Helene de Kock Keur 1. Helene de Kock

was reg ook. Toe sy besef dat hy op ’n soort antwoord van haar wag, het sy ’n weerlose houding ingeslaan, ’n ligte verontregting in haar stem:

      “Dai . . . ek het die reg om hierdie . . . hierdie huwelik van jou met jou te bespreek . . .”

      “Gaan voort.”

      “Wel . . . waar . . . waar kom dié kind vandaan? Dit in die eerste plek en . . .”

      “In die eerste plek laat jy jou só deur my ma beïnvloed dat jy jou nugtere denke kwytraak. Sy hou van lankal af vir jou ideale voor wat eintlik geen bestaansreg het nie. In die tweede plek moet jy weet dat ek nie met ’n skooldogter weggeloop het nie. Sylvia is geen kind nie. En wat meer is, sy kom uit die goeie aarde van die Cotswolds. So, jy sien dus dat ek ook van herkoms hou, maar ek kyk nie daarna deur ’n mikroskoop nie. Wat Sylvia is, is vir my genoeg . . .”

      Daar was ’n lang stilte.

      “Ek dink . . . jy het haar lief . . .” het sy bedruk geantwoord.

      “Dis reg!” Daarmee het hy hom omgedraai en kamer toe gegaan, baie bewus daarvan dat alles tussen hom en Martine vir goed voltrek is.

      En hier staan hy nou op die trapportaal voor sy vrou se kamer. En hy kry die malle gedagte om hom soos ’n Abessynse slaaf voor sy meesteres se drumpel op te krul. Dis dalk presies wat ek sal móét doen, dink hy met wrange humor. Hy draai die deurknop, en is skaam omdat hy diep binne gewonder het of dit nie dalk gesluit sal wees nie. Maar hy moes geweet het, dit sou nie haar manier wees nie. Toe is hy binne en sy oog val heel eerste op die skraal bondeltjie in die middel van die groot bed. Haar lang swart hare lê los oor haar rug en sy lê met haar gesig in die enkele kussing gedruk. Die ander kussing . . . is by die twee donskomberse op die vloer. Die spreekwoordelike handskoen is neergegooi, en al wat hy nóú kan doen, is om dit maar te laat lê. Want sóveel is duidelik: suster Deetlefs het oorgeneem. Sý het die situasie met gemak gehanteer . . .