вiктар, пакiнь нас адных.

      Размова бацькоў нечакана зацiкавiла сына, ён умольна зiрнуў на мацi, але яна настойлiва i цвёрда паўтарыла:

      – Пачакай на вулiцы.

      Калi за сынам зачынiлiся дзверы, Ванда Мiкалаеўна больш не стрымлiвалася, выплеснула ўсё, што было на душы, усё, чым балела сэрца.

      – Мяне прывяло сюды тваё начальства, а калi дакладней, спярша тваё, а потым i маё…

      – Што? – ускрыкнуў Аляксандраў. – Ты працавала ў КДБ?

      – Палкоўнiк Iваноў расказаў, хто ты, – прапускаючы мiма вушэй пытанне Вiктара Пятровiча, працягвала Ванда Мiкалаеўна. – Мне паказалi шлюбныя здымкi з кiтаянкай i «параiлi» не ўмешвацца ў тваё жыццё. Добра, што хапiла розуму не сказаць пра сына, iнакш…