Psychologia kliniczna dzieci i młodzieży. Отсутствует

kopie protokołów, rodzice będą szukać możliwości podważenia pierwotnej diagnozy przez innego psychologa. Niestety, praktyka kserowania dla nich pierwszej strony protokołu, np. testu WISC-R, jest w niektórych poradniach psychologiczno-pedagogicznych dość częsta i całkowicie nieetyczna. Rodzice w takim przypadku starają się wymusić wgląd do tych poufnych materiałów, odwołując się do swoich praw rodzicielskich. Wychowując dziecko, chroniąc je i kierując nim, nie mają oni jednak prawa do wnikania w jego wewnętrzny świat, myśli, marzenia, dążenia itp. bez zgody dziecka. Psycholog, chroniąc dobro dziecka, ale także jego relacje z rodzicami, musi więc zachowywać w poufności zebrane dane uzyskane w kontakcie z niepełnoletnim klientem. Trzeba też wyraźnie podkreślić, że psycholog podejmujący się diagnozy tylko na podstawie protokołów testów wykonanych przez innego psychologa również postępuje nieetycznie. Sprzeczne ze standardami diagnostycznymi (Paluchowski, 2015) jest sporządzanie diagnozy bez badania osoby diagnozowanej.

      1

      W polskiej literaturze istnieją pewne rozbieżności w przekładzie terminu character strengths. Ewa Trzebińska (2008) tłumaczy go jako „siła charakteru”, natomiast Małgorzata Najderska i Jan Cieciuch (2013), autorzy polskiej adaptacji narzędzia skonstruowanego przez Goldberga International Personality Item Pool – Values in Action (IPIP-VIA; http://ipip.ori.org/, 2014), użyli terminu „mocne strony charakteru”. Uznali, że trafniej oddaje on idee Petersona i Seligmana (2004) podziału cech charakteru na mocne i słabe strony.

      2

      Obecnie przeprowadzenie podobnego eksperymentu byłoby niemożliwe ze względu na obowiązywanie ścisłych zasad etycznych w badaniach psychologicznych (zob. rozdz. 9).

      3

      Wszystkie imiona pacjentów przytoczone w podręczniku są imionami zmienionymi.

      4

      Czasami termin ten używany jest dla odróżnienia metod wykorzystujących pomoce testowe inne niż arkusze i zeszyty testów od metod typu „papier–ołówek”; w kontekście tego rozdziału użyto go szerzej; np. test APIS określić można jako „papier–ołówek”, ale odpowiedź na poszczególne jego pozycje wymaga wykonania zadań, byłby więc w tym szerszym ujęciu metodą wykonaniową.