Ордэн Прамяністых. Зміцер Дзядзенка

іхнія справы – і як яны свае касцёлы тут ставілі, і як інквізіцыю рабілі, на вогнішчах палілі… Не? Не яны інквізіцыю?.. Дамініканцы?! А я ж думаў…

      Ну, значыць, пра інквізіцыю няма, але пра касцёлы ёсць. І пра багацці іхнія езуіцкія ёсць. Пашкоўскі казаў, што калі езуітаў цар з Расіі выгнаў, то яны перад ад’ездам закапалі тут частку сваіх скарбаў, якую не маглі забраць. Вось у гэтым рукапісе, магчыма, і ёсць падказка, дзе знайсці тыя скарбы. Толькі я па-польску не ўмею…

      Вы ж да нас з Заходняй Беларусі пераехалі, так? У Вільні жылі, мабыць. Дык, можа, вы здолееце прачытаць, што там напісана? Калі мы знойдзем гэтыя скарбы раней за забойцу, то ён нам не страшны будзе.

      Студзень, 2010

      Кміціч сядзеў за камп’ютарам і дапісваў артыкул пра навукоўцаў, якім улады не даюць працаваць па спецыяльнасці. Дакладней, перакрываюць кар’ерны рост, не прызнаюць навуковую ступень. Вышэйшая атэстацыйная камісія можа нават пасля абароны не зацвердзіць званне кандыдата або доктара навук, асабліва калі за гэтае званне змагаецца чалавек, да ўлады не вельмі лаяльны.

      Журналіст знайшоў некалькі такіх чалавек, паразмаўляў з імі, і артыкул у яго атрымліваўся не галаслоўны – падмацаваны фактамі і меркаваннямі.

      Рукі Кміціча часам завісалі над камп’ютарнай клавіятурай, пасля чаго зноў раздавалася клацанне клавіш. У адрозненне ад большасці іншых журналістаў, якія набіралі свае тэксты двума пальцамі (у іх працавалі толькі ўказальныя на левай і правай руках), Павел выкарыстоўваў па два кожнай рукі. Ад праграмы, якая навучае хуткаму набору, ён адмовіўся: маўляў, тэкст жа трэба не механічна набіраць, а абдумваць, а на гэта і патрэбны той час, які застаецца пры такім не вельмі шпаркім наборы.

      Сноски

      1

      Аб’яднанае дзяржаўнае палітычнае ўпраўленне. Так называлася ЧК пасля рэарганізацыі.