Gambit królowej. Уолтер Тевис

Beth zapytała mężczyznę, który stał obok, czy zostały dobrane losowo.

      – Bynajmniej – powiedział. – W pierwszej rundzie układają pary według rankingów. Dalej zwycięzca gra ze zwycięzcą, a przegrany z przegranym.

      Wreszcie na tablicy pojawiła się kartka z jej nazwiskiem i Beth przeczytała: „Harmon – bez rank. – czarne”. Niżej przypięto kartkę „Packer – bez rank. – białe”. Przy obu widniał numer dwadzieścia siedem. Ostatni.

      Podeszła do szachownicy oznaczonej tym numerem i usiadła po stronie czarnych. Była to ostatnia szachownica na ostatnim stole.

      Obok Beth siedziała kobieta około trzydziestki. Po chwili podeszły jeszcze dwie kobiety. Jedna z nich miała jakieś dwadzieścia lat, druga – przeciwniczka Beth – była wysoką, grubawą licealistką. Beth rozejrzała się po sali. Szachiści zajmowali swoje miejsca albo już siedzieli i zaczynali grać. Głównie mężczyźni, przeważnie młodzi. Cztery kobiety, które uczestniczyły w turnieju, zostały usadzone razem na szarym końcu i rywalizowały między sobą.

      Przeciwniczka Beth niezdarnie usiadła na krześle i postawiła na stole zegar o dwóch tarczach.