Rebecca. Wilna Adriaanse

      Rebecca

      Wilna Adriaanse

      Tafelberg

      Opgedra aan Deon, Cobus, Jaco en Johann. Die vier helde in my eie verhaal.

      1

      Die suidooster huil fluitend deur die luggate agter Rebecca en sy vryf haar hande oor haar arms. Dis koud hier onder in die parkeergarage. Op skool het hulle geleer die Kaap het ’n Mediterreense klimaat, maar sy dink daardie hoofstuk sal saam met die geskiedenisboeke herskryf moet word. Die Kaap kry deesdae donderweer en die suidoos waai net wanneer hy wil, sneeu val op Tafelberg en sy soek werk. Vreemde dinge is aan die gebeur.

      Sy hoor stemme en loer agter die pilaar uit. Twee vrouens kom met klikkende hakke nader gestap en Rebecca skuif vinnig terug in die skaduwee van die pilaar. As sy moet raai, pas die donkerkop by die blou Peugeot en die kort, blonde een by die rooi Renault. Sy is besig om hierdie speletjie te vervolmaak, dink sy selfvoldaan. As sy nog baie langer hier moet sit, sal sy ’n verhandeling oor motors en hul eienaars kan skryf.

      “Ek is so moeg, ek kan nie reguit kyk nie.”

      “Ek gaan nie vanaand by die gym uitkom nie,” antwoord ’n ander stem. “Ek het vandag meer as genoeg oefening gekry.”

      ’n Oomblik lank is weer net die klik van hulle hoëhakskoene hoorbaar.

      “Ek gaan vir my ’n ryk man soek,” laat die eerste stem weer hoor. “Ek wil beslis nie vir die res van my lewe so hard werk nie.”

      “Waarom verlei jy nie net jou baas nie? Hy is nie net ryk nie. Hy is nog sexy ook.”

      “Ha! Ek vir Julian Hoffman verlei! Ek is bly jy dink ek is daartoe in staat.”

      “Hoe moeilik kan dit wees. Hy is ook maar net ’n man en jy is ’n mooi vrou.”

      “Baie dankie vir die vertroue in my, maar ek weet wanneer iets bo my vuurmaakplek is en glo my, hy is. Jy moet net sy meisie sien om dit te weet.”

      Die woorde word gevolg deur twee piepgeluide en Rebecca kyk vinnig om te sien of sy reg geraai het. Sy glimlag. Die blou Peugeot en die rooi Renault se deure is reeds oop.

      “Ek sien jou môre,” groet die een by die Renault en die ander een waai terug. Die motors trek weg en die reuk van uitlaatgas hang byna verstikkend in die garage.

      Rebecca kyk op haar horlosie en sit weer terug op die skurwe sementmuurtjie. Die staanplekke is nou feitlik almal leeg, buiten die groot Mercedes, ’n BMW en ’n plat Porsche.

      Sy het die anderdag gelees dat eienaars van Porsches meer geneig is om ontrou te wees. Sy kan nie onthou wat hulle van Mercedes- en BMW-eienaars gesê het nie.

      Rebecca kyk skielik met meer aandag na die BMW en die Porsche. Om die een of ander rede het sy heeltyd die Mercedes dopgehou, maar sy besef skielik hy kan met enige van die drie motors ry.

      “Julle is besig om my tyd te mors. Bel my wanneer julle weer die syfers nagegaan het. Ek het nie nou tyd hiervoor nie. Ek is laat vir ’n afspraak.”

      Rebecca loer om die pilaar en haar vel tintel toe sy Julian Hoffman herken. Uiteindelik is die wag verby. Sy staan van die muurtjie af op en stap agter die pilaar om. Dan gewaar sy vir die eerste keer die ouer man met die aktetas agter Julian. Sy huiwer net ’n oomblik.

      “Doktor Hoffman?” Sy bly ’n paar tree weg staan. “Ek is Rebecca Fagan.” Sy hou haar hande omhoog soos iemand wat hensop. Hy dink dalk sy is ’n sluipmoordenaar. “Ek is hier oor ’n werk.”

      “Hoe het jy in die parkeergarage gekom?” Sy donker wenkbroue trek na mekaar toe. Die man agter hom beweeg blitsvinnig tot langs Julian.

      “Dit was nie moeilik nie. Julle sekuriteit is nie so goed nie.” Sy wag nie vir hom om kommentaar daarop te lewer nie. “Ek verneem jou persoonlike assistent of wat jy hom ook al noem, moes weens gesondheidsprobleme bedank. Ek stel in die pos belang. Ek het ’n regsgraad. Nie dat dit veel sê nie, behalwe miskien dat ek nie ’n klip is nie. Ek is egter ’n uitstekende organiseerder, ek is ten volle tweetalig en het ’n goeie basiese kennis van Frans, Duits en Italiaans. Ek het nie ’n man of kinders nie en kan lang ure werk.” Sy raak aan haar lang, donker hare wat steil teen haar rug afhang. “Ek gaan nie elke week haarkapper toe nie en gaan jou nie belas met allerhande persoonlike probleme en praatjies nie. Ek sien nie ’n sielkundige nie … alhoewel ek vir ’n paar maande met een uitgegaan het, maar dit tel nie; ek is stiptelik en kan baie hard werk as dit moet. Verder is ek rekenaarvaardig, maar ek gaan nie jou briewe tik nie, ek gaan ook nie jou klere na die wassery neem of vir jou tee en koffie maak nie, maar ek sal sorg dat al hierdie dinge vir jou gedoen word. O, en ek gaan ook nie by jou slaap nie, maar ek kan dit ook vir jou reël as jy ’n probleem het om iemand te kry.” Toe hy nog steeds net na haar staar, hervat sy: “Ek ken min of meer al die gewone vloekwoorde en dan miskien ook ’n paar waarvan jy nog nie gehoor het nie, so ek kry gewoonlik dinge gedoen.” Sy bly effens uitasem stil terwyl sy haar fladderende hande in haar kakiejean se sakke druk en haar vingers sluit om die vyftigsentstuk wat sy onderweg op die sypaadjie opgetel het.

      “Juffrou, jy mag nie hier wees nie!” Die ouer man se stem is dringend en uit die hoek van haar oog sien sy hoe twee mans in uniform haastig nader stap.

      Julian Hoffman lig sy hand asof hy ’n bevel uitvaardig, maar wat haar die meeste verbaas, is dat hy lag.

      “Juffrou …?”

      “Rebecca Fagan,” help sy hom.

      “As ek nie van beter geweet het nie, het ek gedink dis die eerste April.” Hy begin omdraai.

      “Dis nie ’n grap nie. Ek wil graag daardie pos hê.”

      “Waar kom jy daaraan?” Daar lê verbasing in sy donker oë.

      “Ek was seker maar net op die regte tyd op die regte plek. Iemand ken gewoonlik iemand anders wat weer iemand ken wat inligting het.”

      Die sekuriteitsmense staan nou weerskante van hom, maar sy hand is nog effens gelig. Sy wonder wat sal gebeur as hy sy hand laat sak. Miskien reageer hulle soos waghonde en wag hulle net vir die teken voordat hulle haar verskeur. Hulle lyk dreigend genoeg.

      Julian skud steeds laggend sy kop. “Verskoon my verbasing, maar hierdie is ’n nuwe ervaring vir my. Ek stel gewoonlik nie mense van die straat af aan nie en wat laat jou in elk geval dink jy kan die werk doen?”

      “’n Assistent bly ’n assistent … of dit vir ’n kok of ’n klerk is … dit bly die persoon wat moet sorg dat die vuilwerk gedoen word en dat die baas se hande skoon bly.” Rebecca hou hom stip dop. Sy weet nie of dit uit vrees is dat hy iets onverwags kan doen nie en of sy net voorbereid daarop wil wees as hy dalk sy hand sou laat sak en die waghonde op haar loslaat. Terwyl sy na hom kyk, besef sy die glimlag om sy mond weerspreek eintlik ’n baie berekenende blik in die donker oë. Dis soos ’n goëlaar wat jou aandag verdeel.

      “Juffrou … Fagan,” onthou hy hierdie keer haar van. “Ek waardeer jou aanbod, maar ek het nog nooit iemand nodig gehad om my hande skoon te hou nie.” Hy draai na die agterdeur van die Mercedes.

      “As jy wil kan ek ook vir jou mooi briewe van die predikant en skoolhoof bring,” keer haar stem hom toe hy wil inklim. “Maar ek gaan nie jou intelligensie so onderskat nie. Ons albei weet wat daardie papiere beteken. As jy iets oor my wil weet, vra my. Ek het die afgelope twee jaar onder meer druiwe in Frankryk gepluk, in Italië op ’n olyfplaas gewerk, en in Duitsland was ek ’n kelner. Ek is stiptelik en ek steel nie papier, skuifspelde of enige kantoortoerusting nie. As jy ’n job gedoen wil hê, sal ek dit vir jou doen. Soos en wanneer jy dit gedoen wil hê.”

      “Op die oomblik wil ek graag van jou ontslae raak, want ek is laat vir ’n afspraak.” Hy kyk op sy horlosie.

      Sy lig weer haar hande omhoog. “Ek sal loop, maar belowe my jy sal daaroor dink.”

      Hy kyk haar met vernoude oë aan. “Laat jou naam en nommer by die personeelafdeling.”

      Die laggie wat oor haar lippe borrel, vertel hom presies wat sy van daardie idee dink. “Toemaar, ek sal jou die moeite spaar en jou sommer weer self kontak.” Daarmee draai sy om en begin in die rigting