Яңа гасыр тавышы / Голос нового века (на татарском языке). Антология

—

      күк садәлеге,

      ирненә кич кунганда,

      ул – моңлы җәйге шәфәкъ,

      ул – шәфкать,

      яктылык ул фәкать;

      һәр яңа

      көн аңа

      куана.

      Алкалары —

      энҗе йолдызлар,

      көзгесе – ай килеш тә,

      дөньялык – бай бирнәсе,

      диярсең;

      берүк, күз тимәсен:

      һәр яңа

      көн аңа

      килешә.

      Шул ук

      Күк тә аман, аман туфрак та,

      Тормыш шавын сузар сур[3] аман,

      Хәл-әхвәлең ничек, милләтем?

      Җавап шул ук: зинһар, сорама.

      Баер чагы булган кояшның —

      Без «таң ата» диеп алдандык,

      Ил һаман шул һәм һаман шул илдә

      Гыйлем урынына – наданлык,

      Ирек урынына – пулемёт,

      Мәктәп урынына – төрмәләр…[4]

      Халыкларны сүтеп сөяккә,

      Кузна уйнап рәхәт күрәләр.

      Үзгәреш юк! Гасыр узса да.

      Күңелеңә авыр алма син,

      Хәлең ничек, дисәм, милләтем?

      Җавап: шул ук.

      Һади Атласи.

      «…»

      Гомер буе эзлим, эзлим Аны.

      Иманыма терәү терәтәм…

      Һәм, ниһаять, табам.

      Көтмәгәнчә.

      Ул бик якын икән —

      Йөрәктә.

      Дөнья мәшәкате күмеп китсә,

      Калеб җылым белән беррәттән

      Мин Аны да җуям.

      (Мескен халәт!)

      Ул бик ерак хәзер —

      Йөрәктә.

      Гомер буе эзлим,

      Табам,

      Җуям.

      Бер тукталып шушы куласа,

      Мин, һичшиксез, дәһриләнер идем…

      Әгәр Аллаһ чынлап булмаса.

      «Авырый балам…»

      Авырый балам.

      Коелып

      төшәр икән шулчаклы:

      һаман төренебрәк ята,

      уенчыгын кочаклый.

      Ут чәчәр күзләре моңсу,

      мөлдерәмә үзләре…

      Тутырып бер карасамы —

      үзәгеңне өзәрлек!

      Аңа әле салкын караш

      ташланмаган,

      салкын сүз

      әйтелмәгән,

      һәм ул белми —

      күпме кеше

      ялкынсыз

      йөрәкле килеш җан

      асрый…

      Аларга өмет әрәм:

      кояшым, дип сыенасың —

      зәмһәрир салкын бәрә.

      Авырый балам.

      Юрганга

      төренә…

      Ни хәл итим?

      Үзе кызу, кайнар!

      Әмма —

      үзенә җылы җитми….

      Кочагыма алам.

      Эри…

      Мин, кирәксә әгәр дә,

      җанымны әзер,

      биләүдәй,

      юешенә җәяргә,

      гомеремне әзер аңа

      сукмак итеп салырга, —

      сөрлекмичә, абынмыйча,

      киләчәккә бар гына!

      Савыгыр ул,

      һич шигем юк,

      савыгыр бу юлы да…

      Әмма әйт, дөнья, сабыем

      туенырмы җылыңа?

      Шомлы җилләрең

      шым гына,

      күңел төбенә кереп,

      туңдырмасмы —

      карт әтисен

      язда

3

Сур – мөгез быргы.

4

Һади Атласиның «Яңа низам вә голямаларыбыз» (1906) мәкаләсеннән.