Op liefde se drumpel. Elza Rademeyer

en is verbaas om te sien hoe vinnig die tyd aangestap het toe sy groet om terug te ry na haar woonstel.

      Die woonstel is al donker toe sy ingaan. Net in die kombuis brand nog ’n lig.

      Aan Gertruida se snorkgeluide kan sy hoor dat sy al slaap. Sy sluip kombuis toe om die lig af te skakel, maar aarsel ’n rukkie toe haar blik op die pot blomme val wat op die tafel staan.

      Dis wraggies baie mooi blomme en moes Herman seker ’n fortuintjie gekos het. Darem ook maar lelik van die meisie om dit in sy gesig terug te gooi, die arme man.

      Phil bel eers Woensdagoggend. Ondanks sy verduideliking dat hy Maandagaand ’n konferensie moes bywoon, Dinsdag weer Wildernis toe moes ry en nie die tyd gehad het om haar vroeër te kontak nie, voel sy wrewelrig.

      “Toe maar, ek was Maandag- en Dinsdagaand net so bedrywig,” betaal sy hom in eie munt terug, “en ek het vir vanaand ook ’n afspraak.”

      “Dan is ek bly, want nou hoef ek nie skuldig te voel oor ek jou verwaarloos het nie.”

      Sy antwoord neem die wind uit haar seile. Minstens het sy verwag hy gaan jaloers probeer vis met wie sy ’n afspraak het, pleks daarvan om ewe luiters aan te kondig dat hy bly is sy loop saans rond.

      “Wanneer sien ek jou weer?” Dis al waaraan sy kan dink om te sê.

      “Ek het gedink om vanaand ’n draai te kom maak, maar jy sê mos nou jy gaan nie tuis wees nie. Kom ons hou dan maar by Vrydagaand.”

      “Ek kán vanaand se afspraak kanselleer of aanskuif?”

      “Nee wat, ek wil nie ongerief veroorsaak nie. Vrydagaand gaan ek vir ons by ’n hotel inboek. Ons kan nie so aangaan nie. Ek mis jou ontsettend baie. Ek wil jou soet lippe soen, die rondings van jou lyf …”

      “Wag nou, Phil. Ek sit hier by die werk. Jy kan nie sulke praatjies maak nie.”

      “Wel, dink solank daaraan. Ek kom laai jou halfsewe op sodat ons genoeg tyd het om te gesels en ’n rustige aand deur te bring.”

      “Hier kom ’n kliënt. Totsiens,” bring sy summier ’n einde aan die gesprek.

      Sy staar peinsend voor haar uit. Hy het vantevore ook al soortgelyke goed vir haar gesê, maar dan was hulle in die privaatheid van haar woonstel. Hoekom voel sy meer gebelg as gevlei?

      Haar kennis van mans is hoofsaaklik beperk tot ’n paar pêlle saam met wie sy gaan fliek, uiteet, of doodgewone alledaagse dinge gedoen het. Liefde was nog nooit regtig ter sprake nie. Is dit maar verliefde mans se manier om só met hul meisies oor ’n telefoon te praat? Sy hou glad nie daarvan nie, want dit skep die indruk by haar dat seks al is waaraan hy dink wanneer hy met haar praat.

      Die fout lê by haar, besluit sy Donderdag op kantoor. Sy ken Phil immers goed genoeg om te weet vleitaal is sy manier om haar te laat verstaan hoe lief hy haar het. ’n Hotelkamer is ten minste ook veiliger as ’n piekniekplek in ruigtes waarvandaan hulle bekruip en aangeval kan word wanneer hy haar wil vra om te trou.

      Die nag is sy egter weer in totale vertwyfeling toe sy aan die dominee se preek oor losbandigheid dink, en ook aan Gertruida se woorde: “Hy was net agter my lyf aan.” Hoekom is Phil so gedetermineerd om altyd alleen met haar te wees? Is daar dan nie ook ander maniere hoe hy sy liefde vir haar kan bewys nie?

      Santjie het ’n kêrel en sy woon ook alleen in ’n woonstel, maar Deon kuier nie altyd net by haar in die woonstel nie. Hulle gaan gereeld fliek, uiteet of na gesellighede.

      Miskien moet sy Phil toets, en kyk wat sy reaksie is as sy weier om saam met hom hotel toe te gaan.

      Toe hy Vrydag bel, begewe haar moed haar egter. Al waaraan sy kan dink om die hotel-storie te omseil, is om voor te gee dat sy siek is. “Ek is jammer, Phil, maar ek voel glad nie goed nie. Van vanoggend af al is ek koorsig en dronk in die kop.”

      “Is dit verkoue?”

      “Ja, of nee, ek is nie seker wat dit is nie. Ek voel net goor. Miskien moet jy die bespreking by die hotel liewer kanselleer. Dit kan enigiets wees.”

      “Jy het nie dalk aangesteek by iemand wat siek is nie?”

      “Dit kan wees, ja,” gryp sy dadelik na uitkoms. “Noudat jy dit noem, een van my vriendinne het griep gehad, en ek het nou die aand by haar gaan kuier.”

      “Dit is nou jammer, maar ek sal probeer om môreoggend ’n draai by jou te maak. Ek sal egter eers bel, want ek kan nie bekostig om nou griep of watter siekte ook al te kry nie.”

      Suzanne weet nie hoe sy dit met haarself het toe sy die aand huis toe ry nie. Hoekom voel sy verlig en nie eens skuldig oor haar leuen nie? Is haar liefde vir Phil dalk aan die taan? Tog kan sy haar nie ’n lewe sonder hom voorstel nie, want wat bly daar dan oor om na uit te sien?

      “Herman kom weer vanaand hier eet,” kondig Gertruida aan toe Suzanne die deur oopmaak.

      “Gaan dit nou ’n vaste gewoonte raak dat hy elke aand hier kom eet?”

      “Waarvan praat jy? Hy eet mos nie elke aand hier nie. In elk geval is hy baie nuuskierig om Flip te sien.”

      “Ek wens tannie wil leer sy naam is Phil en nie Flip nie! In elk geval sal Herman sy nuuskierigheid maar moet los, want Phil kom nie vanaand kuier nie.”

      “Moet hy werk?”

      “Nee. Ek het hoofpyn en het gevra dat hy nie moet kom nie. Vir al wat ek weet, het ek dalk ’n aansteeklike siekte. Santjie het onlangs griep gehad, en ek het haar gesoengroet toe ek daar was.”

      “Jy lyk en klink vir my gesond. Oorreageer jy nie dalk nie?”

      “Ek weet nie, maar ek gaan nie kanse waag nie. As tannie nie omgee nie, gaan ek nou maar kamer toe. Jy hoef ook nie vir my moeite met kos te doen nie. Ek is nie honger nie.”

      “Gaan jy nie saam met my en Herman eet nie?”

      “Nee, ek wil julle nie ook siek maak nie. Ek werk nie môreoggend nie. Suurpruim, agge, juffrou Brink, het met my geruil, want sy wil graag volgende Saterdag haar vry dag neem.”

      “Suurpruim?”

      “Dis ’n oujongnooi wat daar by ons werk. Sy verkla al wat leef en beef en is bang haar lippe sal bars as sy dalk lag.”

      Suzanne is al in die bed toe sy ’n geklop aan die voordeur hoor. Sy spits haar ore.

      Nee, dis maar net Herman wat opgedaag het. Toe hulle kombuis toe gaan en die stemme vervaag, tel sy die tydskrif op wat sy op pad van die werk af gekoop het, maar haar gedagtes spring rond en bont totdat sy by ’n artikel kom waar mense oor hul persoonlike probleme aan ’n berader skryf.

      Die eerste brief trek haar aandag.

      Ek wonder of my kêrel my aan ’n lyntjie hou? Hy sê wel dat hy my liefhet, maar dit gebeur net wanneer ons saam in die bed is.

      Ons gaan al ses maande uit, maar hy het nog nooit vir my ’n geskenk gegee nie, ook nie eens met my verjaardag nie. Hy praat ook nie van verloof raak en trou nie. Wanneer ons gaan dans, sal hy dalk twee keer met my dans, en die res van die aand dans hy met ander meisies. Hy sê as ons net met mekaar wil dans, kan ons dit sommer by my ouers in die sitkamer doen.

      Ek het ook al agtergekom sy klere ruik soms na parfuum, en dis nie die soort wat ek gebruik nie. ’n Week gelede het een van my vriendinne my vertel sy het hom saam met ’n ander meisie in die park gesien, en hulle het soos verliefdes gelyk. Toe ek hom konfronteer, het hy gesê hy het saam met sy niggie gaan draf, en my van jaloesie beskuldig. Ek voel of ek misbruik word. Wat moet ek doen om seker te maak hy is regtig lief vir my?

      – Sagmoedige Twintigjarige

      Suzanne laat sak die tydskrif.

      Skielik weet sy nie so mooi of sy die berader se antwoord wil lees nie. Aan die ander kant gaan sy en Phil nog net drie maande uit. Hy weet nie eens wanneer sy verjaar nie. Sy het darem nog nooit stories oor hom gehoor nie. Hulle het ook nog nooit gaan dans nie. Tog voel dit asof sy haar kan vereenselwig