Troukoek maak nie vet nie. Kristel Loots

met die skerp stekels op die blare. En ek wil nie ’n vetplant vir ’n strooimeisie hê nie. Dis nou te sê ás ek en die Aussie lank genoeg sal kan uithou om in die Kaap te kom trou. Waar Bliss and Beautiful natuurlik vir ons ’n troue moet organise wat vir niks skrik nie. Oefen solank daarvoor!

      Dixie, sus, ek gooi als uit wat in die woonstel was, veral die bed wat al skoon windskeef gelê is. Sodat jy jou Nuwe Lewe met mooi nuwe goed kan begin, nie tussen die spul ou goed wat mý stories vertel nie. Begin jou eie storie hier langs Die Berg leef. Moenie worry oor waar jy geld gaan kry daarvoor nie. Ek los vir jou ’n tjek by Coco. En nee, die tjek sal nie bons nie. Geniet jou Nuwe Lewe. Have a ball! Luvies! Jo-Jo. Ps. Ek hóóp nie die tjek bons nie! Ek dink darem nie so nie.

      Dixie sak op een van haar tasse neer en steek ’n sigaret aan. Haar hande bewe en die aarde tol, maar ná die tweede teug kom die mure om haar ten minste weer tot rus.

      Nadat sy die stompie in die wasbak afgespoel het en spuitgoed die lug in gespuit het, stap sy met die trap af ondertoe, waar Coco nog met haar voete onder haar ingevou op die leunstoel sit – heel moontlik een of ander antieke stuk met ’n bladsy lange pedigree.

      “Is hier ’n ketel iewers?” vra Dixie. “En iets om te drink? ’n Koffietjie?”

      Coco ontvou haar met ’n sug. “Plêstiekkoffie, ja. Die ander is te duur. Sê Jo-Jo.”

      Wat Jo-Jo sê, begin vir Dixie al hoe minder belangrik lyk, maar sy sal nou enigiets drink wat vir haar droë keel en uitgerafelde senuwees sal help. Sy kyk hulpbehoewend na die ketel, wat blykbaar saam met Maria ’n wêreldoorlog oorleef het – net-net oorleef het. Die ding lyk na ’n ernstige brandgevaar. Goeie aarde tog, is dit regtig nodig dat alles aan Bliss and Beautiful so vervalle moet wees? wonder sy moedeloos.

      Sy kyk agterdogtig om haar rond. “Coco, is hier muise in die winkel?”

      Coco skud haar kop heftig heen en weer. “Um-um,” antwoord sy ontkennend. “Nee. Niks. Net tweetjies.”

      “Tweetjies?” Dixie kyk weer om haar rond.

      “Net Piet en Griet,” sê Coco gerusstellend. Sy staan op. “Kom, ek gaan wys jou waar hulle gaatjie is.”

      Dixie ril merkbaar, maar stap dapper saam met Coco.

      “Sien jy? Daar in die hoekie?”

      “En die kaas in die piering?”

      “Ons bederf hulle soms so ’n bietjie.” Coco glimlag liefies.

      “Kaas wat vir muise uitgesit word, vorm gewoonlik deel van ’n slagyster.”

      Coco gee haar ’n ligte stampie. “Sies vir jou! Sjuut! Netnou hoor hulle jou, sjaaim.”

      Dixie maak haar oë ’n oomblik toe om haar kalmte te herwin.

      “Wat gaan gebeur as Piet en Griet besluit om met ’n gesin te begin?” Sy doen moeite om die sarkasme uit haar stem te hou. “Weet jy hoe muise kan aanteel? Watter pes dit kan raak?”

      “Um-um,” sê Coco. “Nog nooit gebeur nie.” Haar stem sak. “Ons dink daar’s fout met Griet.” Sy giggel. “Of met Piet. Ons wou al ’n stukkie Viagra vir hom voor die gaatjie gelos het, maar ons was te skaam om dit te gaan koop. Netnou dink die apteker ons boyfriends het dit nodig, jy weet?” Sy frons effens. “Dink jy dit sal help?”

      Hierdie is ’n absurde gesprek, besef Dixie. Selfs meer absurd as die gesprekke wat sy soms met Jo-Jo voer. Absurditeit is blykbaar aansteeklik.

      Sy draai beslis na Coco. “Ek voel vere vir die muise se sekslewe. Ek is jammer, maar hulle sal moet gaan.”

      “Wat … wat bedoel jy?”

      “Dat jy iemand moet kry om van Piet en Griet ontslae te raak.”

      “Maar hoekom?” Coco kyk na haar asof dit sý is wat ’n probleem het. “Dis hulle huis hierdie!”

      Vir ’n oomblik wil Dixie vermurwe. Want sy weet hoe dit is om huisloos te wees, sy wéét!

      “Bliss and Beautiful verkoop trourokke, Coco,” verduidelik sy. “Muise vreet trourokke. Hoe sal jy daarvan hou as ’n muis jou trourok beetgehad het?”

      “Ek sal like van ’n trourok met muisgate in.” Coco dink ’n oomblik na. “Wow! Dit sal awesome wees! Stunning!”

      Toe besef Dixie sy sal haar stem dik moet maak as sy van Bliss and Beautiful ’n plek wil maak waarin sy kan oorleef – met of sonder Coco. Een ding is seker: Óf die muise moet gaan óf sy. En sy het nêrens om heen te gaan nie.

      “Wel, dan sal jy maar ander muise moet huur om vir jou daardie gate te vreet. Piet en Griet se dae in Bliss and Beautiful is getel. Hulle is nie meer welkom hier nie.”

      Coco is na aan trane. “As jy vir Piet en Griet laat doodmaak, lóóp ek,” dreig sy.

      Doodmaak? Dixie hét as kind ’n muis in ’n muisval in die spens sien sterf: die stertjie wat stil raak, die pienk oortjies wat nooit weer ’n kat sal hoor aankom nie, die snorbaarde … Dit was aaklig. Aaklig! Haar pa, wat toe nog in die huis was, het gesien hoe ontsteld sy was. Hy’t haar probeer troos, onthou sy. Vir haar vertel van ’n spesiale muishemel waar katte en uile nie toegelaat word nie, ook nie mense nie, waar muise koning kraai, maar dit het haar nie getroos nie. Vir haar het daardie muis baie dood gelyk. Morsdood. En ’n muishemel het baie ver en vaag gevoel.

      “Kry vir ons iemand wat hulle hier sal kom verwyder. Lewend, nie dood nie,” troos sy. “Sodat hulle iewers op ’n plaas kan gaan bly waar hulle vry kan wees.”

      Sy herken die vertwyfeling op Coco se gesig as dieselfde waarmee sy as kind geworstel het toe haar pa haar met die storie van die muishemel wou troos.

      “Dalk oorkom hulle daar hul fertiliteitsprobleme en is daar binnekort die getrippel van die pootjies van sommer baie kleine muisies met grote ore,” probeer sy verder troos.

      Waar die baie kleine muisies met grote ore iemand anders se probleem sal wees. Of daar ’n pesbestrydingsdiens is wat genade met muise het, weet sy nie, maar sy weet ás daar so iets is, sal Coco soek tot sy dit kry. Miskien is Coco tóg ’n sweetie-pie as ’n mens net eers die gekleurde blink lagie buite-om afgeskil kry.

      ’n Sonstraal val skielik deur die venster oor Dixie se voete. Sy kyk af, sien die geelhoutvloer waarop sy staan. Oud en onversorg. Sy kyk na die vuil, geelwit mure, die moeë meubels, die katalogusse van trourokke uit die jaar toet met die omkrulhoeke, hoe die koppe van die blomme in die rangskikking op die tafel hang … En sy onthou van die lewensmoeë Maria en Daisy in die winkelvenster.

      Alles in Bliss and Beautiful is verwaarloos en lelik. Soos sy. Muf. Soos haar gees. Vaal. Soos sy. Soos haar lewe.

      Maar iets roer in haar. Iets … amper soos opwinding. Dis asof sy dieper sien, verby die vuil mure, verby die voosgetrapte vloer, verby die lelike trourokke aan die reling wat meer soos doodsklede lyk.

      Miskien … miskien …

      Dixie voel hoe haar hart vinniger begin klop. Sy twyfel of sy enigsins kans sien vir ’n Nuwe Lewe vir haarself, maar miskien kan sy nuwe lewe in Bliss and Beautiful blaas. Iets daarvan maak, iets wat anders lyk as nou, iets wat hoop en verwagting uitstraal.

      “Waar’s die tjek wat Jo-Jo by jou gelos het?” wil sy weet.

      Vir ’n oomblik kyk Coco na haar met ’n leë, onbegrypende uitdrukking in haar oë. Maar dan, tot Dixie se verligting, lyk dit of daar lig deurbreek.

      “O ja!” Sy begin deur die laaitjie voor haar soek. “Ek het amper vergeet daarvan. Dit moet hier iewers wees.”

      Maar daar wag nog ’n hele paar senutergende minute op Dixie voordat Coco die stukkie verfrommelde papier uit die laai gevis kry. Sy blaas daarop en stryk vlugtig met haar vingers daaroor.

      Dixie weet nie hoeveel die tjek in geldwaarde werd is nie, maar dit het ten minste intussen ’n doel gedien, sien sy toe sy dit in haar hande hou. Coco het ’n paar kleure naellak