Drome van gister. Elza Rademeyer

ongemak toe haar blik op die mooi prentjie van die maanstrale oor die rivier val. “Dis asemrowend mooi,” sê sy verruk.

      “Ek het gedink jy sal dit waardeer.”

      Sy wonder vlugtig hoekom hy dink sy sou dit waardeer, en hoekom hy haar uitgesonder het om dit voor te wys, maar sy is te bang om ’n gesprek met hom aan te knoop. En skielik té bewus van sy nabyheid.

      “Dis feitlik al wat ek onthou van die vorige keer toe ek hier was.”

      “Ja, dis iets om te onthou,” sê sy voordat sy wegdraai en tent toe loop om haar flits en handdoek te gaan haal.

      Dalk het sy te veel wyn gedrink, flits dit deur haar gedagtes op pad wasgeriewe toe. Dié dat sy wil glo Peet neem meer notisie van haar as van die ander meisies. En al is dit ook so, dan is dit tog maar net oor sy Bets se vriendin is. Sy moenie vergeet hy’s Bets se kêrel nie. Sy moet dit vir geen oomblik vergeet nie!

      2

      “Wat dink jy van Jan?” wil Bets weet toe hulle laatnag in die tweemanstentjie lê wat hulle deel.

      “Wel, hy’s heel gaaf. En hy kan baie mooi kitaar speel.”

      “Jy klink nie baie entoesiasties oor hom nie,” kla Bets.

      “Wat verwag jy? Ek ken hom dan nog net ’n paar uur.”

      “Ek het gedink julle gaan dadelik verlief raak. Met die eerste aanblik, soos ek en Peet.”

      “Mense verskil van mekaar. Almal is nie soos jy en Peet nie.”

      “Wat dink jy van Ben, ons toerleier?”

      “Dat hy maklik die aantreklikste man in die toergroep is,” sê sy eerlik.

      “Hmm. Ek wonder wat sien hy in daardie ou vaal kleurlose meisietjie van hom?”

      “Elsie? Wel, sy lyk vir my heel gaaf. Miskien het sy ’n mooi geaardheid.”

      “As jy nie van Jan hou nie, moet jy dalk jou flikkers vir Ben gooi,” gaan Bets voort. “Jy sal hom met gemak van háár kan afvry.”

      “Skaam jou. Ek koester nie daardie soort gedagtes nie.”

      “Jy’t nie geskroom om Wouter van my af te vry nie.”

      “Bets, asseblief, daardie storie is al holrug gery. Hoeveel keer het ek nie al vir jou gesê daar was nie ’n greintjie gevoel in my vir die vent nie? Jy kan in elk geval dankbaar wees jy’s ontslae van hom, want …”

      “Toemaar,” onderbreek Bets haar sin. “Ek huil lankal nie meer oor hom nie. Maar bewaar jou siel as jy dieselfde met Peet probeer doen. Hy is myne, en myne alleen. Onthou dit maar net.”

      Alet bly liewer stil. Niks sal Bets tog ooit van die waarheid oor Wouter oortuig nie. En Peet … Sy sal Bets se waarskuwing ter harte neem en so ver moontlik van hom af wegbly. Want of sy dit wil erken of nie, hy hét ’n manier om haar te ontstel.

      Die volgende oggend toe sy uit die tentjie kruip, is die eerste ding waarteen sy vaskyk die stewige sitvlak en twee fris sonbruin bene van ’n man in ’n kortbroek wat gebukkend staan en tentpenne uit die grond trek. Toe hy orent kom en in haar rigting kyk, duik sy vinnig terug in die tent. Peet! Wat het haar laat dink hy’t maer bleek bene?

      Sy maak eers seker dat hy weg is voor sy weer uit die tent kruip om haar na die ablusieblok te haas. Maar daar aangekom, is al die storte reeds beset, en moet sy noodgedwonge wag vir een van die ander meisies om klaar te maak. Terwyl sy wag, kom Elsie ook daar aan. “Ons twee is te laat, lyk dit my,” knoop sy ’n geselsie met haar aan. “Al die storte is beset.”

      “Ek gee nie om om te wag nie,” sê Elsie met ’n glimlag. “Want die meisies wat eerste klaar is, sal moet ontbyt maak. So hoe langer ons twee draai, hoe minder werk gaan ons hê.”

      Sy kan nie dink hoekom Bets sê Elsie is vaal en kleurloos nie, kom dit by haar op terwyl hulle staan en gesels. Sy’t pragtige oë en ’n natuurlike blos op die wange. Sy het eenvoudig nie grimering nodig nie.

      In hul gesprek kom dit uit dat Elsie ’n fotografiese model is, en dat sy saans ander modelle oplei. Alet wonder wat Bets se reaksie daarop gaan wees. Dog, die enigste kommentaar wat sy daarop lewer toe sy haar van hul gesprek vertel, is dat dit niks verander aan haar kleurloosheid nie. “Sy bly vaal, Alet. Ek kan nie glo sy is Ben se meisie nie.”

      “Jy beter jou roer,” jaag Alet haar aan. “Amper al die tente is afgeslaan, en jy’t nog nie eens begin pak nie.”

      “Jy’s nes Peet. Altyd aan die werk. Gun niemand tyd vir ontspanning nie.”

      Alet loop draaie om Peet terwyl hulle ontbyt nuttig en oppak, en sy verwens Bets se wantrouige geaardheid. Want dis juis dít wat maak dat sy bewus van hom bly en nie natuurlik teenoor hom kan optree nie.

      Toe hulle gereed is om verder te ry, stap sy vooruit om solank in die motor te gaan klim. Haar handsak glip egter uit haar hand toe sy die deur wil oopmaak, en die volgende oomblik lê die inhoud daarvan uitgestrooi oor die gras. Sy buk en begin haastig om alles op te tel toe sy sien Peet is in aantog. Maar toe sy haar hand uitsteek om die laaste buisie handeroom raak te vat, sien sy te laat hy het sy hand ook daarna uitgesteek. Haar vingers brand soos ’n kooltjie vuur toe sy aan hom raak, en sy pluk haar hand so vinnig weg dat sy amper haar balans verloor. Boonop klink haar stem vir haar nes die gepiep van ’n hees hoender toe sy noodgedwonge moet dankie sê toe hy die buisie room na haar uithou.

      Hy maak die deur vir haar oop om in te klim, en gee ’n laggie toe haar sandaal van haar voet glip met die inklimslag. “Toemaar, ek sal dit optel.”

      Sy bloos onwillekeurig toe sy die skoen by hom neem en vlugtig na hom opkyk. Wat het haar gisteroggend toe sy hom die eerste keer gesien het, laat dink hy is ’n vaal ou mannetjie? Hy’s alles behalwe vaal. Eintlik het hy ’n baie besonderse gesig. ’n Sterk manlike gesig.

      ’n Rukkie nadat die voertuig in beweging gekom het, vly Jan onverwags sy kop teen haar skouer. “Gee jy om as ek jou as kopkussing gebruik? Ek het verlede nag omtrent nie ’n oog toegemaak nie.”

      “Wat het jou dan uit die slaap gehou?”

      “Jy, wie anders,” sê Jan. “Ek het myself gelê en verwyt oor ek so ’n gek was om nie vir Bets te wou glo toe sy my vertel het watter oulike meisie jy is nie.”

      Bets kyk agtertoe en glimlag breed. “Ja, jy kan dankie sê iemand anders het haar nie lankal voor jou neus weggeraap nie. Hoeveel maande sukkel ek nie al om julle bymekaar uit te bring nie?”

      “Tien maande,” sê hy lakoniek.

      “Wel, ek hoop nie jy verspeel langer jou kanse nie. Onthou, die mans draai soos vlieë om haar.”

      “O, gits, dan sal ek moet oppas,” sê Jan en lig sy kop om na Alet te kyk. “Jy sal nie my hart breek nie, sal jy?”

      Alet bloos vuurrooi. Die wind is uit haar seile. As Peet nie daar was nie, sou dit makliker gewees het om saam te skerts. Maar sy teenwoordigheid maak haar onverklaarbaar lugtig.

      “Hoekom antwoord jy my nie?” dring Jan aan. “Laat ek jou heeltemal koud, of is jy net skaam om voor die ander te sê hoe gek jy oor my is?”

      “Jy’s verspot, man. Kyk liewer na die natuur. Jy mis alles daarbuite.”

      “O, nee,” sê Jan. “So maklik gaan jy nie my vraag ontwyk nie. Ek wil hê jy moet my hier, met Peet en Bets as getuies, plegtig belowe dat jy my ’n redelike en billike kans sal gee om jou hart te verower.”

      “Jy praat baie nonsens vir ’n man wat ’n slaaplose nag agter die rug het,” skram sy weg. “Bly liewer stil en haal jou verlore slaap in.”

      Hy kyk na haar en glimlag. “Mits ek met my kop op jou skoot kan lê.” Hy wag ook nie op ’n antwoord nie, maar voeg die daad by die woord. Blykbaar onbewus van haar snaarstyf gespanne liggaam, selfs ná hy aan die slaap geraak het.

      Gelukkig wil dit voorkom