Çılgın Dedektif. Komik dedektif. StaVl Zosimov Premudroslovsky

Katılımıyla film izledim.

      – Güzel. NOS hakkında bir film izlediniz mi?

      – Kimin burnu hakkında?

      – Pekala, seninle ilgili değil mi? … – Ottila masadan atladı, – Yine mizah mı?

      – Mnn, evet! – yaşlı adam dikkatini çekti. Ottila, şirketin kasıklarına baktı ve şişkin gözlerle başını kaldırdı, başını sonuna kadar attı ve sadece uykulu bir pleksus gördü.

      – Otur lanet!! diye bağırdı. Onbaşı başlangıç pozisyonunda oturdu.

      – Hatırladım. Kartuş… adamın burnunu kaybettiği yer…

      – Hatırladın mı?

      – Doğru!

      – O zaman onu arayacağız. Kendisi … – Ve Ottila tavana parmağını soktu. – benden yarım gün istedi. Kendimden bu konuyu bizzat kendim almamı istedi. Yani konuşmak için, kişisel kontrolü ele aldım.

      – Tanrım?

      – Hayır, seni aptal, Mareşal. Nuuu, tanrımız. Kimsenin daha değerli olmadığını söyledi … – Ottila dizlerinin üstüne sıçradı, altta durdu ve durumun kontrolünü ele geçirdi.

      – Ve onu nasıl arayacağız. Bu bir hikaye mi?! Üstelik öldüler.

      – Kim bunlar?

      – Peki, bunlar, ana karakterler uzun zaman önce öldü… ve Gogol ana tanık, aynı… peki, ölü.?! Bu mizah değil.. Ahhh?

      – Aptal. – Böcek Incephalopath’ın kucağından atladı. – Bakır tahtada çalınan bir anıt arayacağız. Evsiz insanlar ya da dolandırıcı. Hepsi aynı, NOSU’ya bir anıt ve belki de… antika.!?

      – Peki kim burada kalacak?

      – Ana için Isolde ve Izzy.

      – Hala küçük mü?

      – Hiçbir şey küçük değil, zaten yıllarında bir kadın tanıyordum.

      – Bunun için çok fazla zihin gerekli değildir: koy, tükür ve git…

      – Nasıl bilmek, nasıl bilmek…

      – Hayır patron, kalabilirim, kalbim zayıf…

      – Hiçbir şey, burada St.Petersburg’da gazları soluyacak ve rahatlayacaksınız.

      Harutun hala Klop’un karısıyla kalacak bir şey söylemek istiyordu, ama düşünmeye başladı ve dizindeki sürünen iki kuyruğa baktı ve baş parmağıyla böceği pantolonunun kumaşına bastırdı.

      – Ne patlatmak istedin? – alaycı bir şekilde, gözlerini kısarak, Ottila’ya sordu.

      – Param ya da ilacım yok.

      – Peki, bu çözülebilir. Her şey bütçeyi karşılıyor. Burnu bulursak.

      – Ve bulamazsak?

      – Ve eğer bulamazsak, tüm masraflar sizden düşülecektir.

      – Nasıl yani?

      – Ve böylece. Hala aptalca sorular sorarsan, işini kaybedebilirsin. Anladın mı?

      – Doğru, anlaşıldı. Ne zaman gidiyoruz

      – Aptalca bir soru. Zaten orada olmalıyız. Şimdi gidelim!

      – Peki bu kadar yakında ne var? Valizimi paketlemedim mi?

      – Her zaman hazır tutmalıyız. Nerede iş bulduğunu biliyordun… Bu arada, aynı şey…

      – Ne?

      – Valizimi paketlemedim. Evet, onlara ihtiyacımız yok. Varışta, ihtiyacınız olanı satın alın. Bir banka kartım var.

      – Peki yeterli para yoksa?

      – O atacak. – ve yine bölge polisi tavana bir parmak soktu ve cüce tarzda takla yardımı ile meslektaşının burnunun önünde bir ayak sallayarak masaya atladı. Ayağa kalktı ve masayı yürüyerek Arutun’dan sandalyesine doğru geçti. Gözyaşları ve çıkış için yöneldi.

      – Ne oturuyorsun? hadi gidelim! -ve elini salladı, -ve sanki St.Petersburg boyunca Dünya’yı süpürdü gibi…

      Kaleyi terk ettiler ve kapıya tebeşirle bir not bıraktılar:

      “Endişelenme. St.Petersburg’a acil bir görev bıraktık. İncephalate ve Izya’nın yerinde kalıyorsun – benim yerine.. Ben!”

      Ve altta başka bir el yazısının eklenmesi:

      “Üzgünüm, Pupsik, ihtiyacım olduğu gibi döneceğim! Pire yürürken. Beni bekle ve geri döneceğim. Belki bir…”

      İzya notu okudu ve babasının ve Intsefalopat’ın el yazısıyla kağıda yazdı, cebine sakladı ve yazıyı kapıdan sildi.

      – Eski keçi, anladın. – Cep telefonumu aldım ve babama SMS gönderdim. Sonra eve gitti ve annesine not verdi. Okudu ve omuzlarını silkti.

      Bırak onu sürsün. Onun yerini alacağız. Ve babanın devamı hakkında tek bir kelime bile yok. Anladın mı?

      – Tabii ki anne, anlıyorum… Ve domuzu müdürden alalım, hah? diye önerdi.

      – Sen ne? Herşeyi tüzüğe ve adalete göre yapmalıyız.

      – Ve bana adalet içinde bağırıyor mu?

      – Yönetmen o. Daha iyi bilir. Ve kendisi Tanrı’nın önünde haklı gösterilecek.

      – Ofiste duvarda asılı duran bu mu?

      – Neredeyse. Milletvekili Iron Felix’i asıyor. Tamam, git ödevini yap.

      – Yaptım. Anne, nehirde yürüyüşe çıkabilir miyim?

      – Git, ama unutma, köpek yavrusu: boğul, eve gelme. Seni öldüreceğim… Anladın mı?

      – Evet. – Izzy bağırdı ve kapının arkasında kayboldu…

      APULAZ 3

      – Hayır patron, kalabilirim, kalbim zayıf…

      – Hiçbir şey, burada St.Petersburg’da gazları soluyacak ve rahatlayacaksınız.

      Harutun hala Klop’un karısıyla kalacak bir şey söylemek istiyordu, ama düşünmeye başladı ve dizindeki sürünen iki kuyruğa baktı ve baş parmağıyla böceği pantolonunun kumaşına bastırdı.

      – Ne patlatmak istedin? – alaycı bir şekilde, gözlerini kısarak, Ottila’ya sordu.

      – Param ya da ilacım yok.

      – Peki, bu çözülebilir. Her şey bütçeyi karşılıyor. Burnu bulursak.

      – Ve bulamazsak?

      – Ve eğer bulamazsak, tüm masraflar sizden düşülecektir.

      – Nasıl yani?

      – Ve böylece. Hala aptalca sorular sorarsan, işini kaybedebilirsin. Anladın mı?

      – Doğru, anlaşıldı. Ne zaman gidiyoruz

      – Aptalca bir soru. Zaten orada olmalıyız. Şimdi gidelim!

      – Peki bu kadar yakında ne var? Valizimi paketlemedim mi?

      – Her zaman hazır tutmalıyız. Nerede iş bulduğunu biliyordun… Bu arada, aynı şey…

      – Ne?

      – Valizimi paketlemedim. Evet, onlara ihtiyacımız yok. Varışta, ihtiyacınız olanı satın alın. Bir banka kartım var.

      – Peki yeterli para yoksa?

      – O atacak. –