Wierook van verlange. Annelize Morgan

eerste besoeker wat monsieur Laurent onthaal sedert Liliane aan diens is, is sy hoogheid sjeik Jamal al Din.

      “Sjeik Jamal al Din is ’n invloedryke man, en monsieur Laurent voorsien hom van goedere wat hy uit ander lande invoer,” verduidelik Margot. “Die sjeik hou van mooi en duur goed, en Laurent het altyd iets wat hom interesseer. Dus besoek die sjeik monsieur Laurent dikwels.”

      Liliane kyk deur die loergat na die Arabier met sy kopdoek, wye broek en mantel. Hy lyk baie streng, wat haar ’n bietjie skrikkerig vir hom maak.

      “Hy het glo ’n vurige humeur,” sê Margot. “Hy en sy suster het ’n rusie gehad, en toe is sy weg na die Weste. Niemand het ooit weer van haar gehoor nie. Sy hoogheid sjeik Jamal al Din het haar probeer opspoor, maar kon nie. Al het hulle baklei, was hy glo baie lief vir haar.”

      Liliane luister verwonderd. Dié mense fassineer haar beslis.

      Laatmiddag die volgende dag kom ’n paar mans te perd na Laurent se huis. Daar is een onder hulle wat Liliane herken. Dis die lang, forsgeboude man wat haar in die mark per ongeluk raak gery het. Sy het nie gedink dat sy hom ooit weer sou sien nie en hier is hy nou, net so indrukwekkend soos wat sy hom onthou.

      Hy dra ’n weelderig geborduurde wit jas met wye moue wat Margot verduidelik ’n mishlah genoem word en ’n seintuur wat met goue draad versier is. Aan sy sy is ’n dolk met edelgesteentes in die hef ingelê soos ook in die silwerskede.

      “Wie is hy?” vra sy vir Margot.

      “Dit is sy hoogheid sjeik Dawud bin Nazim. Hy en monsieur Laurent is nie op goeie voet met mekaar nie, maar hy is fabelagtig ryk en monsieur Laurent hou van mense met invloed en baie geld.”

      “Hy het grys oë.” Sy onthou nou dat sy in sy oë gekyk het.

      Margot skud haar kop. “Heelparty van die Arabiere het oë wat lig van kleur is. Deur die jare heen het ondertrouery met Westerse byvroue hier en daar plaasgevind.”

      “Het jy ook ’n storie oor sjeik Dawud bin Nazim soos oor sjeik Jamal te vertel?” vra Liliane nuuskierig.

      Margot lag. “Ek het baie stories oor hom. Hy gryp die verbeelding van al die meisies aan en is ’n legende in sy eie tyd. Van die stories is hoorsê, maar ek dink wat regtig gebeur het, is dat hy sy vrou, Jamilah, baie liefgehad het. Sy het hom ’n hele drie maande lank met ’n ander man verkul, terwyl hy salig onbewus daarvan was. Prins Fazir het hulle glo betrap en hy is nie ’n man wat enige genade het nie. Sy is weggeneem en tereggestel.”

      Daar is ’n lang stilte waarin Liliane haar stom aanstaar. “Sommerso?”

      “Selfs na die huwelik voltrek is, was Jamilah vry om na haar ouers terug te gaan. In Arabië word ’n vrou nie teen haar sin gedwing om by die man te bly met wie sy getrou het nie. Hulle beskou dit nie as egskeiding nie, maar bloot ’n fout, en vir die man is dit ’n vernedering om sy vrou by haar ma te moet gaan haal. As sy egter getroud wil bly, moet sy ook getrou aan haar man bly. Jamilah het van die weelde gehou en wou dit nie prysgee nie, maar sy het ook van die aandag van ander mans gehou.” Sy haal diep asem voor sy voortgaan: “En vandag is die deur na sjeik Dawud se hart gesluit. Hy laat niemand in nie.”

      Liliane knik net.

      “Bly liewer weg van die mans van hierdie land. Dit is ’n slagveld daardie,” voeg Margot by.

      “Ek belowe.”

      Later die aand staan Margot en Liliane by die loergat.

      Hulle kan sy hoogheid sjeik Dawud bin Nazim sien waar hy eenkant staan en oor die stil oase uitkyk. Hy is langer as wat Liliane onthou het en dit is of sy teenwoordigheid die vertrek vul.

      Sy onthou sy vlugtige aanraking en die kilheid in sy grys oë. Hy is iemand wat daaraan gewoond is om bevele te gee en verwag dan dat hulle gehoorsaam word.

      Sy skrik toe hy skielik omdraai en Laurent ’n skerp, bytende antwoord op ’n vraag gee.

      “Gaan sê asseblief vir Achmed om die perde van die sjeik se geselskap vir die terugtog gereed te kry,” hoor sy Margot langs haar sê. “Hier kom moeilikheid.”

      Liliane knik en stap gou in die gang af en uit op die breë, koel stoep met sy dik pilare.

      Die volgende oomblik bars ’n lawaai los. Mans skree op mekaar en dreig mekaar, terwyl Liliane se oë rek toe sy die skuurgeluid van metaal hoor soos wat sabels uit skedes gepluk word. Maar dit ontaard nie in ’n geveg nie, net in dreigemente.

      “As jy die vrede in die gebied gaan verongeluk, sal ek jou persoonlik kom doodmaak!” dreig sjeik Dawud.

      “Dit is jy wat die oorlog aanhits!” skree Laurent terug.

      “Pasop wat jy sê, Nasrani!”

      “Jy is self een!” Laurent is so kwaad dat sy stem deurslaan. “Jy verbeel jou jy is ’n Arabier, Dawud, maar jy is nie. Jy is net soos ek!”

      “Ek is nie soos jy nie!” sis die sjeik minagtend.

      Op die oomblik wat Liliane verskrik vassteek, gaan die deur hier by haar oop en kom Dawud woedend uitgeloop terwyl hy sy sabel terugsteek in die skede.

      Hy ruk tot stilstand toe sy blik op haar val en hy keer hom weer na sy ewe woedende gasheer. “Hou jy nog steeds die vroue uit jou land in jou harem aan om te verkoop?”

      “Sy werk vir my.”

      “Geen vrou werk sommer net vir jou nie, Laurent. Wat beplan jy met haar? Gaan sy ook slawemark toe?”

      Liliane tree verskrik terug.

      “Ek het haar in Frankryk gekoop, en sy is my eiendom. Dit het niks met jou te doen wat ek met haar beplan nie.”

      Liliane is sprakeloos. Sy het nie besef dat hulle deur Laurent gekoop is nie. Hulle is wreed verraai! Hulle was vry mense en nou … Dit verander die prentjie heeltemal. Dit maak van haar ’n slavin, iemand wat weer verkoop kan word.

      Hemel, dít het sy nie besef nie. Haar hart krimp ineen van angs en verontwaardiging.

      Die sjeik kyk weer na haar.

      Liliane snak na haar asem en sy kan raai dat die skok duidelik op haar gesig geskryf staan. Hy kyk na haar asof hy haar gesig wil onthou – hetsy om ’n goeie of ’n slegte rede.

      Die lig van die lanterns gooi sagte skaduwees oor sy gelaat, maar onder die gutra wat sy hoof bedek, is sy grys oë koud soos glas. En heeltyd onthou sy Margot se waarskuwing om ’n man nie in die oë te kyk nie, maar sy is glad nie in staat om weg te kyk nie.

      Sonder ’n verdere woord draai hy skielik om en stap oor die plaveisel weg.

      Sy kyk hom agterna. Die ontdekking dat sy monsieur Laurent se slavin is, wring alle hoop uit haar. Sy het geen vriend hier nie, niemand wat omgee wat van haar of Ignez word nie.

      Sou dit sjeik Dawud bin Nazim dalk hinder dat sy onwetend Laurent se slavin geword het?

      Minute later hoor sy die hoefslae soos wat perde wegjaag oor die woestyn die duisternis in, en dan sak die stilte weer onheilspellend oor die oase toe.

      Liliane bly steeds versteen staan. Diep in haar binneste wens sy dat hy haar sal onthou.

      Hulle sien hom egter nie weer en hoor geen nuus oor hom nie. Dit is asof die groot woestyn hom en sy gevolg ingesluk het, hoewel Liliane hul vlugtige ontmoeting nie vergeet het nie.

      Margot se oë rek toe sy hoor dat Liliane haar in sjeik Dawud vasgeloop het. “Dit is een man vir wie jy versigtig moet loop, Liliane. Daar is nie ’n sagte kant aan hom nie. So hard as wat hierdie land is, so hard is hy.”

      “Hy is ’n Fransman,” protesteer Liliane.

      Margot skud haar kop. “As dit waar is, is dit net in naam. Die Bedoeïene het groot ontsag vir hom, want daar is nie nog ’n vegter soos hy nie. Vyf jaar gelede het hy hulle saamgesnoer en vrede in die gebied bewerkstellig. Hy is onverskrokke wanneer hy iemand verdedig, maar sy hart is harder as die rots van die jebels. Moet dit nie