Annelize Morgan Omnibus 7. Annelize Morgan

woestyn op pad na Helu gesê. Dit was egter anders bepaal; die sultan het tussenbeide getree en hulle lewens op ’n ander pad gestuur. As sy by Kamal gebly het, sou sy Jarad weer eendag gesien het, maar sy kon die pyn van verlange en onsekerheid nie meer verduur nie.

      Sy struikel en val met haar gesig in die sand. ’n Rukkie lank bly sy so lê en sukkel dan weer orent. Wie weet hoe ver die kranse lê en wie weet hoe ver die dagbreek nog is.

      Toe dit oggend word, kyk sy deur halftoe oë op na die kranse. Hulle is nie meer so ver nie, maar sy besef dat sy hulle onmoontlik nog sal kan bereik. Sy het nie eens meer die krag om vir langer as ’n paar treë regop te bly nie.

      Met haar gesig in die sand huil sy haar hart uit. Haar laaste bietjie krag vloei uit haar en sy gee die stryd gewonne. Sy het probeer, maar gefaal. Die woestyn was sterker as sy.

      ’n Uur later begin brand die son genadeloos op haar stil liggaam neer. Hoog in die asuurblou hemel sweef die aasvoëls nader om gereed te maak vir die feesmaal. Isabelle sien ’n beweging in die lugspieëlings: ’n ruiter wat lyk asof hy op water beweeg. Sy sien sy wit mantel in die wind bol.

      “Xavier …” fluister sy.

      Dis net ’n lugspieëling, maar op hierdie oomblik dat sy weet die einde het vir haar aangebreek, is dit Xavier Jarad wat na haar toe aangery kom. Sy weet dat sy skim haar nooit sal bereik nie, dat haar oë haar net bedrieg, maar dit kon so maklik die werklikheid gewees het, so maklik …

      Teen laatmiddag lê sy nog daar in die sand met die kameel langs haar. Die ergste hitte het gewyk en sy is verwonderd om te besef dat sy nie dood is nie. Sy sit regop en kyk om haar heen. Daar is geen teken van lewe nie, maar die klipkranse lyk nie so ver as wat dit die oggend gelyk het nie.

      Sy staan stram op en haar liggaam protesteer in pynvlae. Haar tong voel soos leer in haar mond en daar is geen vog oor om dit te verlig nie.

      “Nog ’n laaste skof,” sê sy vir die kameel, maar daar kom net krasgeluide uit haar keel. Hy bly lê en brul asof hy met haar wil praat. Sy gooi die tent van hom af en klim op sy rug. Die hoop in haar wil maar nie sterf nie en net die feit dat sy nog leef, is vir haar genoegsame aanduiding dat dit nog nie haar tyd is nie, dat sy nog ’n doel het.

      Hulle vorder stadig, maar sy laat die kameel begaan. As daar een is wat in hierdie verskriklike woestyn water sal kry, is dit hy. Hy verander effens van koers, maar dit hinder haar nie. Wat maak dit tog saak? Hierdie is hulle laaste skof na wie weet waar. Sy hang oor die saal en laat hom maar begaan. Daar is niks wat sy meer kan doen om hom of haarself te help nie.

      Sy weet nie hoe lank sy so oor die kameel se rug gehang het voordat sy agterkom dat hy tot stilstand gekom het nie. Sy maak haar oë oop, maar al wat sy kan sien, is die hoë rotswande hier naby haar. Die kameel brul ongeduldig, en eindelik kry sy dit reg om af te klim.

      In die suisende stilte hoor sy die kameel se asemhaling, maar daar is ’n ander geluid wat haar hart van vreugde laat bokspring.

      “Water!” fluister sy en begin soek na waar die geluid vandaan kom.

      Sy kruip later handeviervoet onder ’n lae rots deur tot in ’n skeur. Dis pikdonker en sy kan nie eens haar hand voor haar oë sien nie, maar sy kan die water hoor. Dan is die geluid skielik reg voor haar en toe sy haar hand uitsteek, voel sy die koel redding deur haar vingers spoel.

      Dan onthou sy wat Kamal gesê het oor te veel water te skielik en dat dit die dood kan veroorsaak. Nee, hier gaan sy nie sterf nie. Net ’n slukkie water moet vir eers genoeg wees. Dan vul sy die twee watersakke en gaan uit na waar die kameel gretig daarop wag. Sy vind ’n holte in ’n rots waarin sy die water kan uitgooi sodat hy kan drink terwyl sy nog gaan haal.

      Teen dagbreek is sy moeg, maar haar verskriklike dors is geles. Die grootste probleem nou is kos en daar is niks wat sy kan sien wat geëet kan word nie.

      Die kameel begin aanstap en sy volg hom tussen die rotswande deur. Dan kom hulle op ’n klompie verknotte woestynplante af. Die kameel kies vir hom een uit en begin die peule daaraan vreet.

      Isabelle aarsel. Dalk is dit giftig vir mense, dink sy, maar sy is so honger dat sy nie lank wik en weeg nie. Sy moet die kans waag.

      Sy vul al vier watersakke vir die volgende skof na wie weet waar. Sonder die tent is die kameel se las veel ligter en sy hoop dat hulle ook vinniger sal kan vorder. Haar abaya draai sy om haar kop sodat daar net skrefies vir haar oë is.

      Voordat hulle weer die woestyn ingaan, laat sy die kameel behoorlik drink. Dan gord sy die swaard om haar lyf omdat sy nie weet wat om te verwag nie, en eindelik is hulle weer op pad.

      Hulle ry die hele nag in ’n suidelike rigting. Met dagbreek die volgende dag is Isabelle nog vol moed, maar dit hou nie lank in die hitte van die dag nie.

      Soos wat die nagte en dae mekaar opvolg, word die water sowel as haar kragte minder. Voor hulle strek die woestyn uit, met geen teken van die see nie.

      Later klim sy van die kameel af en begin stap. Sy onthou dat sy maar net ’n paar dae tevore amper dood was. Hoe lank sal sy nog kan aanhou in dié hitte? Die stem van selfverwyt klink harder in haar op, maar sy probeer dit ignoreer.

      Nog twee dae lank strompel hulle voort, al stadiger soos wat hulle kragte besig in om in te gee. Isabelle praat gedurig met die kameel, deels om haar eie stem te hoor en met sekerheid te weet dat sy nog lewe, en deels om die dier te paai.

      “As ons saam uit hierdie verknorsing kom, koop ek jou en mag jy vir die res van jou lewe net lekker eet en slaap.” Hy knor net en slof voort.

      Maar soos wat hulle voortgaan, raak haar geselskap al minder en druk die angs haar keel toe. Al wat sy wou doen, was om haar vryheid terug te kry. Nou begin dit lyk asof sy alles gaan verloor hier in die sand van die Rub’al Khali.

      Toe die son weer opkom, is Isabelle te uitgeput om verder te loop. Die kameel sleep haar ’n ent teen ’n duin op. Sy sukkel om regop te bly en in die flou lig van die nuwe dag sien sy die wuiwende palmbome, die huisies, die koelte waarna sy so smag.

      Dit kan nie ’n lugspieëling wees nie, dink sy, want dis nog te vroeg in die oggend daarvoor. Haar hart slaan ’n slag oor toe sy besef dat hierdie die werklikheid is. Dis ’n oase … sy het dit bereik!

      “Dis die laaste skof, Kameel,” sê sy en vryf die dier se nek. “Kyk, ons is amper daar.” Maar haar stem is hees en die woorde amper nie verstaanbaar nie.

      Die laaste skof is egter baie verder as wat sy gedink het, maar sy byt vas en druk deur. Toe hulle uiteindelik die oase bereik, is hulle albei uitgeput van die hitte en dehidrasie. Sy volg die kameel omdat sy weet dat hy die naaste water sal vind.

      By die waterputte is daar konsternasie toe sy opdaag. Die Arabiere bly staan en kyk verstom na haar. Die abaya is nie meer om haar kop gedraai nie en haar rooiblonde hare hang los om haar skouers. Haar blou oë lyk nog meer opvallend teen haar songebruinde gelaat. Daar is gewillige hande wat water optrek vir die kameel en ook vir haar, maar die wêreld swem om haar en sy sukkel om op haar voete te bly.

      Iemand druk ’n beker water in haar hand om te drink. Daar is ’n beroering onder die omstanders toe hulle besef dat die vreemdeling ’n vrou is, maar sy is onbewus daarvan. Al waaraan sy kan dink, is dat sy veilig hier aangekom het en dat sy dit alleen reggekry het.

      Sy laat toe dat iemand haar abaya terugsit oor haar gesig en haar weglei na ’n kleihuis nie ver van die putte af nie. Sy weet nie wie dit is wat haar help nie, sy weet net dat die verskrikking verby is. Dan sak sy inmekaar.

      ’n Meisie kom met ’n kruik water op haar skouer van die putte af terug na die tente onder die dadelpalms. Die kruik is nat soos die water oor die rand gestort het en dit drup teen haar arm af. Sy wissel ’n paar woorde met twee ander meisies voor sy haar na die naaste tent haas. Daar neem sy die kruik na binne.

      ’n Ou vrou neem dit by haar.

      “Is die kos reg?” wil die ou vrou weet.

      “Ek skat so.” Die meisie draai om en gaan uit na die vuur om na die kos te kyk.

      Die