Annelize Morgan Omnibus 4. Annelize Morgan

Leia voel nie meer alleen nie.

      Vir aandete word ’n pot bredie en gekookte aartappels op die vloer tussen hulle neergesit. Die slawe kyk wantrouig na die potte en dan na mekaar. Dis egter die knaende honger in hul ingewande wat uiteindelik die oorhand kry, en hulle val gulsig aan die kos weg.

      Soos vir die ander, word die nag vir Leia ’n lang, uitgerekte tyd van wag en wonder. Daar is niks waarmee die tyd verkort kan word nie. Meer en meer gedagtes maal in haar kop. Dis pynlike gedagtes vol hartseer en verlange. Toe die son eindelik sy kop oor die oosterkim steek, sit hulle nog net so met wydgerekte oë en wag. Dis net die slavin met die ongebore baba wat huil oor die nuwe dag.

      Die lang reis na La Liberté is vermoeiend. Leia en die ander vyf slawe ry agterop ’n perdekar omdat sy geweier het om in die koets te klim. Sy het die rytuig met sy klein vensters en halfskemer binnekant nie vertrou nie. Nou sit sy afgetrokke na die omgewing en kyk en wonder wat van Teka geword het.

      Teen hierdie tyd het dit ook vir haar duidelik geword dat hulle nie om die lewe gebring gaan word nie. Die groot man met die ernstige oë beplan iets anders met hulle.

      Nuuskierigheid maak gedeeltelik plek vir vrees toe hulle die landgoed bereik. Hulle kan nie die netjiese rye druiwestokke begryp nie en ook nie die groot, deftige herehuis nie. Alles is vreemd vir hulle soos wat die huise in die Kaap vreemd was. Dis iets wat hulle nie ken nie, en hulle weet nie wat om verder te verwag nie.

      Soos ’n verskrikte klompie hoenders bondel hulle saam en staar met wydgerekte oë na alles om hulle. Hulle staan onder ’n groot akkerboom wat naby ’n netjiese ry geboutjies is. Die vreemdheid van alles is oorweldigend, en hulle swyg terwyl hulle op verdere gebeure wag.

      Eindelik daag die graaf op met ’n swart slaaf aan sy sy. Hy het skynbaar die slaaf reeds oor Leia se teenwoordigheid ingelig, want dié lyk geensins verbaas om haar tussen die ander te sien nie.

      “Ek groet julle,” sê hy en Leia ruk om. Hy praat haar taal en ’n eindelose vreugde spring in haar hart op. Sy glimlag met hom, haar tande wit en skitterend soos pêrels in die middagson.

      “Ons groet jou,” antwoord Leia in haar effense hees stem.

      Die graaf glimlag stadig. Die kanse was skraal dat sy Bako sou verstaan, maar hy is nie teleurgestel nie. Nou kan hy ten minste met haar kommunikeer. Hy sê iets aan Bako, die slaaf aan sy sy, en dié vertaal dit dadelik.

      “Die meester sê dat hy julle gekoop het en dat julle nou hier sal bly om vir hom te werk.”

      Die glimlag verdwyn van Leia se gesig. Verkoop? Soos ’n mens ’n karos of assegaai van ’n ander ruil? Is hulle dan nie mense nie?

      “Ek behoort aan niemand nie,” sê sy woedend. “Ek is vry gebore en ek sal vry bly!”

      Bako sluk hard en vertaal dan wat sy gesê het.

      Die graaf se oë trek op skrefies. Die feit dat sy blank is, is al ’n groot genoeg probleem. As sy nou nog ’n opstand onder die slawe gaan veroorsaak, gaan dit hom baie moeilikheid in die sak bring. Hy besluit om haar woede vir eers te ignoreer en verduidelik aan Bako wat hy van die nuwe slawe verwag voordat hy omdraai en wegstap.

      Leia kyk hom met gloeiende oë agterna. Ek het nie eens ’n keuse in hierdie saak gehad nie, dink sy wrewelig. Ek is nie gevra of ek dit wil doen nie … ek is gevang en hierheen gebring sonder dat iemand ooit gedink het dat ek dit anders sou wou hê.

      Bako neem eers die ander vyf slawe na hul woonplekke en dan kom hy terug na Leia.

      “Jy sal ’n huisie vir jouself hê,” sê hy paaiend.

      Sy draai vinnig na hom. “Ek bly nie hier nie!”

      Hy byt op sy onderlip. “Wag liewer tot môre voordat jy besluit. As ’n slaaf wegloop, word hy swaar gestraf.”

      “Slaaf?”

      “Dit is wat ek en jy nou is.” Hy glimlag skielik. “Ek is Bako.” Leia aarsel.

      “My naam is Leia.” Sy kyk om haar rond. “Ek haat hierdie plek en ek haat daardie man wat my gekoop het. Hy het nie die reg gehad om dit te doen nie.”

      Bako haal sy skouers op. “Jy kan jouself gelukkig ag. By die graaf De la Fontaine sal jy goed behandel word. Hy is ’n goeie man, maar jy moet hom nie kwaad maak nie.”

      “Dit kan my nie skeel of ek hom kwaad maak nie. In my tuisland …” en sy haal diep asem asof sy die herinnering nie graag wil terugroep nie, “was ek gelukkig. Daar het niemand my besit nie.”

      Bako se gesig versomber. “Ons vaderlande is ver van ons af, Leia. Ons kan nie terugkeer nie.” Hy kyk skuins na die meisie. “Jou vel is blank en dalk sal jy ’n beter lot as dié van ’n slaaf te beurt val.”

      Haar blou oë is skielik koud. “My lot interesseer my nie meer nie. Ek sal net leef vir die dag dat ek daardie man kan doodmaak.”

      Bako se kop ruk op, maar hy sê niks. Hy besef maar te goed dat dit niks sal help om met haar te probeer praat nie. Op die oomblik is sy nog te verward om alles om haar in te neem. Hy kan nog sy eie vrese en verwarring onthou die dag toe hy hier aangekom het. Nou is hy amper gelukkig … amper, maar nog nie heeltemal nie.

      Leia het tyd nodig, baie tyd, om aan alles gewoond te raak. Hy sal haar leer om Frans te praat en miskien, wie weet, gee die graaf haar eendag haar vryheid terug. Sy is die enigste blanke slavin waarvan hy weet in die Kaap, en hy glo nie die graaf sal haar baie lank as sy werker kan behou nie.

      Intussen sal hy haar moet probeer paai en op ’n manier gelukkig hou. As blanke slavin gaan sy ’n baie eensame tyd hier tegemoet. Die ander sal haar nie as een van hulle aanvaar nie, en sy pas ook nie in by die graaf se kringe nie. Sy is ’n uitgeworpene, iemand wat deur wrede omstandighede na die buitekringe verban is soos ’n melaatse …

      Leia se huisie is eenvoudig, maar teen wat sy gewoond was, is dit ’n paleis. Bako was reg, ná die eerste nag voel sy ’n bietjie beter, maar haar haat jeens De la Fontaine het nog nie verminder nie. Daar word egter nie van haar en die ander nuwe slawe verwag om dadelik in te val met werk nie. Hulle is nog te swak ná die lang, vermoeiende reis en die ondervoeding. Daar is dus vir haar ’n week waarin sy kan ronddwaal en haar nuwe omgewing verken.

      Ná baie rusies en frustrasies het Leia uiteindelik ingestem om ’n jurk te dra wat darem die nodigste sal bedek. Die ou gravin het botweg geweier dat sy so halfnaak op die landgoed rondloop.

      Baie teësinnig het Leia die kledingstuk aanvaar en dit aangetrek. Die sagte gevoel van die materiaal teen haar vel was aangenaam, en sy was tevrede. Omdat die jurk nie haar hals bedek nie, het sy die hangertjie in haar hut versteek. Dis vir haar ’n kosbare besitting en sy is bang dat die graaf dit van haar sal wegneem as hy dit sien. Dis beter dat niemand daarvan weet nie.

      Terwyl sy na haar hut terugstap, sien sy twee vroue op die grasperk voor die herehuis. Die een is al redelik bejaard en die ander is nog jonk en vol lewenslus.

      Leia lei af dat die ouer een die graaf se moeder moet wees, maar wie die jonger een is, weet sy nie. Dalk het hy ’n suster. Sy het vergeet om vir Bako te vra.

      ’n Lang ruk staan sy en staar na die twee vroue wat sorgeloos lag en gesels. Dis die jonger een wat haar aandag gevange hou. Die meisie het ’n bleek, vlekkelose gelaat met bloesende wange. Haar swierige klere is iets wat Leia nooit in haar wildste drome sou kon optower nie. En tog is dit asof daar iets vaagweg bekends aan die meisie is, byna asof sy die toneeltjie al iewers gesien het. Maar Leia weet dat dit onmoontlik is. Sy kan niks van haar lewe onthou voor sy by die inboorlinge gaan bly het nie. Daardie deel van haar lewe is uit haar verstand gewis. Sy het net die hangertjie, en dit het niks met hierdie pragtige meisie te doen nie.

      Die aand sit sy en Bako langs mekaar by die vuurtjie en gesels. Hulle praat oor hul vaderlande wat hulle agtergelaat het, en is verras om uit te vind dat hulle van dieselfde land kom. Hulle gesels oor mense wat Bako geken het, en die heimwee kruip weer in sy oë. Hy wou alles vergeet, maar hy besef dat dit nooit sal kan gebeur nie.

      Een van