Ena Murray Omnibus 39. Ena Murray

Al twee uur lank!” Sy vertel wat gebeur het, en eindig glimlaggend teenoor haar man se verbaasde gesig: “En daar sit sy nou al hoe lank en sukkel om die regte brief geskryf te kry. Ek het al die eerste klomp pogings gaan optel en weggegooi. Maar ek het een gehou om vir jou te wys. Kyk hier. Lees daar.”

      Bert neem die brief en lees hardop:

      “Geagte Meneer, ek reageer op jou berig in die SOEK EN VIND-rubriek waarin jy raad vra in verband met jou tweelingdogters. Ek het besluit om aan jou te skryf, omdat ek self tweelingdogters gehad het en daarom miskien vir jou tot hulp kan wees. As jy aan my jou probleme skets, sal ek my bes doen om jou te help.

      “My man en my dogters – hulle was ses jaar oud – is my onlangs ontneem in ’n motorongeluk. Ons was op pad om vakansie te gaan hou en ...”

      Hier eindig die brief. Die laaste paar woorde is so onduidelik soos die ink in die papier ingevloei het, dat dit onleesbaar is. Bert kyk op in sy vrou se traangevulde oë en frons.

      “Thelma, is dit die regte ding? ’n Mens weet nie altyd met wie jy te doen het in sulke rubrieke nie.”

      “Ek weet, en ek besef dit, maar ... Onder normale omstandighede sou Lara self nooit gedroom het om te skryf aan iemand wat so adverteer nie, maar dis ’n uitsonderlike geval met uitsonderlike omstandighede. Jy weet, ek het net ’n paar minute voordat sy op dié ding afgekom het, hier gestaan en bid en opreg gevra om hulp – dat Lara uit hierdie doodsheid kom. En net daarna, toe ek haar tee neem, toe kry ek haar daar, die oë weer vir die eerste keer lewendig en vol belangstelling. Ek staan en kyk nou al hoe lank vir haar en ek word al meer oortuig dat hierdie ding ’n antwoord op my gebed is. Besef jy nie hoeveel goed daaruit kan kom soos sy nou daar sit en skryf nie – deur net gedwing te word om die naakte feite swart op wit voor haar te stel nie? Jy weet dat ’n groot deel van haar nog nie Daan en die kinders se dood, die finaliteit daarvan, aanvaar het nie. ’n Deel van haar glo nog dat hierdie ding nie werklik gebeur het nie, dat dit maar net ’n nagmerrie is wat sal verbygaan. Jy weet self hoe sy snags in haar slaap na hulle roep ... en dan daardie verskriklike, hartverskeurende snikke wanneer sy wakker word ...”

      Haar man knik. “Dis waar, ja. Die spesialis het ook gesê dat as sy net eers by daardie punt kan kom dat sy ten volle besef en aanvaar dat Daan en die kinders dood is ...”

      Sy blik dwaal weer na buite en dan glimlag hy. “Jy weet, skat, ek dink jy’s reg. Sy word nou gedwing deur hierdie skrywery om dit met haar eie hand op papier neer te pen: die feit dat haar man en kinders dood is. Al kom dit dan ook niks verder as hierdie skrywery nie, gaan dit haar nog goed doen.”

      “Ja. Dis soos ek ook gedink het.” Thelma sug saggies, vee met haar hand oor haar oë en kyk ook uit na die vrouefiguur buite in die tuin. “Maar my hart het al hoeveel keer vanmiddag vir haar opnuut gebloei, Bert. Met rukke het haar hele liggaam geruk van snikke asof ’n elektriese lading deur haar gegaan het.”

      “Ek weet, my vrou. Maar laat ons hoop dis genesende trane. Laat ons hoop dat die eensame wewenaar van Wegdraai die geneesmiddel vir haar wonde gevind het.”

      Lara voel uitgeput toe sy eindelik besluit dat hierdie een goed sal wees om weg te stuur. Sy sak terug teen die stoelleuning en sluit haar oë. Die trane het droog geword op haar wange en daar is skielik ’n vreemde stilte in haar. Vir die eerste keer het sy dit werklik erken – die feit dat haar man en kinders dood is. Vir die eerste keer aanvaar sy daardie feit ten volle. Daan en Estertjie en Esmétjie sal sy nooit weer sien nie. Hulle is dood ... soos hierdie man se vrou dood is ... en die onbekende tweeling se ma dood is ... En hulle moes vorentoe ... soos sy sal moet vorentoe.

      “Is jy klaar? Ek sal dit vir jou adresseer en pos as jy wil.”

      Sy oorhandig die skryfblok, maak haar oë stadig oop. “Dankie, Thel. Ek sal bly wees. Ek ... voel moeg.”

      “Natuurlik. Jy het lank buite gesit. Kom, ek help jou huis toe en dan gaan rus jy eers ’n paar minute voor aandete. Ek sal sorg dat hierdie môre weggaan.”

      Haar man kyk haar vraend aan toe hy ’n rukkie later vanuit die tuin binnekom en haar in hul fotoalbum sien blaai. “En nou?”

      “Ek soek ’n vollengtefoto van Lara. Dit moet saamgaan met dié brief. Sy het totaal daarvan vergeet, of sy het nie weer daaraan gedink dat die man vir ’n foto gevra het nie. Ek het gedink ek moet dit miskien los, maar aan die ander kant weer ... ’n Foto sal dalk help dat hy weer terugskryf. Ek is bang as sy geen antwoord op haar brief kry nie, sak sy weer terug na waar sy was.”

      “Ja. Sit maar ’n foto by. Uit sy oogpunt gesien, weet hy ook nie met wie hy te doen het wanneer hy ’n reaksie terugkry nie. Ons hoop maar hy stuur met sy brief ook ’n foto van homself saam. Die uiterlike is bedrieglik, maar ’n mens kan darem ’n paar afleidings van ’n foto maak.”

      “Ja. Ek is lus en stuur ’n foto van Lara se tweeling saam. Dit kan nie kwaad doen nie. Wag, hier is twee pragtige foto’s van haar en die kinders. Dis sowat ’n jaar gelede geneem.”

      Thelma sorg self dat die brief, geadresseer aan EENSAAM OP WEGDRAAI, p/a SOEK EN VIND, die volgende oggend gepos word. En toe sy terugstap van die rooi posbussie op die straathoek, hoop en bid sy maar dat hulle die regte ding gedoen het. Die tyd sal maar moet leer.

      4

      In die weke wat op hul doktersbesoek volg, gaan dit nie goed met die tweeling van Jagershoek nie. Die lewe het meteens baie ingewikkeld geword.

      Hulle het nie weer pogings aangewend om die ontluiking van vroulikheid in hulle te keer nie, hoewel hulle heimlik diep in hul harte nog steeds op ’n wonderwerk bly hoop het. Want een ding het soos ’n paal bo water gestaan: hierdie ontluiking van hulle en hul pa se skielike belangstelling in juffrou Huizeman gaan hand aan hand. Dis net sedert daar snaakse tekens aan hul liggame begin kom het, dat hul pa skielik uit sy dop begin kruip en ook ’n meisie aangeskaf het, soos wat Sannie hulle te vertelle het.

      “Ou Huizie is mos jul pa se meisie, sien ek. O, liewer julle as ek!”

      Hulle het dit met mag en mening teen hul eie beterwete ontken en weerlê.

      “Waar kom jy aan daardie kaf? Pa het nie ’n meisie nie. Hy het nog nooit een gehad nie.”

      “Hy het nou een! Sy boer daar by julle.”

      “Sy leer ons klere opvou.”

      Sannie het Tokkie openlik uitgelag. “O! Klere opvou?”

      “Dis waar! Jy kan self ons kaste kom kyk,” nooi Bokkie vererg.

      “Dan is dit maar net dat sy julle solank oefen, dis al. Julle gaan les opsê as sy eers jul ma is, wag maar!”

      Dis presies wat hulle ook dink, maar dis nie nodig dat Sannie hul vrese so leedvermakerig staan en uitblaker nie. Tokkie druk byna haar vinger in Sannie se oog. “Die moeilikheid met jou, Sannie Bester, is dat jy te veel vrystories lees. Ou Huizeman sal nooit ons ma word nie. Sy is g’n sy meisie nie. Hy het ’n ander meisie.”

      “O-ho? Wie nogal? Hier’s nie iemand anders op Jagershoek ...”

      “Sy bly nie hier nie. Sy bly ... vêêêêr ...”

      Bokkie snel haar tweelingsuster te hulp. “Ja, en ou Huizeman kan gaan slaap teen haar. Sy is pragtig ... pragtig! En hulle gaan een van die dae trou, whê!”

      Sannie staan en kyk hulle skepties aan. Skoolhoof se kinders of nie, maar sy weet darem ook al dat hierdie twee self goed kan jok as dit hulle pas.

      “Ek glo julle nie. Ek sê vir julle, jul pa gaan met ou Huizeman trou en sy gaan jul ma word.”

      “Maar ek sê jou dan Pa het lankal ’n ander meisie ...”

      “Hoekom was sy nog nooit hier nie, hè? En hoe lyk sy? Kom wys my ’n kiekie van haar, dan sal ek julle glo.”

      Die tweeling loer vinnig na mekaar. Hier sal plan gemaak moet word. Bokkie steek weer haar ken uit. “Ons sal een van die dae ’n kiekie van haar vir jou kom wys ...”

      “En sy sal nog hier kom