Sarah du Pisanie Omnibus 10. Sarah du Pisanie

voel iets soos teerheid in hom roer. Die pragtige, intieme toneeltjie in die onsmaaklike omstandighede maak hom onverwags week. Hy draai om en verdwyn in die donker gang om vir Paul te gaan roep.

      Minute later storm Paul verskrik by die badkamer in. Annemie is bleek en pap en lê styf teen Sarie se skouer. Hy vat sy fyn ou dogtertjie met soveel teerheid by haar dat Sarie die trane agter haar ooglede voel brand. Vinnig ondersoek sy lang doktershande haar terwyl die kommer sy gesig in diep plooie vou. Die kommer op die groot man se gesig ontstel Sarie en haar stem is sag en paaiend. Sy kom nie eens agter dat sy hom op sy naam noem nie.

      “Sy het seker maar iets geëet, Paul. My broer se tweetjies word baiekeer so. Môre weet hulle nie eens meer dat hulle vannag siek was nie.”

      “Ja, dit is seker maar so. ’n Mens skrik net groter as dit jou eie kinders is … veral nou met Cynthia.” Paul glimlag verleë.

      Hy lê vir Annemie weer op Sarie se bed neer en stap na sy kamer om sy tassie te kry. Dan gee hy haar ’n inspuiting wat haar gou lomerig maak.

      “Ek sal môreoggend vir haar medisyne laat huis toe stuur.”

      “Dankie, Paul. Ek sal bly wees as jy my kan wys waar ek goedjies soos ontsmettingsmiddel, pleister en sommer sulke alledaagse medisyne kan kry, dan hoef ek jou nie heeldag daaroor lastig te val nie.” Sy trek die komberse oor Annemie en druk dit styf om haar vas. “So ja, nou gaan my kleinding lekker slaap, hoor?”

      “Maar sy kan nie hier by jou slaap nie, dit sal te ongemaklik wees!” Paul kyk bekommerd na haar.

      Sarie glimlag net gerusstellend en draai na Hugo. “Meneer Kritzinger, kan u vir my wys waar die skoon beddegoed gebêre word?”

      Hugo vryf verward deur sy hare. “O aarde! Ek weet nie.”

      Sarie lag en onverwags voel sy lus om die groot man styf teen haar vas te druk. As hy net nie altyd so nors en buffelagtig was nie, sou hy ’n heel skaflike ou gewees het.

      Saam stap hulle deur die lang gang en maak kaste oop totdat hulle by die kas met die linne kom. Soos twee samesweerders glimlag hulle breed toe hulle eindelik op die netjiese stapeltjies linne afkom.

      Hugo bly verdwaas alleen in die gang agter toe Sarie se kamerdeur sag agter haar toegaan.

      Wat ’n pragtige meisie met haar groot, blou oë wat ’n naar meisietjie met soveel teerheid teen haar kan vasdruk! En nou is sy nog bereid om hierdie tyd van die nag te gaan beddens skoon oortrek, glimlag sy selfs stralend daaroor asof … asof dit hoegenaamd geen moeite is nie!

      Soos Sarie voorspel het, is Annemie die volgende oggend ’n bietjie bleek, maar daar is geen teken meer van die naarheid nie.

      Die kinders is soet en Sarie geniet dit terdeë om saam met hulle op die groot grasperk te baljaar. Sy het vir haar ’n sweetpak aangetrek en rits uitgelate saam met hulle rond tot elfuur, toe sy vir hulle tee en toebroodjies gaan maak.

      Karltjie het ’n inkleurboek en kryt en hulle sit heerlik en ontspan op die sonstoep. Sarie sit soos ’n ware moedertjie diep in die skommelstoel en brei, terwyl die kinders op die mat speel.

      “Mensig, maar dit lyk darem gesellig!”

      Verskrik kyk Sarie op, vas in die oë van ’n wildvreemde man wat hulle glimlaggend vanuit die deur staan en dophou.

      “Oom Anton!” Die kinders spring wild op en storm op hom af. Hy swaai eers vir Karl wild in die lug voordat hy vir Annemie opraap en hoog bokant sy kop swaai.

      “Oom moet oppas, sy het laas nag haar hele bed vol opgespoeg.”

      “Karltjie …” Sarie keer laggend vir ’n verdere relaas en stap met ’n uitgestrekte hand na die besoeker. “Ek is Sarie Wessels.”

      “Ek is Anton Kruger, Cynthia se broer en hierdie twee se oom.”

      “Kom sit, meneer Kruger, dan gaan haal ek vir u ook tee.”

      “Dit sal heerlik wees, dankie.”

      Toe Sarie terugkom met die tee, sit Anton gemaklik agteroor op die bank met ’n kind aan elke sy.

      “Waar pas jy in die prentjie, juffrou?”

      Sarie lag. “Jy sal tog nooit glo as ek jou vertel nie. Maar ek is ’n noodgeval! Mevrou Visser het siek geword en toe trek meneer Kritzinger my uit die swart keil op.”

      Anton skater dit uit van die lag. “Ek wens ek kon sulke hasies uit my hoed trek.”

      Anton kuier tot middagete en maak geen aanstaltes om te loop nie, sodat Sarie hom noodgedwonge vir ete moet nooi. Sy weet nie wat Hugo Kritzinger in sulke omstandighede van haar verwag nie en sy doen maar wat sy goeddink.

      Ná ete gaan sit Sarie die kinders in die bed vir ’n kort middagslapie en gaan trek dan eers vir haar ’n fleurige rok aan voordat sy haar weer by Anton Kruger op die sonstoep aansluit.

      Hulle gesels ’n rukkie, maar dan loer Anton op sy horlosie en staan traag op.

      “Ek wil net gou besoektyd by Cynthia ’n draaitjie maak. Ek is net ’n week in die stad en wil haar maar soveel moontlik sien. My ouers is nie meer jonk nie en my ma is self siekerig – sy is so bekommerd oor Cynthia en sal graag eerstehandse nuus wil hê.”

      “Ek verstaan dat sy omtrent ’n maand in die hospitaal moet bly.”

      “Ja, tot dusver het alles darem baie goed afgeloop. Ek het vanoggend daar ingeloer. Die arme Paul is in ’n dwaal. Hulle tweetjies is tog vreeslik erg oor mekaar.” Anton trek sy baadjie aan en loer ondeund na Sarie. “Ek sal moet gaan, maar ek sien jou vanaand weer. Ek gaan myself nooi vir ete, so wees gewaarsku.”

      “As dit van my afhang, is jy baie welkom.” Sarie lag saggies.

      “Maar jy is nie seker wat Hugo sal sê nie?”

      Anton lag vir die verleë trek op Sarie se gesig. “Ek ken hom self nie baie goed nie, maar hy is vir my so anders as my ou swaer, Paul.”

      “Toe, jy moet nou ry, anders is jy laat.”

      Sarie voel ongemaklik. Sy wil Hugo darem nie met die wildvreemde man bespreek nie.

      “Tot siens. Ek sien jou vanaand. Ek gaan jou nog een aand kom steel om saam met my te gaan eet en ’n bietjie te dans.”

      Sarie glimlag stralend. Dit is so lekker om met mense wat van snobisme gestroop is, te gesels. Anton is dierbaar en staan met sy twee voete baie vas op hierdie aarde. Sy wuif hom dus vrolik toe terwyl hy vinnig die trap afdraf.

      Die kinders is vol energie ná hul middagslapie. Hulle wil met krag en geweld weer buite op die gras gaan speel. Sarie knip hul speletjie egter kort, want sy wil hulle nie graag blootstel aan die koue wanneer die sonnetjie begin watertrek nie.

      “Kom liewer saam met my kombuis toe. Dit is lekker warm daar en ek moet nou gaan kos maak vir vanaand.”

      Die kinders laat hulle maklik ompraat en klim elkeen op ’n hoë kombuisstoeltjie wat teen die tafel staan.

      Sarie het vir Gladys vroeg laat loop. Die ou bietjie groente wat voorberei moet word, kan sy self skil.

      Karltjie sê vir Sarie rympies op en sy lag toe hy vashaak.

      “Jy moet dit liewer sing, man, dan onthou ’n mens dit baie beter.”

      “ ’n Mens kan mos nie ’n rympie sing nie.”

      “ ’n Mens kan!” Sarie hou tyd met die mes waarmee sy die aartappels skil. “Dis ’n trein wat loop op ’n ysterspoor. Sy klakklak kan jy van ver af hoor …”

      Karltjie beskou haar skewekop en die grootogige bewondering het niks met haar mooi, soet stem te make nie.

      “As ek eendag groot is, sien julle my as die man wat daardie swart perd ry …” Sarie beduie vir hom. “Kom sing saam: as ek eendag groot is, sien julle my as die man wat daardie swart perd ry …”

      Karltjie