อิกลู นรารัตน์ หนูปลอด. วิคตอร์ ทาราโซฟ-ชลีเชน

เธอเอื้อมมือไปที่ผนังแล้วพูดว่า "คุณอย่าไปไหนนะ รอฉันในห้องนี้แล้วหลังจากนี้ฉันจะอธิบายทุกอย่างให้คุณรู้"

      หลังจากนั้นฉันก็กลายเป็นคนชมการแสดงมายากลไปโดยปริยาย เมื่อผนังเสาหินเริ่มเต้นเป็นจังหวะด้วยแสงระยิบระยับและกลายเป็นของเหลวยืดหยุ่นห่อหุ้มเธอหายไปในห้องถัดไปซึ่งมีประกายไฟนับพันดวงที่ผมของเธอ จากนั้นแสงระยิบระยับก็หยุดลงและผนังก็โปร่งใสแล้วฉันก็เห็นเงาของเด็กผู้หญิงนอนอยู่ในความว่างเปล่าฉันเริ่มรู้สึกร้อน เลยเริ่มถอดผ้าทีละชิ้น อันดับแรกถอดถุงมือ หมวกและรองเท้าบูทสักหลาดจากนั้นก็เป็นเสื้อแจ็คเก็ต กางเกงผ้าควิลท์ แล้วก็พับผ้าทุกชิ้นเป็นกองเดียวกันเพื่อรองนั่ง ฉันสังเกตเด็กผู้หญิงที่นอนลอยอยู่ในอากาศซึ่งปกคลุมไปด้วยแสงรัศมีสีเขียวที่มีประกายไฟสีม่วงขนาดใหญ่หมุนอยู่รอบ ๆ เท้าขวาที่บาดเจ็บของเธอ ฉันตกตลึงกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ฉันนั่งหวังเพียงอย่างเดียวว่าที่กองงานคงไม่ตามหาฉันในสภาพที่มองไม่เห็นเช่นนี้พวกเขาคงรอให้พายุหิมะหยุดเสียก่อน ดังนั้นฉันจึงรอดูเด็กผู้หญิงอยู่ตรงนี้ ฉันจำได้ขึ้นใจว่าก้อนหินก้อนใหญ่ ๆ ลอยขึ้นไปในอากาศได้อย่างง่ายดายเพียงใดหรือความจริงที่ว่าผนังที่แข็งแรงกลายเป็นยืดหยุ่นได้