Reënboog in die sand. Dirna Ackermann

om deurmekaar te loop, en die verlede is nie ’n veilige plek nie, ten minste nie vir haar nie.

      “Dankie dat jy gebel het, meneer, ek sal die saak verder voer.” Sanita luister nog na die skoolhoof se somber stem, groet toe ook en sit die telefoon stadig neer op sy mikkie. Sy wikkel haar kakebeen teen die drukking wat ondanks die twee hoofpynpille al weer in haar kop aan die opbou is.

      Dis amptelik. Haar kind het sy laaste waarskuwing weg. As hy sy streke nie nóú laat staan nie, kan hy uitgeskop word.

      ’n Steurende invloed in die klas, doen nie sy huiswerk nie, is bakleierig, parmantig teenoor onderwysers. Noem maar op. Waaroor was hy nog nie in die moeilikheid nie?

      Die sydeur wat haar kantoor verbind met die deel van die gastehuis waar slegs die gesin en die personeellede kom, vlieg oop.

      “En toe, wat sê jy noudat hy hier was?” Ingrid Wessels, Waaiwater se sjef en Sanita se beste vriendin, gooi omtrent haar lyf in die stoel voor die lessenaar neer. “Ek weet nou wat ek vir Krismis wil hê.” Haar arms swaai wyd asof sy die hele plek wil omhels.

      “Ag, Ingrid, waarvan praat jy tog?”

      “Jy weet,” sug sy soos een wat ’n groot las geduldig en gedienstig en gedwee moet dra, “jy maak my lam.” Sy skop haar plakkies uit en tien tone met rookblou naels maak hulle teen die lessenaar se rand tuis. “Ek sweer jy gaan met toe oë deur die lewe.” Die frons wat sy na Sanita draai, eis ’n reaksie.

      “Wat het ek nou weer nie raakgesien nie?”

      “Ek praat van die mooiste stuk mansmens wat in jarre hierdie ou plekkie van ons met sy teenwoordigheid vereer het.”

      ’n Vermoede sif oor Sanita soos die waaiwater teen hulle vensters, maar sy gaan nie vir Ingrid tou gee om haar te pootjie nie. “Watter een is dit nou? Die professor wat saam met die jong dingetjie opgedaag het? Of die surfer met sy sexy bruin lyf wat al die hele week net sy swembroek dra?”

      “Tsk! Jy’s nou sommer lekker aspris.”

      Sanita antwoord net met geligte wenkbroue.

      “Jy weet goed ek praat van Develcor se grootbaas,” brom Ingrid. “Die een wat netnou met so ’n onbehoorlike spoed uit jou kantoor gestor . . . eh . . . gekom het.”

      “Waar kom jy daaraan dat hy gestorm het?”

      “Met my eige oge gesien, liefie. Die man het gelyk asof Hitler én die duiwel op sy spoor is.”

      “Het jy gestaan en afloer?”

      “Was daar dan iets om af te loer?”

      Sanita frons woordeloos. Ingrid weet net so goed soos sy dat gaste se privaatheid baie hoog geag word.

      “Oukei!” Ingrid hensop, die pleister aan haar linkerwysvinger ’n helder blou kol teen haar slanke wit hand. “Hy het my nie gesien nie, en ek het hom net op ’n afstand gesien. Ons het nog nie ontmoet nie, maar wat het jy aan hom gedoen dat hy so vinnig hier uit is?”

      “Ingrid, die man het meer op sy selfoon gepraat as met my. Wat op aarde kon ek tog aan hom gedoen het?”

      “Hoekom het hy dan gelyk asof hy ’n spook gesien het?”

      “Hoe moet ek weet? Ek het hom ongelukkig bietjie laat wag en toe is hy haastig. Dalk was sy mond dik daaroor.” Presies. Hoe moet sy weet wat deesdae Fourie Burger se ratte laat draai? Of nie laat draai nie.

      “’n Vrek mooi mond. ’n Vrou kan nie anders as om te wonder hoe dit sal voel as hy haar soen nie.”

      Stilbly is soms die veiligste opsie. Ingrid kom nie uit ’n eier nie.

      “Julle het dus nog nie gepraat nie? Ek bedoel, jy het nog nie jou sê kon sê nie?”

      “Is tog wat ek sê.”

      “Orraait!” Die pleister beduie weer. “Ek wou maar net weet.”

      Sanita stoot die velle van ’n staat waarmee sy besig was op die lessenaarblad haaks, rangskik haar pen en ’n potlood netjies langs mekaar en druk die skuifspeld boaan ’n ander klomp state ook mooi reguit. Sy vou haar hande in mekaar en fokus op die bos blomme. “En hy is jou Krismiswens?”

      Ingrid se voete glip grond toe. Sy leun vorentoe, oë geskreef, haar neus in die lug asof sy ’n bloedhond op ’n spoor is. “Wat het ek misgeloop?”

      “Jy praat vanoggend in raaisels.” Arms gekruis, leun Sanita agteroor en kyk haar vriendin dié keer reguit in die oë. Dis baie veiliger. “Waarom sou jy iets misgeloop het?”

      “Omdat ek jou gans te goed ken. Jy steek iets weg.”

      Dit is seker so, ja. Toe sy destyds met haar flenter selwers hier op Keurbaai opgedaag het, was hierdie vrou, met haar ontembare bos rooi krulle, groen oë en ruim hart, die lewensredder wat oor haar pad gekom het. In tipiese Ingrid-styl het sy die brandmaer, bleek en menssku meisiekind onder haar vlerk geneem, en deur die jare is ’n vriendskap stewig vasgemessel.

      “Wat sou ek nou wegsteek, Ienks?”

      Die blou toonnaels buig weer oor die lessenaar se rand toe sy terugsit. “Oukei, gooi maar jou draaie, maar jy behoort my beter te ken. Uitvind sal ek uitvind.”

      “Wat?” Hoe lank sy al vir haar liewe vriendin lieg? Of dalk nou darem nie prontuit leuens vertel nie, net sekere goed geheim hou tot sy die enigste lewende wese is wat weet. Goed, miskien nie werklik die enigste nie, maar dit kan netsowel wees.

      Wat sal gebeur as Ingrid moet uitvind dat die eerste lae van hul vriendskap nie regtig so stewig lê soos sy dink nie? Tot vandag glo sy dat siekte die rede was waarom Sanita graad elf nie in Pretoria kon voltooi nie en die jaar hier moes kom oordoen . . . waarom sy bleek en uitgeteer op Keurbaai aangekom het.

      Ingrid slof haar plakkies aan en kom orent. “Laat ek loop werk. My baas is die ene dorings vandag. Netnou kry ek die trekpas.”

      “Wat het jy nou eintlik kom doen?”

      “Ag, oe, dankie tog!” Sy klap ’n handpalm teen haar voorkop. “Ook maar goed jy is die een met die brein. Daar is al weer salm en kaviaar weg. Ek het die hele kombuis aan die soek. Dis nou nadat ek hulle ore warm gesê het omdat hulle blykbaar met toe oë deur die lewe gaan. Dis die derde keer. Vertel vir my hoe is dit moontlik dat niemand ooit iets sien nie? Toe dreig ek sommer ook dat ek honderd rand aftrek van elkeen se salaris as die goed nie uitkom nie.”

      “Ag, nee tog. Maar as dit nie een van die personeellede is nie, en daar is sowaar nie een na wie ek ’n vinger kan wys nie, dan weet ek nie. Waar begin mens soek?”

      Ingrid frons. “Vertel my maar, as jy weet.” Sy streep nadenkend ’n denkbeeldige stoffie van die lessenaar af. “Dalk is deel van die probleem dat die koelkamer se deur so om die draai sit. Dis nie so moeilik om ongesiens in en uit te glip nie.”

      Sy stof haar fyn vingers teen mekaar af. “Ek het my al suf gedink en stem saam, ons personeel is betroubaar.” Sy haak haar vingers in haar jeans se agtersakke. “So kom gooi tog olie op die stormwaters voor hulle muit en jou gaste nie vanaand kos kry nie.”

      Sanita stap vooruit met ’n ongeruste hart, maar ’n onwillekeurige glimlag. Haar allerliefste vriendin is ’n uiters begaafde sjef, wat ook ’n suksesvolle aanlyn-kookskool bedryf, maar haar humeur en haar rooi kop pas bymekaar. Dit verg soms mooi draaie loop om die vrede in die kombuis te bewaar.

      Sanita stoot haar kamer se stoepdeure wyd oop en asem die koeler seelug diep in. Die wind het uiteindelik gaan lê, en net ’n seebries roer sag. Sy stap uit op die breë dek, na genoeg aan die buiterand van die dak om te sien hoe die sterre oogknippend in die naghemel wink, maar nie so ver dat die outomatiese veiligheidsligte sal aangaan nie.

      Die sagte kussings van ’n diep dekstoel omhels haar tam liggaam toe sy gaan sit, met ’n sug ontspan en diep asemhaal. As sy nou net die vrede van die nag saam met die koeler lug in haar longe kon intrek.

      Êrens onder die houtsparre van die dek sit ’n kriek ’n serenade in,