Vrou van formaat. Helene de Kock

Sy swot glo ook medies. Delila was seker ook ’n klein vroutjie,” het sy snedig bygevoeg.

      Maar op die ou einde het logika gewen. Daar was werklik geen ander breedgeskouerde manslyf wat aan die smaraggroen skepping en ’n opgestapelde haarstyl sou laat reg geskied nie.

      Sy het hom een middag in die Junievakansie by die Mullers se groot rooidakhuis gaan nader.

      “Wassit, Daantjie-man?” wou Simon goedig weet. “Makeer jy dalk iets?”

      “N-nee, ek …”

      “Want as jy siek is, kan ek dalk help. Ons vyfdejaars weet al so ’n ietsie, hoor.”

      “Nee, ek’s piekfyn. Dis net … ek soek iemand om saam met my matriekafskeid toe te gaan. Ons mag ouens van buite vra en almal ken jou tog. Dis die vyf en twintigste September en …”

      “Hokaai!” Hy het effens tru gestaan. “Matriekafskeid?”

      Sy het stom geknik en toe skielik losgetrek: “Ek is so lank. Enne … ag, jy verstaan mos …” Hy het ondersoekend na haar gekyk, sy kop geskud.

      “Ek skryf daardie tyd belangrike toetse, ou Daantjie. En ek en Joannie gaan daardie spesifieke naweek na haar ouers toe op Tzaneen.”

      Danika het gevoel hoedat sy langer en langer word tot haar kop teen die plafon druk. “Ek verstaan,” het sy styf gesê en omgedraai om te loop. Maar hy was met twee treë by haar en sy het skielik weer klein en oulik gevoel toe sy kop so bo haar uittoring. Spyt het haar hart soos ’n droë appel laat krimp.

      Hy het opeens gesug, sy lip vasgebyt. “Luister, Danika,” het hy sag gesê. “Dis buitendien nie die oplossing nie. Jy moet groter wees as jou probleem. Jou lengte moet jou nie so pla nie, jong. Dis mos wat binne-in is wat tel.”

      “Nè?” het sy eensklaps woedend uitgekry. “Darem jammer dat ’n vrou se siel nie buite sit nie! Dan sou Delila nooit ’n kans gehad het nie!”

      “Wát?”

      Maar sy het omgevlie en die voordeur agter haar laat klap. Laat Simson en Delila dan maar in Tzaneen gaan swot of stoom afblaas!

      Dis eintlik van toe af dat sy nie juis meer met Simon Muller kommunikeer nie. Sy loer na hom, kry lag vir sy verstomming. Gerrie Heyneke, wat toe saam met haar afskeid toe is, was die kortste outjie in die skool. En wel, toe wás sy mos groter as haar probleem.

      “Slaat my dood,” sug Simon fronsend. “Jy is ’n ingewikkelde mens, jong!”

      “Toe maar,” sê sy, “Surien is nie. Julle sal goed klaarkom.”

      Hy antwoord nie, blaai net in een van die ander albums tot by ’n foto waar sy en ’n skraal, blonde man laggend sit en limonade drink onder die vars groen-en-wit sambrele van die Café de la Paix.

      “Tant Frannie Dubois se seun Schalk,” verduidelik sy. “Sy broer Werner het die foto geneem. Tant Frannie was my ma se kamermaat op universiteit en is na haar eerste man se dood met ’n Fransman getroud. Ek het mos by haar ingewoon toe ek in Parys was. Schalk en Werner het vir ’n maand kom kuier.”

      “Dertig dae te veel, lyk dit my,” sê Simon nadenkend, en haar hart ruk.

      “Ag, toe nou,” sê sy en neem die album uit sy hande, “hulle is gawe ouens. Hulle het moeite gedoen om my rond te neem.”

      “Hm … Nou ja, Daantjie, ek moet nog vanaand by tant Hannie van Stilstroom ook gaan inloer. Dankie vir die koffie.”

      “Dis ’n plesier,” sê sy. “Jy moet weet, ek was lank vies vir jou. Maar ek het intussen agtergekom dat ’n mens nie juis ’n keuse het nie; jy móét eenvoudig groter wees as jou probleem, of ondergaan!”

      Hy sê niks, maar sy frons verdiep. “Ons gesels anderdag weer,” sê hy net toe hy sy hoed en jas kry om te loop.