Freneza Detektivo. Amuza detektivo. СтаВл Зосимов Премудрословски

kriis ĉe la tuta korto.

      – Do yazh freneziĝis? – surprizis Idot.

      – Bone. Ni komencu de la komenco: Kia trunko?

      – Mia. Tio estas, la patro donis.

      – Ĉu estas permeso?

      – Estas.

      – Kontrolu ĝin. Sed vi ne freneziĝis pro la ŝtato, do vi dungis traktoron, kiu plugos ĉi tiun kanabo. Kaj vi prilaboros la esprimon kun li.

      – Kaj jen mi ne faros. Vi ne provos.

      – Mi ne pruvos? En ĉi tiu momento per Interreto mi sendos la registradon al youtube de la konversacio de hieraŭ kaj paĉjo ne helpos.

      – Chervonets, ekzakte? – aldonis la maljunulo.

      – Kaj vi fermas hailon, schmuck! – liberigis Idot.

      – Trankvila, kvieta. Ĉu vi vidas, pimpochka? – Ottila montris al la unua kapto sur la barilo. – Jen video-fotilo. Vi povas diri saluton al via familio.

      La infano diris nenion.

      – Toto, venu kaj en unu horo en laborajn vestojn cxi tie.

      Vi povas venigi patron. Mi esperas, ke li plaĉos scii, kion faras lia duonpatro. Heredaĵo! Vi povas ruinigi lian reputacion por ĉiam.

      – Ne necesas diri al patro. Mi laboros.

      – Tio estas bona. Fine de la komisiono, vi ankaŭ ricevos turojn. Kaj vi diras al via patro, ke vi trovis laboron kun mi. Ĉu vi atingis ĝin?

      – Jes.

      – Ankaŭ iru al avino Klavka kaj diru, ke mi telefonas ŝin urĝe.

      – Kaj se sxi ne venos?

      – Diru, ke mi arestos vin laŭ la severeco de la leĝo.. Iru.

      La brigado do kunvenis kaj restarigis la grenejon, kiu, kiel dorno en la okulo, Ottila, antaŭ ol ekbruliĝis, trairis la irdon de Isling de antaŭ kvin jaroj. Kaj Bedbug ne povis aŭ ne volis trovi tempon por ĉi tio. Ĝenerale Ottila estis mallaborema, aŭ pli ĝuste, estis pli facile por li kapti leonon ol konstrui aŭ purigi la brutaron. Baldaŭ Arutun venis kun Bufo-tranĉilo, kaj sen tiuj kaptitaj. Ŝajne Claudia avertis ĉiujn aŭ tiujn elĉerpis. Plue, la leĝrompintoj ĉirkaŭiris la vilaĝajn ŝedojn serĉante junan bovinon, kiu malaperis el la riĉa familio Lidergos. La serĉo ne daŭris longe kaj la burenkaĵo troviĝis en la grenejo de granda malriĉa familio Sarikulov. Sed planti la posedanton de la familio ne funkciis. Li malkonfesis, kaj kulpigis maljunajn infanojn, ili diras, malsataj, ke ili ŝtelis bovinon, kaj la posedanto nenion sciis pri ĝi, la kialo estas la jara fuŝado. Burenka revenis, kaj Sarikulov estis minacata, ke pli frue aŭ pli malfrue li flugos kaj sidiĝos.

      3 APULAZ

      La morgaŭan matenon, Ottila vekiĝis el la koro de la ŝiriĝintaj matoj de homa kondamnita brigado konsistanta el: Bufoj – kiel prizonestro, Idot – ne mezurita flankulo kaj avino Klawka – teamsteluloj.

      – Kien vi jxetis la tabulon, stultulo? -Oral Idot, trapikante lian kruron per najlo.

      – Kaj kio, vi batas en pilkojn? Ŝi pendas sur via piedo! – Bufo intercedis pro la rideto.

      – Vi ja, meduzo, mortu. – Idot respondis la maljunulo, kaj vi, maljunulino, ankoraŭ ĵetos la tabulon per la ungoj, mi enmetos ĝin en la azenon.

      – Rigardu, ne ĝenu vin kun diantoj, precipe ĉe Zhabin! – la baso raŭkis sen avino Klava.

      – Do, kondamnitoj, ke ni kriegas, sed ne estas lukto? – Ottila demandis ridetante lerte, kiu eliris sur la portikon.

      – Jes, ĉi tiu stultulo disigis la malnovajn tabulojn, kaj mi pikis mian kruron. – Idot iris pli modeste.

      – Zorgema bezono. Jen kaj miaj infanoj promenas.

      – Kaj kion, Sarah jam marŝas? – avino Clavka ĝojis. – kaj kiel iras ŝia gravedeco? ankoraŭ ne naskis?

      – Bedaŭrinde ĝi nur sonĝas. – la posedanto bedaŭris kaj tuj kaptis lin pro la vorto “graveda”. – Kion vi diris?

      – Pardonu min, mi petas, sed ĉu estas ĝojo?! – la maljunulino modeste pardonpetis.

      – Venu, mi jam rezignis. Ŝi estas sub la inspektado de doktoro Smertiev, profesoro el Sankt-Peterburgo. “Sed mi ne komprenas…” Kaj Ottila rompis ĝustatempe.

      – De kiu gravedas? eksplodis la maljunulino.

      – Kiel vi scias pri gravedeco? – cimo demandis cimon.

      – Do la tuta vilagxo scias kaj scias de kiu. diris la avino memfide.

      – Kaj de kiu? demandis la Bufo, ŝovante la tabulon de la muro.

      – Ĉu vi ne gustas aŭ kion? – la avino estis surprizita.

      – Ne Tomi, diru la nomo, fratino, nomo, respondis la maljunulo.

      – Do via filo, Izzy. – Verŝajne la maljunulino raportis per voĉo.

      – Ho, neniu raso al vi mem, sxerco! – por la kalva Idoto.

      – Kaj vi ĝenerale silentas, viktimo de aborto. – la avino venis super la infanon.

      – Trankvilan! – Bedbug ektremis. – Kial vi, avino Clavka, ricevis ĉi tion? Kiu diris al vi ĉi tiun herezon? – Ottila fariĝis malluma kaj mallumiĝis, ĉar li estis malhela.

      La klavaro tondris kaj komencis fariĝi pli malbona, dudek jarojn pli aĝa ol ĝiaj sepdek jaroj.

      – Nu, mi pensas, – klaŭdis la Klavaro kaj ŝanĝis ŝiajn vizaĝajn esprimojn, kaj komencis aspekti kiel dektrijara knabino, kiu rigardis en la spegulon post perdo de konscio. Ŝia haŭto estis streĉita kaj ĝia realaĵo estis rivelita nur per dento-buŝo, kie nur unu eltiriĝas nigra kiel karbo, dento kaj stumpetoj ne finitaj de karioj. – El ĉiuj viroj, nur Izya vizitis ŝin… kaj vi? – la avino sufokis. – Sed vi estas ŝia patro! Mi pensas tiel.

      – En la necesejo vi pensos, sed jen, venu, Paŝa. – alvenis Idoto, – Cu vi pelas viron al farbo? Ĉu vi volas televidigi? Sento! Frato seksperfortis fratinon kaj naskiĝis humanoida? Jes, vi baldaŭ mortos, ol iu atentos ĝin.

      – Aŭ eble vi estas lia patro? – kun avino Klavka malice.

      – Kiu, la distrikta oficiro, aux kio? Vi stiras, maljunulino. – kaj Idot ĵetis trovitan peceton da graso en ĝin.

      – Ke vi forpelis la anserojn. Ĉi miaopinie temas pri la embrio de Sarah, kaj ne pri la bedaŭra patrino. – la avino klarigis.

      – Unue, ne embrio, sed embrio. Vi naskas infanon sen cerbo. Kaj persono havas embrion. Necesis studi en lernejo … – Bufo deklaris kaj rigardis flanken ĉe Idot.

      – Kaj dua? – memorigis la avino.

      – Kaj dua … – kaj la Maljunulo turnis siajn okulojn al Klop, sed tio ne estis ie. – Kaj kie estas Bedbug? li demandis al Klavaro.

      – Nur estis cxi tie. – la avino balancis.

      – Jes, li eksaltis. Kiu plaĉas, kiam ili parolas pri vi. Kio estas: dua? Idot demandis.

      – Tiel estas. Ohhh?! – Io surprizis la Bufon. – Mi trovis truon en la muro.

      – Kie? – demandis Idot kaj iris al la Bufo profunde en la grenejon.

      Estis truo en la muro, kiu aspektis kiel forno. Ĉiuj en fulgo kaj kugloj.

      – Jes, jen malnova forno… Aŭ eble la trezoro estas entombigita en ĝi? – la maljunulino ĝojis kaj supozis sian originalan aspekton de sia aĝo. La bufo metis sian manon en la truon.

      – Aŭ kaptilo de ratoj. Hehe. – pinĉis Idoto.

      – Mi ne timas morton. – Kaj Bufo enmetis sian manon profunde sur la kubuton.

      Subite io komencis ruliĝi.

      – Ahhhh!!!