Обземен Од Мојата Божиќна Кокета. Dawn Brower

да се надева на невозможното, таа ги затвори очите и ги испрати своите надежи и сништа кон светот. Сакаше љубов, дури и да постоеше само една ноќ, тоа ќе ѝ беше доволно, си вети.

      Не бараше премногу, така барем таа се молеше. Привлечно момче кое ќе ја гледа неа, а не титулата и богатството на татко ѝ. Некој кој ќе ја бакнува дури не изгуби здив, ќе ја допира како да е неодолива, и ќе ѝ изговара слатки зборови додека не ѝ излета срцето од гради. Момент на љубов и доживотен спомен. Тоа би било доволно. Боже, се надеваше дека би било...

      Аделајн ги отвори очите и гледаше кон небото. Надвор не се смени ништо, ниту пак таа почувствува некаква промена во себе. Можеби желбата беше залудна, ама таа не се согласуваше. Утре ќе почнат да доаѓаат гостите, па можеби, ако желбата ѝ биде услишена, ќе се појави некој што ќе го засака.

      И можеби, неговата љубов ќе биде вистинска, а не произведена од желбата на една каприциозна дама, очајна по нешто допирливо.