STO MILIONÓW DOLARÓW. Lee Child

co najmniej kilogram każdy. Niska kobieta w trudnym do określenia wieku, o polakierowanych włosach ułożonych w kształt wielkiej półkuli na czubku głowy, czegoś przypominającego kask motocyklowy.

      – Dzień dobry – powiedziała głosem gwiazdy filmowej.

      – Wejdziemy? – zaproponował Griezman.

      – Czym się pan Klopp zajmuje? – spytał Reacher.

      – Zawodowo? Jest urzędnikiem, inspektorem, obecnie w wydziale ścieków komunalnych.

      – Jest zadowolony z pracy?

      – Siedzi głównie w biurze. Nie jest to stanowisko wymagające zbyt wielkiej wprawy i doświadczenia. Ale nie, nie narzeka. Ma dobrą opinię. Jest bardzo skrupulatny.

      – Dlaczego pracuje w tak dziwnych godzinach?

      – Dlaczego dziwnych?

      – Wspomniał pan, że kończy po lunchu. Jakby był pracownikiem fizycznym, a nie umysłowym.

      Griezman powiedział coś po niemiecku, jedno długie słowo, jakąś nazwę.

      – Padła propozycja ograniczenia zanieczyszczenia powietrza poprzez zmniejszenie natężenia ruchu ulicznego w godzinach szczytu – wyjaśniła tłumaczka. – Pracowników zachęcano do naprzemiennych godzin pracy. Naturalnie oczekiwano, że urzędy miejskie dadzą przykład. Wydział ścieków komunalnych postanowił najwyraźniej wcześniej zaczynać i wcześniej kończyć. Albo zostało im to narzucone. W każdym razie ogłoszono, że dobroczynne skutki tej decyzji są już widoczne. Według ostatnich badań emisja szkodliwych cząsteczek zmniejszyła się o ponad siedemnaście procent.

      Powiedziała to tak, jakby dokonali cudu. Jak na czarno-białym filmie z lat czterdziestych: gigantyczny srebrny ekran, a na ekranie zasadniczy przystojniak, który zgadza się zrobić coś złego, ponieważ dama prosi go o to lekko zachrypniętym głosem.

      – Gotowi? – spytał Griezman.

      Weszli i Herr Klopp podniósł wzrok. Rzeczywiście, robił wrażenie zadowolonego. Choć raz był w centrum uwagi. I cieszył się z tego. Pewnie frustrat. Niemiec, ale wschodni, w dodatku na Zachodzie, gdzie imigranci nie byli mile widziani. Griezman zrobił wstęp po niemiecku, Klopp odpowiedział, tłumaczka przetłumaczyła.

      – Zostaliście przedstawieni jako agenci operacyjni wysokiego szczebla, którzy przylecieli z Ameryki w pilnej sprawie.

      – A co powiedział pan Klopp? – spytał Reacher.

      – Że jest gotów pomóc w miarę swoich możliwości.

      – Nie sądzę.

      – Zna pan niemiecki?

      – Trochę podłapałem. Już tu kiedyś byłem. Rozumiem, że chce pani być uprzejma, ale pani sierżant i ja słyszeliśmy gorsze rzeczy. Dokładność jest ważniejsza od uczuć.

      Tłumaczka zerknęła na Griezmana, a ten skinął głową.

      – Świadek cieszy się, że przysłali białych.

      – Dobrze. Proszę mu powiedzieć, że jest ważną postacią w tej operacji. Że zamierzamy przepytać go dokładnie na tematy polityczne. Chcemy wysłuchać jego opinii i rad. Ale musimy od czegoś zacząć, a ponieważ najlepszym początkiem jest zawsze początek, dlatego najpierw skupimy się na fizycznym i behawioralnym rysopisie tych dwóch mężczyzn. Na pierwszy ogień weźmiemy Amerykanina. Niech pan Klopp opowie o nim własnymi słowami, a potem pokażemy mu zdjęcia.

      Tłumaczka przetłumaczyła to na niemiecki z ożywieniem i doskonałą dykcją. Klopp uważnie słuchał, z powagą kiwając głową, jakby mimo trudnego zadania chciał dać z siebie wszystko.

      – Czy pan Klopp często bywa w tym barze? – spytał Reacher.

      Tłumaczka przetłumaczyła, Niemiec odpowiedział – mówił dość długo – a ona przełożyła to na angielski.

      – Bywa tam dwa, trzy razy w tygodniu. Ma dwa ulubione bary i chodzi do nich naprzemiennie, tak aby wypełnić pięciodniowy tydzień pracy.

      – Od jak dawna chodzi do tego?

      – Prawie od dwóch lat.

      – Czy widział tam kiedyś tego Amerykanina?

      Krótka przerwa. Czas na namysł. Potem coś po niemiecku i…

      – Tak, widział go chyba dwa, może trzy miesiące wcześniej.

      – Chyba?

      – Nie jest tego pewny. Mężczyzna, którego widział dwa, trzy miesiące przedtem, był w czapce, dlatego pan Klopp się waha. Jest gotów przyznać, że się myli.

      – Jaka to była czapka?

      – Baseballowa.

      – Z jakąś naszywką?

      – Chyba z czerwoną gwiazdą. Ale nie widział dokładnie.

      – I było to dawno temu.

      – Pamięta tę czapkę z powodu pogody.

      – W każdym razie Amerykanin nie jest tam stałym gościem.

      – Nie, nie jest.

      – Skąd wie, że to Amerykanin?

      Odbyły się długie konsultacje. Sporządzono długą listę. W końcu tłumaczka powiedziała:

      – Poznał to po jego angielszczyźnie. Po akcencie. Po tym, że głośno mówił. Po tym, jak był ubrany. I jak się poruszał.

      – Dobrze. Teraz rysopis. Czy Amerykanin siedział, czy stał?

      – Siedział i stał. Wszedł do baru, przez jakiś czas siedział samotnie, potem z Arabem, znowu samotnie, a potem wyszedł.

      – Jakiego jest wzrostu?

      – Metr siedemdziesiąt, metr siedemdziesiąt pięć.