Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan

van haar besit neem, asof haar hart stadiger klop en iets haar keel toedruk.

      Sy kyk na die troostelose wêreld om haar. So ver as wat sy kan sien, is net die kaal berge. Hier en daar is stokkerige bosse, en dan is dit net die songebakte kors van die bleek wadi waardeur hulle beweeg. Hierdie genadelose land is die wêreld waaraan Xavier Jarad behoort. Hy is soos die graniet van die verre jebels, daardie kranse wat naak teen die suiwer blou hemel uittroon. In sy oë, groen soos die mistige vlei in die oggend, dra hy die verlatenheid van hierdie dor vlaktes. Hy is geen gewone man nie. Hy staan uit tussen die ander omdat hy meer as net die stempel van die woestyn met hom saamdra. Hy is gevorm deur die natuur waarin hy leef, nie deur die mag van geld en die sagte kussings van voorspoed nie.

      Sy skrik vir haar gedagtes. In haar verwarring kon sy net dié een man onthou wat ’n indruk op haar gemaak het. Sy dink aan hom met ’n mengsel van vrees en hoop. Miskien sal hy haar kom red van die lot wat haar te beurt geval het. Maar dis net ’n vae hoop, iets wat nie werklik bestaan nie. Dis soos haar droom van haar ridder op sy wit perd.

      Hulle bereik Khidr se huis in die wadi Yekka ná die sesde dag. Vanuit die heuwels het hulle ’n asemrowende uitsig oor die vlakte en die huis wat soos ’n pêrel tussen die palmbome by die klein oase staan.

      Salem Khidr beduie met ooglopende trots na die geboue tussen die palms.

      “Dis my huis,” sê hy en ’n tolk vertaal vir hulle. “Dis waar julle gaan bly en soos julle kan sien, sal julle nie daaruit kan ontsnap nie.” Hy beduie na die barre omgewing. “In enige rigting, selfs te perd of per kameel, sal julle nie verder as ’n week kan kom nie en dit sal julle steeds nie naby julle vryheid bring nie.”

      Isabelle sê niks. Dis reeds vyfuur namiddag en die son brand steeds genadeloos neer op ’n verdorde aarde. Hierdie oase is die enigste water binne ’n omtrek van baie myle.

      “Julle sal een week hê waarin julle die wette van my huis geleer sal word,” gaan Khidr voort. “Daarna sal julle jul take moet verrig soos enige ander.”

      Jeanne knik, maar sê ook niks.

      Van die huis af kom ’n paar ruiters aangejaag. Khidr hou hulle ’n paar oomblikke lank dop en praat dan vinnig op Arabies. Dit word nie vertaal nie, maar Isabelle kan aan sy stemtoon hoor dat hy baie omgekrap is. Die noem van Xavier Jarad se naam met soveel woede voorspel niks goeds nie. Sy kyk na Jeanne, wat haar oë effens trek asof sy ook wonder waarin hulle nou beland het. “Ons sal hulle halfpad moet ontmoet,” sê die rasjid by Khidr. “Moet ek aan hulle beduie dat hulle onder moet wag?”

      Khidr sug diep. “Ja, doen dit. Die slegte nuus kan nog ’n paar minute wag.”

      Hy kyk om na die twee meisies en sy glimlag laat Isabelle ril. Dan praat hy weer en noem nogmaals Jarad se naam. Sy lag klink onheilspellend.

      Isabelle sidder. Sy kan net vaagweg volg wat hy sê omdat hy te vinnig praat, maar sy is daarvan oortuig dat hierdie ou man boos is. In sy swart oë sien sy net haat en gierigheid, en dit laat stoot angs in haar op.

      3

      Salem Khidr se paleisagtige woning lê uitgestrek oor ’n groot gebied, met palmbome oral in die beskutte tuintjies in die binnehowe. Breë stoepe onder oorhangende dakke omsoom die tuintjies, waarin daar koel poele water in klipdammetjies is wat kunstig met kleurvolle mosaïek uitgelê is. Klein vensters met toe luike hou die woestynhitte bedags uit en saans, as dit koeler is, kan ’n mens die woestyngeluide in die byna voelbare stilte hoor.

      Dis ’n besige huishouding. Die sjeik stel hoë eise aan sy slawe. Daar is nie ’n tekort aan water nie en dus verwag die sjeik dat almal in sy huis gewas en skoon moet wees soos sy geloof dit vereis.

      “Ek sal nooit aan hierdie lewenswyse gewoond kan raak nie,” sê Isabelle een aand aan Jeanne nadat hulle na hul kamer teruggekeer het.

      “Hou moed, chérie, ons sal ’n manier vind om hier uit te kom.”

      Hulle leer die sjeik ken as ’n wrede en onregverdige man, wat enigeen wat oortree buitensporig straf. Wanneer hulle mark toe gaan, is dit nie ’n ongewone gesig om iemand aan ’n paal vasgebind te sien nie – bloedrooi en flenters gebrand deur die bloedige son. Soms vra die ongelukkige vir ’n bietjie water, maar as jy dit sou waag om gehoor te gee, word jy met ’n sweep bygekom deur Khidr se handlangers.

      Dan haas hulle hulle weg van die toneel en bid dat so iets nie met hulle moet gebeur nie, maar daar is geen versekering daarvoor nie. In Salem Khidr se wêreld is jy nooit seker of jy oortree of nie.

      ’n Maand nadat Isabelle en Jeanne vir die sjeik begin werk het, word Isabelle ander werk in die huis gegee. Sy word na Khidr geneem waar hy in ’n ruim vertrek op ’n paar kussings sit. By hom is nog twee Arabiere. Hy kyk op en wink haar nader.

      “Hier is my nuutste aanwins,” sê hy op Arabies aan sy twee vriende sonder dat hy agterkom dat Isabelle hom verstaan. “Xavier Jarad het my duur vir haar laat betaal, maar dit was die moeite werd. Net sodra ek haar mak gemaak het, sal ek haar inlyf in die plesiertjies wat ek haar kan bied.” Sy blik dwaal waarderend oor haar. “’n Mooi ou dingetjie. Dis so jammer dat hulle almal so gou verwelk. Ek het ’n harem vol verwelkte rose om dit te bewys.”

      “Gaan jy met haar trou, Khidr?” vra die een Arabier.

      Die sjeik lag. Hy vryf sy ronde maag selfvoldaan.

      “Dis nie die moeite werd nie, Ibrahim. Die ou goedjies raak te gou verlep.”

      In Ibrahim se oë flikker ’n duiwelse laggie. “Dis omdat jy so hard op vroue is, Khidr. As jy hulle sagkens behandel, hou hulle langer.”

      Khidr se blik dwaal terug na Isabelle, wat hom vol veragting en haat aanstaar.

      “Ek sal altyd weer vroue in die hande kry,” sê hy mymerend. “’n Mens kry nie die beste uit hulle as jy sagkens met hulle werk nie. Binnekort sal ek haar na my kamers neem.”

      Isabelle verroer nie ’n ooglid nie.

      Die sjeik wink sy tolk nader. “Sê vir die meisie dat sy in die vervolg my persoonlike slavin sal wees. Sy sal hier wees wanneer my vriende kom kuier en sy sal dadelik kom as ek haar roep.”

      Dis nie goeie nuus vir Isabelle nie. Sy sou verkies het om liewers in die harem saam met Jeanne te werk. Sy verafsku die sjeik se vet gesig, die swaar sakke onder sy oë, sy growwe vel en die sweetreuk wat gedurig aan hom kleef. Hy is vir haar ’n afstootlike ou man, veral as hy winde opbreek nadat hy klaar geëet het.

      Khidr beduie aan haar dat sy haar plek half skuins agter hom moet inneem sodat sy byderhand sal wees indien hy haar nodig kry.

      Isabelle gaan met ’n swaar hart sit, haar bene onder haar ingevou soos sy geleer is om te doen. Afgetrokke luister sy na die gesprek, totdat Ibrahim die naam van Xavier Jarad noem. Sy kyk belangstellend op.

      “Khidr,” sê Ibrahim, “jy het glo slegte nuus ontvang die dag toe jy hier aangekom het. Wanneer gaan jy die geskil tussen jou en Xavier Jarad dan eendag bylê?”

      “Jarad sal my nie onderkry nie. Ek sal nie rus voordat ek al sy grondgebied ingepalm het nie.”

      “Die sultan sal dit nie toelaat nie,” sê die ander man. “Hy weet van jou en Jarad se vete.”

      “Die sultan kan niks aan die rusie doen nie,” antwoord Khidr rustig. “Dit staan my vry om Jarad se grondgebied te vat, mits ek dit ook kan bestuur. En ek kan … of wil jy my bekwaamheid in twyfel trek?”

      “Jarad het teruggevat wat jy van hom gevat het. Laat dit nou daar,” paai Ibrahim.

      “Jy praat soos ’n bang vrou, Ibrahim,” antwoord Khidr dreigend.

      “En jy onderskat Jarad se mag, my vriend.”

      “Xavier Jarad kan niks doen om my te stuit nie. Toe ek in Qa’taba was, het hy my aan die hakskeen gebyt soos ’n lafhartige hond. Ek sal hom daarvoor laat boet.”

      Ibrahim skud sy kop. “Jarad is nie ’n man wat gou kwaad word nie, maar